του Δημήτρη Μητρόπουλου
Μα και ο Ανδρέας Παπαδόπουλος δημοσιογράφος δεν ήταν; Αυτή είναι μια αφοπλιστικά αθώα εξήγηση που δίνεται για την τοποθέτηση του Χρήστου Μαχαίρα σε θέση εκπροσώπου Τύπου της ΔΗΜΑΡ. Ωστόσο – και πάντα με το άλλοθι της αθωότητας – στην περίπτωση του απερχομένου εκπροσώπου της Αγίου Κωνσταντίνου η μιντιακή ταυτότητα ήταν εξαρχής λιγότερο ισχυρή από την κομματική. Ολα αυτά όμως είναι νερό στον μύλο της πολιτικής. Το γύρισμα της σελίδας στη ΔΗΜΑΡ εκδηλώνεται και με μια αλλαγή στη βιτρίνα της επικοινωνίας.
ΜΑΧΙΜΟΣ δημοσιογράφος του Τύπου και της κρατικής τηλεόρασης, ο Μαχαίρας είναι αυτός που είναι. Είναι επίσης κάποιος που θεωρείται ότι εκφράζει την επιρροή του Παν Παν – κατά κόσμον Παναγιώτη Παναγιώτου – στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ στη φάση αυτή. Φάση που είναι εντόνως προεδρική από την έξοδο από την κυβέρνηση πέρυσι τον Ιούνιο και μετά. Ο Μαχαίρας είναι συνοδοιπόρος στην ΕΡΤ και όχι μόνο του Παν Παν και είναι, βέβαια, ένας επαγγελματίας της επικοινωνίας. Με απλά λόγια, δεν είναι κάποιος που πρέπει να μάθει τη δουλειά. Αρκεί να αλλάξει όχθη. Μένει να φανεί αν το κοινό θα τον ταυτίσει με τη ΔΗΜΑΡ – όπως είχε γίνει με τον Παπαδόπουλο – ή αν η μιντιακή του ταυτότητα θα υπερισχύσει. Πλην όμως η ΔΗΜΑΡ δεν έχει κανένα τεράστιο ακροατήριο ούτε είναι κόμμα εξουσίας με ιστορία δεκαετιών, τύπου ΝΔ ή ΠαΣοΚ, οπότε να υπάρχει θέμα αν οι οπαδοί του αυτοαναγνωρίζονται στο πρόσωπο ενός κατ’ επάγγελμα δημοσιογράφου που έχουν συνηθίσει να τον βλέπουν αλλού ή που δεν τον έχουν ταυτίσει με τον πολιτικό τους χώρο. Υστερα, δεδομένης της αρχηγικής στροφής της ΔΗΜΑΡ – και του προσωπικού στοιχήματος Κουβέλη ενόψει ευρωεκλογών και δεν συμμαζεύεται – ο εκπρόσωπος εντάσσεται, κυρίως, σε ένα σύστημα υποστήριξης του προέδρου. Η αλήθεια είναι ότι ο Ανδρέας Παπαδόπουλος είχε αρχίσει να έχει διακριτές απόψεις για την πολιτική του κόμματος, ιδίως σε συνάρτηση με την Κεντροαριστερά. Οταν ο εκπρόσωπος γίνεται ο ίδιος είδηση – εν προκειμένω όχι λόγω κάποιας ατασθαλίας αλλά για τη γνώμη του – ποτέ δεν μακροημερεύει.
Ο Μαχαίρας, λοιπόν, καλείται να γειώσει τη ΔΗΜΑΡ εντός του πολιτικομιντιακού συστήματος και να συμβάλει στην αβλαβή διέλευσή της από μια απαιτητική περίοδο. Εχει αυτό που λέμε «ασφαλή χέρια», είναι κάποιος που δεν θα κάνει το λάθος, που, τέλος πάντων, θα κάνει κολύμπι, μακροβούτι, στρωματάκι ή κωπηλασία στον ωκεανό λέξεων της καθημερινής – ραδιόφωνα, τηλεοράσεις κ.λπ. – ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Από την άλλη μεριά, είναι προφανές ότι ο Κουβέλης συγκροτεί το σύστημά του. Με την έννοια ότι τελειώνει η φάση των παλαιών συντρόφων – Λυκούδης, Ρουπακιώτης και Σία – που είχαν προσωπική σχέση μαζί του και δημιουργείται μία ομάδα όπου οι σχέσεις είναι πιο επαγγελματικές ή, τέλος πάντων, με λιγότερο παρεξηγήσιμη ορολογία, πιο καθαρά πολιτικές. Η πρώτη εποχή της αθωότητας και των αυτοσχεδιασμών που ακολούθησαν την έξοδο από τον ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει στη ΔΗΜΑΡ. Μέχρι τον Ιούνιο θα αποσαφηνιστεί και αν το νέο αρχηγικό μοντελάκι θα αρέσει εξίσου στην κοινωνία ή, τέλος πάντων, σε αυτούς για τους οποίους η ΔΗΜΑΡ ήταν μια εναλλακτική μεταξύ ΠαΣοΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”