Ξεκινώντας να γράψω, λίγα λόγια για να σας παρουσιάσω τον Theodore, έπιασα τον εαυτό μου, να ανασύρει στην μνήμη, τις στιγμές που έζησα όταν τον έβλεπα επί σκηνής. Ηρεμία, γαλήνη…ένα ταξίδι, μέσω της μουσικής του!
Η επαφή μας στο πλαίσιο αυτής της συνέντευξης με εξέπληξε, μιας και τα προαναφερθέντα συναισθήματα, ένιωσα συζητώντας μαζί του. Είναι μόλις 23 ετών, κι όμως γνωρίζει τόσα πολλά για τη μουσική που θα μπορούσα να πω…πως οι μελωδίες του..έγιναν με κάποιο τρόπο και δικές μου!
Ο λόγος για τον μουσικό Θεόδωρο Πολυχρονόπουλο – γνωστός ως Theodore- που ήδη έχει αρχίσει να αφήνει το δικό του “ίχνος” στη Διεθνή μουσική σκηνή!
Ο “Theodore”, ανεβαίνοντας στη σκηνή και αρχίζοντας να “χτυπάει” τις πρώτες νότες…ήταν σαν να έδινε την έναρξη για το ταξίδι…ένα ταξίδι μελωδιών σε έναν κόσμο, που μόνο ένας μουσικός μπορεί να σε πάει…
Kάπως έτσι, άλλωστε ξεκίνησε και η συζήτηση μας…
1) Τα τελευταία 5 χρόνια γνωρίζουμε ότι μένεις και σπουδάζεις στην Αγγλία. Είσαι ευχαριστημένος με την ζωή σου εκεί και γιατί επέλεξες την συγκεκριμένη χώρα; Νιώθεις απογοητευμένος που στην Ελλάδα δεν υπάρχει η αντίστοιχη υποδομή για καλλιτέχνες;
Στα 18 μου κατάλαβα ότι ήθελα να σπουδάσω μουσική. Στο μυαλό μου δεν ήταν οι σπουδές αλλά το πότε θα αρχίσω να δουλεύω. Παρόλα αυτά ήταν μια καλή δικαιολογία για να φύγω από την χώρα. Ψάχνοντας να βρω που είναι το κατάλληλο μέρος που να είναι προσβάσιμο- τότε στο μυαλό μου μια μετακόμιση στην Αμερική ήταν πιο δύσκολη- κατέληξα στην Αγγλία, γιατί είναι πιο κοντά σε αυτά που ξέρουμε. Έχουμε περισσότερες κοινές αναφορές με την Αγγλία ή με την Ευρώπη γενικότερα. Το Λονδίνο ήταν το μεγαλύτερο κέντρο της μουσικής που είχα πρόσβαση. Εκεί έζησα 4 χρόνια-θεωρητικά ακόμα εκεί είμαι – πρακτικά από τον Μάιο του 2014 είμαι πιο πολύ στην Ελλάδα.
Αυτό οφείλεται στο ότι είχα την ευκαιρία να δουλέψω πάνω σε διαφορετικά πράγματα. Πέρα από το δίσκο και να παίζω σε κάποια live άρχισα να κάνω μουσική και για άλλα μέσα όπως είναι το θέατρο και ο κινηματογράφος. Η πρώτη δουλειά που έκανα ήταν που έγραψα την μουσική για την παράσταση ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ του Μαρτιν Μακ Ντόνα σε σκηνοθεσία της Πέμη Ζούνη που ανέβηκε στο Faust. Επίσης, έκανα την μουσική για την παράσταση της Ματίνας Μέγκλα για το ίδρυμα Κακογιάννη και την μουσική για μια ταινία μικρού μήκους ελληνοαμερικάνικης παραγωγής κάτι το οποίο το ονειρευόμουν πολύ καιρό καθώς είναι κάτι το οποίο έχω σπουδάσει -Κλασσική σύνθεση και μουσική για Κινηματογράφο-. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι το θέατρο και ο κινηματογράφος είναι κάτι το οποίο με ενδιαφέρει και θα ήθελα να ασχοληθώ και στο μέλλον. Ο λόγος που τον τελευταίο καιρό είμαι περισσότερο στην Ελλάδα είναι και οικονομικός. Εδώ έχω τον δικό μου χώρο, studio και εξοπλισμό, στο Λονδίνο αυτό είναι δύσκολο.
