Σκέφτομαι πόσο ραγισμένο φαντάζει το είδωλο του κράτους στο καθρέφτη. Αυτές τις ημέρες η λαϊκή συνείδηση, κυριολεκτικά, «ανακατεύθηκε» με την εικόνα της δικαιοσύνης, άλλοτε σιωπηρά, άλλοτε βροντερά. Ορισμένοι επιδόθηκαν σε έναν κομματικό καιροσκοπισμό, παριστάνοντας είτε τους «άμεμπτους – θιγμένους», είτε τους «ανεύθυνους» προκειμένου να ληστέψουν την κατακραυγή· εξίσου αξιολύπητο.
Δυστυχώς τα επιχειρήματα αμφοτέρων, συσσωρεύουν μια χωματερή υποκρισίας. Αλλά, εκτός αυτού, η αδιάβλητη συγκρότηση του Θεσμού της Δικαιοσύνης, δεν είναι μια ευθυνόφοβη αλληλοκατηγορία τύπου «κολοκυθιάς», ούτε προσφέρεται για πολιτικές νεκραναστάσεις. Είναι βαθύ ζήτημα κοινωνικής γαλήνης και αρμονίας.
Πέραν των εκατέρωθεν λοιπόν φληναφημάτων, ο νόμος στην πατρίδα μας κραυγαλέα ψυχορραγεί. Αν τον άψογο Σωκράτη, παραμονές της κατάποσης του θανατηφόρου κώνειου, επισκέφτηκαν διαμαρτυρόμενοι οι νόμοι, τώρα στη θέα της σήψης πως θα αντιδρούσαν; Το πιο πιθανόν να έπιναν εκείνοι «μονοκοπανιά» το παραλυτικό δηλητήριο.
Στον δύσμοιρο τόπο μας, η νομιμότητα έχει αποκλειστεί ως ηθικό κατηγόρημα, έχει εξοριστεί ως κοινωνικοπλαστική ιδιότητα, ως αρχή της ευταξίας. Και τούτο διότι την πλαστογραφούν επίορκοι θεματοφύλακες πάνω στο ξεχειλωμένο «γράμμα» μιας επιεικούς διάταξης το πνεύμα της οποίας κουρελιάζεται, ευτελίζοντας αυτή καθαυτή την έννοια του Δικαίου, ως οργανωτικού θεμελίου.
Αν κάποιος στοχαστής συνόψιζε την κρατούσα κατάσταση εν Ελλάδι, στο διάβα της τελευταίας δεκαετίας, θα σημείωνε καυστικότατα ότι η ατιμωρησία φωλιάζει σε έναν νόμο αφύλακτο. Κάποιες προνομιούχες κάστες μαλάσσονται από το ελαφρό χέρι του «νόμου», την ώρα που η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία αποκεφαλίζεται από τον κοφτερό πέλεκυ της αμερόληπτης δικαιοσύνης.
Ποικίλουν τα υλικά αποτελέσματα του λατινικού «dura lex, sed lex». Ειλικρινά, έχουμε αγγίξει το μη περαιτέρω, το απόγειο της παρακμής. Ακόμη και στα ειδεχθέστερα, πιο κατάπτυστα εγκλήματα «χαϊδεύονται» οι «βασιλόπαιδες» ή αμετανόητοι τρομοκράτες, σακατεύοντας εντελώς το κύρος της Δικαιοσύνης και ισοπεδώνοντας την αξιοπιστία ενός διεφθαρμένου στη κοινή συνείδηση συστήματος, που χειραγωγείται σαν μαριονέτα.
Όταν το νομικό στερέωμα κακοφορμίζει ή διασύρεται, με τόσο απροσχημάτιστο τρόπο, ή η δικαστική λειτουργία προσωποληπτεί με τόσο απροκάλυπτη περιφρόνηση, τότε η πολιτεία σημάνει σύμπτωμα βαθέως εκμαυλισμού.
Oι «άσημοι» Έλληνες, απλώς παρακολουθούν «αμίλητοι» την «αμείλικτη» νομιμότητα του Αδίκου, ενός Αδίκου τεκμηριωμένου και νομότυπου εν πάσει περιπτώσει, είτε επιεικούς είτε αυστηρού. Το αίσθημα δικαίου ποδοπατείται ούτως η άλλως. Εν γένει το είδωλο έκαστης πολιτείας αντανακλάται στη στιβαρή δικαστική εξουσία.
