Από τη δεκαετία του 1980 ακόμα, εξελιγμένα ρομπότ χρησιμοποιούνται από συνεργεία έρευνας και διάσωσης, μετά από καταστροφές. Ο σκοπός αυτών των ρομπότ- τα μεγέθη των οποίων ποικίλλουν- είναι να παρεμβαίνουν εκεί που οι άνθρωποι δεν μπορούν, και να αποστέλλουν δεδομένα στους «επικεφαλής».
Σε αυτό το πλαίσιο, ένα νέο ρομπότ – μινιατούρα ετοιμάζεται να αλλάξει τα δεδομένα στον χώρο: Πρόκειται για το TAUB (Tel Aviv University and Ort Braude College), μήκους μόλις 12 εκατοστών και βάρους μικρότερου των 30 γραμμαρίων. Μπορεί να πηδήξει σε μεγάλο ύψος (τριών μέτρων) και να καλύψει απόσταση περίπου ενάμισι μέτρου με ένα άλμα. Οι ερευνητές που το ανέπτυξαν, από το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, θεωρούν ότι θα αποτελεί εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο σε αποστολές έρευνας και διάσωσης, αλλά και για στρατιωτική χρήση, για ανίχνευση επικίνδυνων ζωνών.
Για τη δημιουργία του ρομπότ συνεργάστηκαν ο καθηγητής Αμίρ Αγιάλι, του Τμήματος Ζωολογίας και ο Dr. Γκαμπόρ Κόσα, του Τμήματος Μηχανολογίας,, με τον Dr. Ούρι Μπεν Χανάν του Ort Braude College. Την έρευνα πραγματοποίησαν οι φοιτητές Βάλεντιν Ζάιτσεφ και Όμερ Γκβίρσμαν, καθώς ο Dr. Άβι Βάις (Ort Braude College). Κατά τον Αγιάλι, έμπνευση αποτέλεσαν οι ακρίδες. «Τα ρομπότ μινιατούρες παρουσιάζουν ειδικό ενδιαφέρον στη ρομποτική, προσελκύοντας πολλή προσοχή και έρευνα. Η κατασκευή μικροσκοπικών ρομπότ είναι φθηνή και αποδοτική, το μικρό τους μέγεθος τους επιτρέπει να ταξιδεύουν σε δύσκολο και άγνωστο τερέν, και πολλά μπορούν να χρησιμοποιούνται σε κάθε συνθήκες».
Το «σώμα» κατασκευάστηκε με 3D εκτυπωτή, από ABS πλαστικό (όπως τα Lego), ενώ τα πόδια είναι φτιαγμένα από σκληρό άνθρακα. Με ενέργεια τροφοδοτείται από μπαταρία, και κατά τον Αγιάλι πρόκειται για μια πραγματική περίπτωση συνεργασίας μεταξύ μηχανολογίας και βιολογίας, όπως αναφέρει το naftemporiki. Ωστόσο, σημειώνεται πως δεν πρόκειται για μια ακριβή μηχανική αντιγραφή της ακρίδας, αλλά για «απόδοση» του μηχανισμού αλμάτων του συγκεκριμένου εντόμου. Στην ουσία, το ρομπότ αποθηκεύει ενέργεια στα ελατήρια στρέψης του, ενώ παράλληλα οι ερευνητές εργάζονται σε ειδικό μηχανισμό πτήσης, προκειμένου να αυξηθεί η εμβέλεια και να μειωθεί η ισχύς της κρούσης κατά την προσγείωση.