2) Την στιγμή που βρίσκεσαι πάνω στην σκηνή τι νιώθεις;
Για να κάνεις την δουλειά αυτή πρέπει να είσαι ένας άλλος άνθρωπος πάνω στην σκηνή και όχι όπως είσαι στην προσωπική σου ζωή. Δεν γίνεται να ανέβεις πάνω στην σκηνή και να είσαι ένας ήσυχος, συνεσταλμένος, εσωστρεφής ο οποίος ήρθε να παίξει μουσική και να φύγει. Όλα τα βλέμματα συγκεντρώνονται στον καλλιτέχνη. Πρέπει με κάποιο τρόπο να καταφέρει να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού. Δεν έχει σημασία το πόσοι ήρθαν να παρακολουθήσουν την παράσταση ο καλλιτέχνης πρέπει να τους περάσει αυτό, ότι δηλαδή τώρα ήρθατε για μένα, να το πιστέψει, να νιώσει σίγουρος και να κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Ταυτόχρονα αυτό τον χαρακτήρα που έχεις στην σκηνή, αν τον έχεις με το που θα σβήσουν τα φώτα θα χάσεις τον εαυτό σου. Γιατί τότε θα είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος θα χαρακτηρίζεται από μια φοβερή έπαρση. Δεν μπορείς να είσαι εσωστρεφής και μετριόφρων δεν γίνεται πάνω στην σκηνή και αντίστροφα αν τα χαρακτηριστικά αυτά τα ενσωματώσεις στην πραγματική σου ζωή, τότε αρχίζει το πρόβλημα.
3) Όταν βρίσκεσαι πάνω στην σκηνή, ο τρόπος που κινείσαι σε συνδυασμό με τις μελωδίες σου, έχει μια δόση θεατρικότητας αυτό είναι κάτι που επιδιώκεις ή είναι κάτι που άπλα σου βγαίνει εκείνη την στιγμή;
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που αισθάνομαι εκείνη την στιγμή. Σκέφτομαι ώρες πριν το live πως πρέπει να είμαι όταν ανεβώ στην σκηνή αλλά με το που θα κάτσω στο σκαμπό του πιάνου και παίξω την πρώτη νότα ξεχνάω τα πάντα. Εκείνη την στιγμή δουλεύει περισσότερο το υποσυνείδητο μου παρά το συνειδητό μου. Τα δυο τελευταία χρονιά, έχω παίξει αρκετά και σε συναυλίες που πολύ συνειδητά καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Αυτά είναι τα πολύ κακά μου live.
4)Πως νιώθεις που σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έχεις καταφέρει και έχεις κάνει τόσα πολλά πράγματα; Το είχες φανταστεί ποτέ;
Αν με ρωτούσες 2 χρόνια πριν ότι φέτος θα κάνω αυτά τα πράγματα τα οποία κάνω θα έλεγα τέλεια! Όλα πάνε καλά. Προφανώς και το είχα φανταστεί γιατί αν δεν το κάνεις αυτό είναι αδύνατον να συμβεί. Αν όχι εσύ μπορεί κάποιος άλλος να το είχε φανταστεί αυτό για σένα. Τα πράγματα έχουν συγκεκριμένη ροή. Μπορώ να πω ότι ονειρευόμουν κάτι τέτοιο, καθώς έχω ονειρευτεί επίσης πολλά περισσότερα από όσα μου συμβαίνουν αυτή την στιγμή.
