Είναι εκπληκτικό το πώς και πόσο, πολύ συχνά, η επιστημονική φαντασία προλαβαίνει ή/ και εμπνέει την πραγματικότητα. Όταν είχε βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες ο «Εξολοθρευτής» το 1984 – και η συνέχειά του, μερικά χρόνια μετά- είχε προκαλέσει αίσθηση η εφιαλτική εικόνα του cyborg- εκτελεστή που, όσα χτυπήματα και αν δεχόταν, μπορούσε να αυτοεπισκευάζεται και να συνεχίζει.
Ρομπότ και cyborgs όπως ο Τ-800 κτλ μπορεί να βρίσκονται ακόμα μακριά, ωστόσο η επιστημονική έρευνα κινείται σε αυτή την κατεύθυνση όσον αφορά στις δυνατότητες αυτοεπισκευής/ αυτοθεραπείας των ρομπότ. Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του MIT Technology Review, μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Nature από ερευνητές του Πανεπιστημίου Πιερ και Μαρί Κιουρί (PMCU) στη Γαλλία και του University of Wyoming στις ΗΠΑ ασχολείται με αυτό ακριβώς το αντικείμενο: το πώς ρομπότ που αναλαμβάνουν δύσκολες και επικίνδυνες εργασίες θα μπορούν να τα βγάζουν πέρα με προβλήματα όπως σπασμένα μέλη και «τραυματισμοί», ενώ είναι μακριά από ανθρώπους μηχανικούς που θα μπορούσαν να τα βοηθήσουν.
Ένα ρομπότ σε μια αποστολή έρευνας και διάσωσης σε περιοχή που έχει πληγεί από σεισμό θα έπρεπε να τα βγάλει πέρα με, για παράδειγμα, προβλήματα σε ένα από τα πόδια του κατά τις έρευνες. «Η βασική πρόκληση ήταν να φτιάξουμε κάτι που μαθαίνει, αλλά μαθαίνει μέσα σε λίγα λεπτά» λέει ο Ζαν Μπατίστι Μουρέ, ένας εκ των ερευνητών.
Σε σχετικό βίντεο που συνοδεύει τη μελέτη, οι ερευνητές δείχνουν πώς ένα αραχνοειδές ρομπότ που δέχεται ένα «τραύμα» σε ένα από τα έξι πόδια του αρχίζει να δοκιμάζει νέους τρόπους περπατήματος, και μέσα σε περίπου 40 λεπτά έχει ανακτήσει το 96% της κινητικότητας και ταχύτητάς του- θυμίζοντας περισσότερο ένα τραυματισμένο ζώο παρά ένα μηχάνημα. Σε μια άλλη περίπτωση, οι ερευνητές προκάλεσαν ζημιές σε ένα από τα μοτέρ ενός μηχανικού βραχίονα. Σε λιγότερο από ένα λεπτό, το ρομπότ έμαθε να ανταπεξέρχεται στο πρόβλημα και να συνεχίζει τις εργασίες του.
Πίσω από αυτό βρίσκεται ένας «εξελικτικός αλγόριθμος», όπως εξηγεί ο Αντουάν Κάλι, του PMCU. Αυτό σημαίνει ότι το ρομπότ θα επιδίδεται σε συνεχές trial and error, μεγαλώνοντας μια λίστα που είχε συνταχθεί πριν σταλεί στην αποστολή του, στην οποία συγκεντρώνονται τα πράγματα που μπορεί να κάνει και η σημασία τους και βρίσκοντας νέους τρόπους να δραστηριοποιείται.
Πρόκειται για μια πιο απλοποιημένη έκδοση αυτού που κάνουν οι άνθρωποι: εάν κάποιος στραμπουλήξει τον αστράγαλό του, χρησιμοποιεί τη μνήμη και τον πειραματισμό για να κινείται γύρω κουτσαίνοντας, όσο πιο αποτελεσματικά και πιο ανώδυνα γίνεται, όπως αναφέρει το naftemporiki.gr. Όσον αφορά τώρα σε εφιαλτικά σενάρια τύπου «Terminator», ο Μουρέ επισημαίνει ότι οι επιστήμονες έχουν πολύ καιρό ακόμα μπροστά τους για να αναπτύξουν κατάλληλα μέτρα ασφαλείας, προκειμένου να αποφεύγονται συμπεριφορές που θα μπορούσαν να βλάψουν ανθρώπους.
«Σχεδόν όλα τα ζώα μπορούν να προσαρμόζονται σε μικροτραυματισμούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο» προσθέτει.