Καταρρέει η επιστημονική άποψη ότι η απώλεια μνήμης είναι το μοναδικό προμήνυμα για την άνοια, καθώς το να ξεχνάει κανείς ολοένα και περισσότερο αποτελεί το πιο σύνηθες σύμπτωμα για τις νόσους που σχετίζονται με την απώλεια γνωστικής λειτουργίας.
Αμερικανοί ερευνητές ανακάλυψαν πρόσφατα, πως αλλαγές στη γλώσσα και στον τρόπο έκφρασης όπως: πχ οι μακροσκελείς προτάσεις, θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημαντική ένδειξη ότι κάποιος είναι στα πρώτα στάδια της άνοιας.
Η επιστήμονας Janet Cohen Sherman, από το Massachusetts General Hospital της Βοστόνης, μίλησε για τα ευρήματά της έρευνας αυτής, στην οποία ήταν και επικεφαλής, στο μεγαλύτερο επιστημονικό συνέδριο του κόσμου, την American Association for the Advancement of Science (AAAS).
Σε ετήσια έκθεση της η Dr. Sherman αποσαφηνίζει: «Δημιουργήσαμε μια απλή εργασία» και συνεχίζει «δώσαμε στα άτομα τρεις λέξεις και τους ζητήσαμε να δημιουργήσουν μια φράση με αυτές τις λέξεις».
Η ομάδα της εντόπισε πολύ σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο πρώτων ομάδων που ήταν υγιής και της τελευταίας ομάδας, που ήταν στα πρώτα στάδια της άνοιας καθώς οι τελευταίοι σύμφωνα με τα λεγόμενα της ίδιας «είχαν δυσκολία ενσωμάτωσης των λέξεων και τον εννοιών στη δομή του λόγου, χρησιμοποιώντας φράσεις μεγάλες με αναποτελεσματικό τρόπο για να μεταφέρουν μια έννοια», αφού επαναλάμβαναν πολλές φορές το ίδιο πράγμα και σταδιακά χρησιμοποιούσαν όλο και λιγότερες ξεχωριστές και μοναδικές λέξεις.
Η ίδια καταλήγει: «Η νόσος Alzheimer είναι μια νόσος που έχει να κάνει με τη μείωση της γνωστικής λειτουργίας, αυτό είναι που την καθορίζει. Έτσι όταν υπάρχει μια αλλαγή στις συνήθειες σας πρέπει να ανησυχείτε».
Τα άτομα που ήδη τείνουν να έχουν μακροσκελείς συνομιλίες δε θα πρέπει να ανησυχούν αλλά, σύμφωνα πάντα με την ίδια, «θα πρέπει να ανησυχούν εάν εντοπίσουν αλλαγή στην ικανότητά τους να επικοινωνούν αποτελεσματικά και συνοπτικά».
Η επιστήμονας είπε χαρακτηριστικά: «Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η νόσος Alzheimer είναι η ανίχνευση των αλλαγών από πολύ νωρίς, όταν είναι ακόμα ανεπαίσθητες, καθώς και να μπορούμε να διακρίνουμε τις αλλαγές αυτές από τις αλλαγές που γνωρίζουμε ότι μπορούν να συμβούν σε με φυσιολογική γήρανση».
Μέχρι σήμερα πάντως, δεν έχει βρεθεί κάποια θεραπεία. Όμως, η έγκαιρη διάγνωση δίνει τη δυνατότητα στους πάσχοντες να δεχτούν μια υποστήριξη, και να βοηθηθούν περισσότερο σ’ ότι αφορά την προετοιμασία και τα σχέδια για το μέλλον της ζωής τους.