Χαρακτηριστικό δικό μου αλλά ταυτόχρονα και πολλών άλλων ανθρώπων είναι ότι όταν επιθυμείς κάτι και πλησιάζει να συμβεί αρχίζεις να ονειρεύεσαι παρακάτω. Αυτό ευτυχώς δεν σταματάει. Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο και να σε αρέσει κάτι. Όπως όλες οι δουλειές έτσι και αυτή απαιτεί φοβερές θυσίες που αν δεν είσαι διατιθέμενος να τις κάνεις δεν θα συμβεί τίποτα. Ειδικά σ’ αυτή την δουλειά όπου η μουσική βιομηχανία είναι φτιαγμένη για να μην σε αφήνει να προχωρήσεις – όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως- .
Ξεκινάς στην αρχή και από ένα σημείο και μετά δεν θέλει να πας παρακάτω γιατί δεν χωράνε όλοι. Υπάρχουν μουσικοί που είναι σπουδαίοι όχι μόνο γιατί η μουσική τους είναι σπουδαία αλλά γιατί κατάφεραν να σπάσουν αυτό το σύστημα. Το μόνο σίγουρο αυτή την στιγμή είναι ότι δεν αισθάνομαι πετυχημένος, αισθάνομαι ότι όλα είναι μπροστά μου και είναι ένα βουνό το οποίο πρέπει να ανέβω, είναι πόρτες που πρέπει να σπάσω γιατί δεν θα τις ανοίξει κανένας και είναι μια διαδικασία που δεν θα σταματήσει πότε. Παρόλα αυτά υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι πολύ όμορφα.
Το να σε τιμούν με την παρουσία τους ακόμα και δέκα άτομα είναι πολύ σπουδαίο. Είναι φοβερό το συναίσθημα, ξέρεις ότι για παράδειγμα στο Gazarte ήταν 400 άτομα. Αυτοί οι άνθρωποι σηκώθηκαν από τον καναπέ τους και πλήρωσαν εισιτήριο για να σε δουν. Αυτό σημαίνει ότι η ευθύνη που κουβαλάς εκείνη την στιγμή είναι τεράστια και όχι μόνο για 400, 1000 ή 1500 άτομα ακόμα και ένας άνθρωπος να σηκωθεί να σε δει έχεις την ευθύνη να τιμήσεις το εισιτήριο που πλήρωσε και την διάθεση του να έρθει.
5) Πως θα χαρακτήριζες το είδος της μουσικής που παίζεις και ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σε έχουν επηρεάσει;
Αυτή είναι μια ερώτηση όπου η απάντηση της με αγχώνει. Πρώτον, γιατί δεν είμαι σίγουρος για την απάντηση που θα σου δώσω δεύτερον, γιατί δεν ξέρω αν είμαι εγώ αυτός που πρέπει να σου δώσω αυτή την απάντηση. Επίσης, αν σου πω κάτι νομίζω ότι θα είναι δεσμευτικό. Επειδή νιώθω ότι θα πρέπει να εξυπηρετώ συγκεκριμένους σκοπούς ή μια συγκεκριμένη φόρμα.
Αυτό που θέλω να κάνω είναι να γράφω αυτό που αισθάνομαι και να το ενορχηστρώνω έτσι όπως πιστεύω ότι θα είναι όμορφο. Μπορώ να σου πω από πού είμαι επηρεασμένος. Ο Χατζιδάκις , η μουσική και το έργο του είναι κάτι που με επηρέασε πολύ και σε μικρή ηλικία. Είμαι πολύ επηρεασμένος από τους Radiohead, Doors και Pink Floyd αλλά και πάλι δεν κάνω αυτό ακριβώς. Τέλος, πάντα μου άρεσε η κλασσική μουσική και πάντα την μελετούσα αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι κάνω κλασσική μουσική.
6)Ποιες είναι οι πηγές έμπνευσής σου;
Τις περισσότερες φορές συνειδητοποιώ από πού εμπνεύστηκα μετά τις συνθέσεις μου. Αυτό ακριβώς συνέβη και στον πρώτο μου δίσκο. Είχα διαβάσει σε μικρότερη ηλικία το ‘Συμπόσιο’ του Πλάτωνα και κατά την διάρκεια παράγωγης του πρώτου δίσκου ξανάπεσε πάλι στα χέρια μου και συνειδητοποίησα ότι έκανα ακριβώς αυτό. Χωρίς να το προσπαθήσω βρήκα πολλές κοινές αναφορές στο δίσκο μου σε σχέση με το Συμπόσιο και στην δομή του. Τα εγκώμια στο Συμπόσιο, ήταν σαν τα κομμάτια μου.
Αυτό το συνειδητοποίησα στο 6ο κομμάτι και ενώ πήγαινα για το 7ο και τελευταίο τραγούδι του δίσκου. Το έκτο κομμάτι ονομάζεται ‘Ανδρόγυνο’ που ήταν καθαρά πλέον από το Συμπόσιο εμπνευσμένο από τον μύθο του Αριστοφάνη ‘Περί Έρωτος’. Το έβδομο τραγούδι μου αντίστοιχα ήταν σύμφωνα με το 7ο εγκώμιο. Στο δεύτερο δίσκο γνώριζα από την αρχή τι ήθελα να γράψω. Ήθελα να γράψω συγκεκριμένα για την ενότητα των αντιθέσεων και αυτό ξεκίνησα να κάνω. Στην πορεία όμως κατάλαβα ότι έγραφα έναν εντελώς προσωπικό δίσκο για το πως αισθανόμουν εγώ την περίοδο εκείνη. Δηλαδή για το ότι ήμουν στο Λονδίνο μόνος μου, για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες που είχα και για τις δυσκολίες που είχα να αντιμετωπίσω προκειμένου να τα πετύχω όλα αυτά.
7)Τώρα πως αισθάνεσαι;
Με μεγαλύτερη ευκολία θα μπορέσω να σου απαντήσω όταν περάσει αυτή η περίοδος. Έχω δυο φάσεις στην ζωή μου. Η μία φάση είναι αυτή που είναι όλα προγραμματισμένα και απλά κινούμε μέσα σε αυτά και στις συγκεκριμένες δουλειές-μουσική για μια παράσταση, ταινία, συναυλίες, δίσκο-που πρέπει να βγάλω εις πέρας. Ενώ η δεύτερη φάση είναι αυτή ακριβώς που διανύω τώρα. Αυτή την περίοδο σκέφτομαι και βρίσκω ιδέες για να πάω παρακάτω. Τώρα οργανώνω το καλοκαίρι μου. Δεν είναι ακόμα κάτι σίγουρο, είμαι σε περίοδο αναζητήσεων.
8) Με ποιους καλλιτέχνες θα ήθελες στο μέλλον να συνεργαστείς και για ποιο λόγο;
Η συνεργασία σαν διαδικασία μ’ αρέσει πάρα πολύ. Το να δημιουργείς κάτι από κοινού έχει φοβερό ενδιαφέρον. Το κάνω το τελευταίο χρόνο με την Μελεντίνη. Όσον αφορά, με ποιους θα ήθελα να συνεργαστώ; Με όλους!
9) Πως αποφορτίζεσαι; Ποιο είναι το ησυχαστήριο σου;
Η περίοδος αποσυμπίεσης κρατάει το βράδυ μετά την συναυλία αν δεν υπάρχουν άλλες συναυλίες. Γιατί αυτό που κάνω δε μπορώ να το πάρω από το μυαλό μου δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι –είναι οι θυσίες που λέγαμε πριν- απλά, δεν γίνεται. Είναι τα όνειρα μου, είναι η αγωνιά μου, είναι τα πάντα. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα είναι αν σταματήσω να το σκέφτομαι, όποτε δεν υπάρχει τέτοια περίοδος ή μάλλον θα έπρεπέ να υπάρχει. Θα πρέπει κάποια στιγμή να βρω τον τρόπο για να το καταφέρω αυτό.
10) Με ποιο τρόπο το 2015 οι καλλιτέχνες μπορούν να διαδώσουν την μουσική τους;
Αυτή την στιγμή ένας καλλιτέχνης, αν το θέλει, έχει την ευκαιρία να είναι ανεξάρτητος και μόνος του. Μπορεί να ξεκινήσει από το κομμάτι της παράγωγης ενός δίσκου το οποίο καθίσταται πιο εύκολο από ποτέ. Δεν χρειάζεται να ξοδέψει μια περιουσία ούτε για το στούντιο, ούτε για το μικρόφωνο. Ακόμα, αυτό που είναι σημαντικό για έναν νέο καλλιτέχνη είναι να μάθει να διαχειρίζεται σωστά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πέρα από το site που μπορεί να έχει, το facebook είναι σαν να έχεις το δικό σου περιοδικό μπορείς να προσελκύσεις πολύ κόσμο και να χτίσεις ένα κοινό ενώ παλιότερα εξαρτιόσουν από εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις.
Ταυτόχρονα υπάρχει και το Youtube στο όποιο μπορείς να δημιουργήσεις το δικό σου κανάλι. Βέβαια από την άλλη, ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, εφόσον όλοι μπορούν να κάνουν αυτό. Άλλο ένα θετικό που έχει το διαδίκτυο είναι ότι οι καλλιτέχνες πλέον κρίνονται στα live. Τα live δεν έχουν σχέση ούτε με το πόσο καλή μουσική γράφεις, ούτε με το πόσο καλούς μουσικούς έχεις διαλέξει, ούτε με το πόσο καλά εσύ ο ίδιος παίζεις μουσική. Είναι κάτι άλλο, είναι μια μαγική στιγμή. Αν πας σε ένα πολύ ωραίο live σταματάς να σκέφτεσαι και δεν ξέρεις το γιατί.
Μόλις τελειώσουν αυτά τα live νιώθεις άλλος άνθρωπος. Έχω πάει σε live και έχω συνειδητοποιήσει ότι κλαίω την τελευταία μίση ώρα και δεν το έχω πάρει χαμπάρι γιατί απλά συμβαίνει. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο και είναι κάτι το οποίο δεν μπορείς να κλέψεις. Τα live δεν μπορούν να τα κάνουν όλοι. Αυτοί που τα καταφέρνουν πάνω στην σκηνή είναι αυτοί που ξεχωρίζουν.
11)Το τελευταίο διάστημα είναι πολύ στην μόδα τα βινύλια. Ποια είναι η δική σου άποψη;
Θα ήθελα πολύ να κάνω ένα βινύλιο. Ο ήχος του είναι καθαρός, ακούγεται πολύ ωραία γιατί δεν υπάρχει επεξεργασία. Ένα βινύλιο έχει άλλη αίσθηση, είναι κάτι το χειροπιαστό, έχει νόημα σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο. Είναι στην μόδα και η κασέτα στα πλαίσια του hipster style και δεν κάνει και τίποτα το ιδιαίτερο. Το βινύλιο έχει λόγο ύπαρξης είναι ποιοτικό και είναι ωραίο σαν φυσικό προϊόν. Ακόμα και το εξώφυλλο του μπορεί να είναι ένα έργο τέχνης από μόνο του. Η δισκογραφία θα μπορούσε να επιστρέψει προς τα εκεί για να αποκτήσει ουσία αλλά και για να βρει τρόπο να διαχειριστεί τα νέα ψηφιακά δεδομένα.
