Διάβασα χθες στο Βήμα για την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στον “πύργο των τραπεζιτών” και ένιωσα μια κάποια αλλαγή τόνου απέναντι στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το άρθρο ξεκινά άλλωστε με την εξής φράση: “για τον ΣΥΡΙΖΑ η συζήτηση περί εξόδου από το ευρώ έχει λήξει”. Πού πήγαν άραγε οι κρίσεις πανικού σε στιλ “Τσίπρας=Δραχμή” και τα συναφή; Μπορεί να οφείλεται όντως σε αλλαγή στάσης του Αλέξη Τσίπρα: “κυρίαρχη επιδίωξή του είναι να πείσει ότι είναι θεσμικός συνομιλητής κάθε κέντρου λήψης αποφάσεων στο εσωτερικό και στο εξωτερικό και ότι, σε αυτό το πλαίσιο, οι θέσεις του συνιστούν μεν μια διαμετρικά αντίθετη εκδοχή από τις αντίστοιχες της κυβέρνησης ή του Βερολίνου, αλλά δεν οδηγούν σε εκτροχιασμούς και μετωπικές συγκρούσεις”. Αλλά ας θυμηθούμε σ’ αυτό το σημείο τη στάση που τηρούσαν οι δανειστές μας απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά πριν το 2012, όταν ακόμα αποκαλούσε τον εαυτό του αρχιτέκτονα του αντιμνημονιακού αγώνα. Μπορεί τότε να μην τον θεωρούσαν σοβαρό συνομιλητή, αλλά πια μας έχουν μάθει: δεν έχει σημασία τί λέμε για εσωτερική κατανάλωση προεκλογικά, αρκεί να είμαστε “συνεννοήσιμοι” στο διά ταύτα. Μετά το αρχικό πατατράκ των εκλογών του 2012, όταν όντως τα πράγματα ήταν σε τόσο κρίσιμη κατάσταση ώστε να μην είναι ξεκάθαρο τί ακριβώς θα συνέβαινε αν πρώτο κόμμα έβγαινε ο ΣΥΡΙΖΑ, όλο και περισσότερο έχω πάψει να εμπιστεύομαι το δίλημμα “Σαμαράς ή καταστροφή”. Όχι γιατί έχω οποιαδήποτε εμπιστοσύνη στον Αλέξη Τσίπρα ως δυνητικό πρωθυπουργό (κάθε άλλο), αλλά γιατί νομίζω πως λίγο λίγο ετοιμάζεται και αυτός για τα γνωστά ακροβατικά: δεν πρόκειται να πάρει ποτέ το ρίσκο του να βρεθούμε εκτός Ευρωζώνης, θα κάνει δυο τρεις συμβολικές κινήσεις για να ευχαριστήσει τους ψηφοφόρους του, και εκεί το πράγμα θα αρχίσει να μοιάζει όλο και περισσότερο με την παρούσα συγκυβέρνηση. Για αρκετά χρόνια ακόμα δεν θα υπάρχουν αντικειμενικά περιθώρια για “τεμπέλικη χαλάρωση”, περιθώρια θα υπάρχουν μόνο για τομές και μεταρρυθμίσεις, τις οποίες όμως ούτε το κυβερνητικό δίδυμο Σαμαράς-Βενιζέλος, ούτε μια πιθανή πρωθυπουργία Τσίπρα στο μέλλον φαίνονται ικανοί να προχωρήσουν. Όταν λείπει το όραμα, όταν η αξιοπιστία έχει πάει περίπατο, το μόνο που μπορεί τελικά κανείς να αλλάζει είναι τα ρούχα που φορά…
