του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΘΑ καταλήξουμε να μιλάμε στο μέλλον για τα «Ιουλιανά της ΔΗΜΑΡ»; Χλωμό. Οχι γιατί ο έβδομος μήνας του 2014 δεν αποδείχθηκε μοιραίος για αυτήν. Αλλά γιατί υπάρχει σοβαρός κίνδυνος, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, το κόμμα του Φώτη Κουβέλη να εξελιχθεί σε υποσημείωση της πολιτικής ιστορίας της περιόδου 2010-2015 ή 2016 – όταν, φυσικά, αυτή γραφεί.
Η θεωρία του χάους ταιριάζει στην πολιτική. Κατ’ αυτήν, τα φαινόμενα δεν είναι γραμμικά. Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι είναι απλώς μία σταγόνα. Από μόνη της δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Με το που πέφτει όμως δίνει διέξοδο στο νερό που έχει μαζευτεί. Ενα ποτήρι δροσερό νερό θα το έπινε κανείς ευχαρίστως χθες το πρωί. Ποιος θα φανταζόταν όμως ότι ένα ζεστό πρωινό του Ιουλίου θα ξεκινούσε με την έξοδο της Κατερίνας Μάρκου και θα συνεχιζόταν με τη διαγραφή του Γρηγόρη Ψαριανού σε συνθήκες αυτοδιάλυσης. Πολιτικά, υπήρχαν οι προϋποθέσεις συμβιβασμού και σύνθεσης. Οπως εξηγήθηκε στον Ψαριανό, υπήρχε η λύση: «Κάνε κι εσύ σαν τον Λυκούδη…». Δηλαδή μπορούσε να πειθαρχήσει για λόγους κομματικής συνέπειας και να διαφοροποιηθεί. Οταν όμως το ποτήρι έχει γεμίσει, η μόνη διέξοδος είναι να αδειάσει ένα μέρος του. Η ΔΗΜΑΡ έχει την κόπωση ενός κόμματος που μήνες τώρα δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον εαυτό του. Ενώ δεν είναι λίγα τα στελέχη ή οι βουλευτές που δεν καταλαβαίνουν τι θέλει και πού το πάει ο αρχηγός του και, εν πάση περιπτώσει, πού κολλάνε στη στρατηγική του – αν αυτή υπάρχει.
Διαβάστε τη συνέχεια στο:
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5140473/ioyliana/