Πέρα από το γελοίον του πράγματος, ήτοι να μεταφερθούν τα αποθεματικά και των Κέντρων Ψυχαγωγίας Μονάδων (γνωστά ΚΨΜ) στον ειδικό λογαριασμό του κρατικού προϋπολογισμού, μπαίνει κι ένα ζήτημα ελέγχου, δηλαδή επιπλέον γραφειοκρατίας. Το επόμενο βήμα θα είναι η θεσμοθέτηση των ΜΟΛΕΚΨΜ (Μονάδες Λογιστικού Ελέγχου ΚΨΜ), έτσι ώστε σιγά σιγά να υλοποιηθεί η παλιά προεκλογική υπόσχεση που ήθελε την πρόσληψη 100.000 επιπλέον δημόσιων υπαλλήλων για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Το βασικότερο πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι κάνει το συγκεντρωτικό κράτος συγκεντρωτικότερο και, συνεπώς, τις πελατειακές σχέσεις περισσότερες. Η χώρα υπαναχωρεί σε κάθε τομέα που –με χίλια βάσανα– επιχειρήθηκε στοιχειώδης αποκέντρωση. Ολο και περισσότερες αρμοδιότητες περνούν από τα γραφεία των υπουργών, φυσικά με το πολιτικό αζημίωτο σε διορισμούς και ρουσφέτια. Οι απανωτές εκδιώξεις και διορισμοί στους οργανισμούς πολιτισμού είναι η κορυφή του παγόβουνου. Τα στελέχη της κυβέρνησης, περιφέροντας τη λαϊκιστική αυθάδεια ότι ενσαρκώνουν το «καλό του λαού», μπορούν να διορίζουν χωρίς αξιολόγηση και τον κηπουρό τους, αφού εξ ορισμού το κάνουν για το καλό μας.
Δεν θα ασχοληθούμε τόσο με τις μικροπρέπειες της συριζανελικής κυβέρνησης –την εκδίωξη δηλαδή άξιων στελεχών από τον κρατικό μηχανισμό για τον διορισμό συντρόφων και «συντρόφων»– όσο με τη μεγάλη ζημιά που προκαλούν οι υπουργοί της πρώτης φοράς στους αποκεντρωμένους θεσμούς. Ενώ, για παράδειγμα, μέχρι και ο κ. Αντώνης Σαμαράς –ο οποίος προέρχεται από τη βαθιά Δεξιά– συζητούσε και υποσχέθηκε τη μεγάλη τομή για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την παραχώρηση δηλαδή του ΕΝΦΙΑ στους δήμους, ώστε να σταματήσει η κηδεμόνευσή της από το κεντρικό κράτος, στον ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που ζητούν είναι οι παραμετρικές αλλαγές των συντελεστών έτσι ώστε και η φορολόγηση να μη γίνεται αποτελεσματική (οι πολίτες δεν νιώθουν ότι ο ΕΝΦΙΑ είναι ανταποδοτικό τέλος) και η Τοπική Αυτοδιοίκηση να παραμένει όμηρος στα χούγια και στις πελατειακές επιδιώξεις των υπουργών.
Από την άλλη, ενώ ο «επάρατος δικομματισμός» έκανε ένα βήμα αποκέντρωσης στα ΑΕΙ με τα Συμβούλια Διοίκησης, η κυβέρνηση της πρώτης φοράς απειλεί με οπισθοδρόμηση και ασφυκτικότερο κρατικό έλεγχο.
Μέχρι και η περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ρένα Δούρου εξανέστη με τα καμώματα του αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος Γιάννη Τσιρώνη, που επιχειρεί να καπελώσει τις περιφέρειες στη διαχείριση των απορριμμάτων (και φυσικά των κονδυλίων) εν ονόματι ενός «εθνικού σχεδιασμού», ασχέτως του γεγονότος ότι εκ των πραγμάτων υπάρχει ευρωπαϊκός σχεδιασμός, αφού η Ε.Ε. δίνει τα κονδύλια.
Δεν είναι μόνο η έλλειψη εμπειρίας διοίκησης, ούτε η ακόρεστη πείνα για εξουσία, που οδηγεί τα στελέχη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε υπερσυγκεντρωτισμό. Πολλάκις έχουμε να κάνουμε και με την ψυχολογική αντίδραση ενός πολιτικού χώρου που ανδρώθηκε πιστεύοντας ότι ο κόσμος όλος συνωμοτεί εναντίον του· από την Ιντέλιτζεντ Σέρβις μέχρι τους Αμερικανούς προέδρους, από τη Δεξιά μέχρι τον νεοφιλελευθερισμό. Με άλλα λόγια, πιστεύουν και οι ίδιοι τη μυθολογία τους, αυτή που κατέστησαν κυρίαρχη στη μεταπολίτευση. Αν λοιπόν πίστευαν ότι ολόκληρη η υφήλιος ασχολείτο μαζί τους όταν ήταν ένα κόμμα του 3%, γιατί να μην πιστέψουν τώρα –που είναι και κυβέρνηση– ότι όλοι συνωμοτούν εναντίον τους;
Ετσι, λοιπόν, νιώθουν ασφαλείς συγκεντρώνοντας όλες τις αρμοδιότητες στον εαυτό τους και στους οικείους τους· οικείους ακόμη και με την αρχαιοελληνική σημασία «πρόσωπα που ανήκουν στην ίδια οικογένεια».
Ετσι, το μόνο που εξασφαλίζουν είναι η διαφθορά και η αποτυχία τους…Τα κόμπλεξ της πρώτης φοράς
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή.