Από τις εκδόσεις “Άγρα” κυκλοφόρησε το βιβλίο του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ “’68 Μεξικό”, σε μετάφραση Κρίτωνα Ηλιόπουλου.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Οι Εκδόσεις Άγρα συμμετέχουν στην επέτειο των 50 χρόνων από το 1968, χρονιά που σημαδεύτηκε από την εξέγερση του Παρισινού Μάη, τις δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κέννεντυ, την επέμβαση των Σοβιετικών στη Πράγα, την κορύφωση του πολέμου στο Βιετνάμ και άλλα συνταρακτικά γεγονότα, με την κατάθεση του ισπανικής καταγωγής Μεξικανού συγγραφέα Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ για την εξέγερση και την καταστολή της εξέγερσης τον Σεπτέμβριο του 1968 στο Μεξικό.
Το μόνο που λειτουργεί είναι η μνήμη. Η συλλογική μνήμη. Επίσης η πιο μικρή και θλιβερή ατομική μνήμη. Έχω όμως και την υποψία πως δύσκολα επιβιώνει η μία δίχως την άλλη· ότι δεν μπορούν να πλαστούν θρύλοι χωρίς προσωπικές αφηγήσεις. Ότι τελικά δεν υπάρχουν χώρες δίχως παραμύθια με νεράιδες κάτω από τη σκιά τους.
P. I. TAIBO II
Έχω συναντήσει και κάποιους που λένε ότι όλα αυτά δεν υπήρξαν ποτέ. Μερικοί λένε ότι δεν βρίσκονταν εκεί, ότι ήταν κάποιοι άλλοι. Σ’ εμένα δεν πιάνουν τέτοιες μπούρδες. Ήμασταν εμείς, αλλά ήμασταν διαφορετικοί. Τότε ζω δεν σήμαινε θυμάμαι. Τότε ήταν πιο εύκολο το να ζεις.
Μοιραζόμασταν την αγάπη για τα σαντουιτσάδικα, την ομόφωνη ψήφο υπέρ της μίνι φούστας και το πάθος μας για τους Μπήτλς. Δεν ήμασταν οι μεν καλύτεροι από τους δε, παρότι ίσως τότε εμείς αυτό πιστεύαμε. Ήμασταν απλώς διαφορετικοί. Έβρεχε τις μέρες εκείνες και η πόλη είχε γίνει τεράστια. Εγώ ήθελα να συλλάβω το κίνημα μέσα σ’ ένα ποίημα και δεν τα κατάφερνα. Ευτυχώς άλλοι τα κατάφεραν.
ΠΑΚΟ ΙΓΝΑΣΙΟ ΤