Είναι η Εθνική Ελλάδας ο καθρέφτης της κοινωνίας; Επιβεβαιώνει ή διαψεύδει μέσα στο γήπεδο το κυρίαρχο κλίμα στη χώρα;
του Παύλου Τσίμα
Στα καφενεία των ποδοσφαιρόφιλων και τα ακαδημαϊκά αμφιθέατρα χρόνια τώρα γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων, διεξάγονται έρευνες και συντάσσονται μονογραφίες γύρω από το ερώτημα αν και πώς το ποδόσφαιρο καθρεφτίζει εθνικά χαρακτηριστικά. Αν οι εθνικές ομάδες, με τα διαφορετικά στυλ τους, προκύπτουν από κάποια «εθνική ταυτότητα» ή επηρεάζονται από το κοινωνικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο γεννιέται, σε κάθε χώρα, το ποδόσφαιρο.
Χρόνια τώρα, οι Αγγλοι χύνουν δάκρυα και κάνουν αναλύσεις για την αδυναμία τους να σταθούν αξιοπρεπώς στον ανταγωνισμό ενός σπορ που περηφανεύονται ότι εφηύραν και διέδωσαν στον κόσμο. Εκατοντάδες τόμοι αναλύουν το «φουτεμπόλ», το χορευτικό, φιλεύθερο στυλ βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου και τη σχέση του με τη φυλετική και ταξική σύνθεση των κοινωνικών ομάδων από τις οποίες στρατολογούνται τα αστέρια του. Οι Ιταλοί έχουν τη δική τους συνεισφορά στην παγκόσμια βιβλιογραφία με αναλύσεις για την προέλευση του δικού τους στυλ – αυτό το ποδόσφαιρο που παίζεται σαν σκάκι, συντηρητικά, αμυντικά, μεθοδικά. Για τους Γερμανούς και την παροιμιώδη μαχητικότητά τους μέχρι το τελευταίο λεπτό. Για τους Γάλλους και τη μετάλλαξη του ποδοσφαίρου τους από τότε που η μπάλα από σπορ των παιδιών της εργατικής τάξης έγινε το σπορ των άγριων, σκουρόχρωμων παιδιών από τα μεταναστευτικά γκέτο. Ακόμη και για τους Ανατολικοευρωπαϊους και την εξαφάνιση του κάποτε ανθούντος ποδοσφαίρου τους, από τότε που κυριάρχησαν επάνω του οι ολιγαρχικές ομάδες νεόπλουτων και οι γκάνγκστερ που δουλεύουν για πάρτη τους – για όλα υπάρχει πια βιβλιογραφία πλουσιότατη.
Και άλλη τόση συζήτηση και έρευνα έχει προστεθεί για ν’ απαντηθεί το ερώτημα αν όλα αυτά περί εθνικού στυλ ποδοσφαίρου έχουν πια νόημα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου ένα δορυφορικό πιάτο σε μια άθλια εργατική πολυκατοικία για μετανάστες ή στις καλύβες ενός αφρικανικού χωριού επιτρέπει στους αυριανούς Ντρογκμπά να βλέπουν ποδόσφαιρο απ’ όλον τον κόσμο κι όπου οι μεγα-ομάδες, οι Μπαρτσελόνες, οι Ρεάλ, οι Μάντσεστερ και οι Μπάγερν, γίνονται τεράστια μίξερ όπου αναδεύεται μέχρι πλήρους ομογενοποίησης του μείγματος ταλέντο, ιδιοτροπία, ξεχωριστή ποδοσφαιρική παιδεία.
Διαβάστε τη συνέχεια στο:
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5136021/to-podosfairo-ths-litothtas/