Να που το παρασκήνιο που σκιαγραφούσαμε την περασμένη Παρασκευή, έγινε προσκήνιο. Ο Γιώργος Παπανδρέου επιστρέφει από το παρελθόν διεκδικώντας την αρχηγία στο κόμμα που διέσπασε.
του Θοδωρή Καλούδη
Και επιστρέφει με σύνθημα Τσίπρα,«την προοδευτική διακυβέρνηση», επικαλούμενος το κεντρικό μήνυμα του αείμνηστου Ανδρέα (Αλλαγή) και επιλέγονταςβασικό αντίπαλο τον κ. Μητσοτάκη που τον δείχνει ως “συντήρηση”. Τι καλύτερο σενάριο για το ΣΥΡΙΖΑ που αποκτά ένα σύμμαχο στην ουτοπία. (Αν και θα έπρεπε να ανησυχεί ότι μια ενδεχόμενη νίκη του ΓΑΠ θα του στερήσει «Ανδρεϊκές» ψήφους).
Τι καλύτερο σενάριο για τον κ. Μητσοτάκη που, στο ίδιο ενδεχόμενο, θα ενισχύσει την παράταξή του με στελέχη και ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ που δεν βρίσκουν προοπτική στην ανακύκλωση του κόμματός τους, “δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου”, δεν θεωρούν τον κ. Παπανδρέου φορέα “Αλλαγής” και δεν βλέπουν στα έργα και ημέρες του σημερινού πρωθυπουργού ακριβώς τη “συντήρηση”.
Στο κομματικό πεδίο, δεν είναι βέβαιη η τελική επικράτηση του κ. Παπανδρέου, αν και είναι αλήθεια ότι είναι ο μόνος από όλους τους υποψήφιους που δημιουργεί «ρεύμα» ενεργοποιώντας «ηρωικά» αντανακλαστικά τού παρελθόντος στα “περήφανα γηρατειά” της «κεντροαριστεράς». Αν όμως ο κ. Ανδρουλάκης συμφωνήσει τελικά μαζί του (όπως του πρότεινε ο ΓΑΠ προσφέροντας του την «υπαρχηγία») και συνεισφέρει τους μηχανισμούς του, τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν πριν τον δεύτερο γύρο, με τον κ. Λοβέρδο να μην έχει τις ίδιες πιθανότητες που είχε πριν μια εβδομάδα.
Και κάτι ακόμα: Η υποψηφιότητα Παπανδρέου απευθύνεται σε άλλους ψηφοφόρους και όχι τους σημερινούς του ΚΙΝΑΛ. Επιλέγοντας ο κ. Παπανδρέου προνομιακό συζητητή τον κ. Τσίπρα για μια “προοδευτική διακυβέρνηση”, δείχνει να αγνοεί ότι οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν θέλουν να βλέπουν ούτε ζωγραφιστό τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ και επικροτούν τις βασικές πολιτικές Μητσοτάκη, τον οποίο στοχοποιεί ως “συντήρηση”. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι μετρήσεις, που ενδεχομένως αγνοεί ο ΓΑΠ. Όπως αγνοεί επίσης ότι ο ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ ευνοούν πολύ περισσότερο μια κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ απ’ ό,τι μια συγκυβέρνηση με ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν υπάρξει αυτονομία.
Στο πολιτικό επίπεδο το πράγμα έχει πιο ενδιαφέρον. Αν ηττηθεί ο κ. Παπανδρέου θα πρόκειται για μια προσωπική τραγωδία. Ίσως δεν τον ξαναδούμε στην «πιάτσα». Αν όμως κερδίσει το στοίχημα, αφού λογικά επιχειρήσει πρώτα να αποδυναμώσει τον ΣΥΡΙΖΑ (με τη προσπάθεια επαναπατρισμού παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ) μετά θα χορέψει «προοδευτικό ταγκό» αγκαλιά με τον κ. Τσίπρα, σε μια επιχείρηση συμμαχικής αναστήλωσης προσωπικών φιλοδοξιών και οραμάτων.
Όπως και να έχει, ο κ. Παπανδρέου – και πλέον το ΚΙΝΑΛ, όπως ήρθαν τα πράγματα και οι εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν – δεν μπορεί να ψαρέψει στην παράταξη του «αυτονόητου» που οικοδομεί ο κ. Μητσοτάκης με επίκεντρο τη ΝΔ, σοβαρές ενέσεις από τον μεταρρυθμιστικό χώρο του Κέντρου και αξιοπρόσεκτη κυβερνητική θητεία. Πολύ περισσότερο αν σαλπίσει – όπως λέει – τη νέα Αλλαγή (αλλαγή σε τι και σε σχέση με ποιές εμπειρίες από το πρόσφατο παρελθόν του;)
Η πιθανότερη εκδοχή (με Παπανδρέου αρχηγό ή όχι) είναι ένα μικρό ΚΙΝΑΛ και ένας μικρότερος (απ’ ό,τι σήμερα) ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικούν ρόλους στον ίδιο χώρο της αντιπολίτευσης, με τη συνδρομή της απλής αναλογικής.
Αν όμως έκτακτες εξελίξεις ανατρέψουν αυτές τις εκτιμήσεις, δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον με δίδυμο Τσίπρα – Παπανδρέου στην εξουσία… Θα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.
Πηγή: Economico.gr