12) Με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι η κρίση επηρέασε την μουσική βιομηχανία;
Το αντίθετο της μουσικής μου είναι το φθηνό λαϊκό σκυλάδικο, το πραγματικά φθηνό αυτό που φτιάχνεται από την αρχή για να πουλήσει. Παρόλα αυτά όταν φτιάχνεις μουσική μόνο για αυτό τον σκοπό τότε υπάρχει πρόβλημα, γιατί χάνεται η ουσία. Πριν την κρίση, όλο αυτό είχε αποκτήσει στην Ελλάδα ένα φοβερό και ακριβό lifestyle. Δεν ήταν λίγα τα λεφτά που ξόδευε κάθε άνθρωπος στα μπουζούκια. Πολλοί από αυτούς δουλεύανε μόνο γι’ αυτό. Το συγκεκριμένο lifestyle, τώρα κατά την περίοδο της κρίσης έχει ‘πέσει’, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο κόσμος ψάχνει να βρει άλλα πράγματα. Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι που πηγαίναν και θα πηγαίνουν παραδοσιακά σε αυτό το είδος μουσικής. Όμως, όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι δεν βρίσκουν λόγο να το κάνουν αυτό, παράλληλα νιώθουν την ανάγκη να ζήσουν κάτι διαφορετικό. Πράγμα το οποίο αποτελεί φοβερή ευκαιρία για μας μέσα στην κρίση.
Μια άλλη μεγάλη ευκαιρία είναι ότι μαζί με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι που κάνουν μουσική και υπάρχει πολύς κόσμος που την ακούει. Εγώ είμαι 23 ετών και έχω παίξει στο Μέγαρο, η Μόνικα στο Ηρώδειο. Πόσο αληθινή ήταν η πραγματικότητα που ζούσαμε; Πόσο μας άξιζε ο τρόπος ζωής που είχαμε; Δεν νομίζω ότι αυτό θα άντεχε για πολύ. Η κρίση θα ερχόταν και ευτυχώς από αυτή την έννοια. Τώρα αυτό είναι πολύ εύκολα παρεξηγήσιμο γιατί πονάει πολύς κόσμος από την κρίση άλλα από την άλλη δεν θα μπορούσες να συνεχίσεις να ζεις έτσι όπως ζούσες. Για να περάσει γρήγορα αυτή η δύσκολη περίοδος πρέπει να δουλέψουμε και όχι μόνο αυτό, πρέπει να βοηθήσουμε και τους άλλους να δουλέψουν. Άρα, είναι φοβερή ευκαιρία γιατί τα πράγματα αλλάζουν, η Ευρώπη αλλάζει και το που θα ‘καθίσει’ αυτή η αλλαγή εξαρτάται από μας.
13) Υπάρχει κάποια ερώτηση που θα ήθελες να σου κάνουν σε μια συνέντευξη; Κι αν ναι, ποια θα ήταν αυτή;
Δεν έχω κάποια ερώτηση άλλα θα ήθελα να συμπληρώσω κάτι. Ένα πράγμα το οποίο βγαίνει από μέσα μου τον τελευταίο καιρό και έχει σχέση και με την χώρα μας. Αυτή την στιγμή υπάρχουν άτομα που πραγματικά προσπαθούν να κάνουν κάτι ωραίο, δημιουργικό, παραγωγικό, κάτι το οποίο θα δημιουργήσει πλούτο σε οποιονδήποτε τομέα. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι αυτή την στιγμή χρειάζονται υποστήριξη.
Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά που δεν έχει περάσει καν τα 30 όπου πασχίζει να κάνει αυτό που κάνει, να δημιουργεί με το καλύτερο δυνατό τρόπο, να ξοδεύει χρόνο, να κάνει θυσίες που δεν ταιριάζουν με την ηλικία της και να προσφέρει τα χρήματα της για να δημιουργήσει κάτι. Αυτό είναι κάτι το οποίο αισθάνομαι ότι θέλει υποστήριξη και νομίζω ότι θα βοηθούσε πάρα πολύ στο να στραφούμε προς την αλήθεια και την πραγματική δημιουργία. Με αυτό το τρόπο θεωρώ και θέλω να ελπίζω ότι τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται λίγο καλύτερα.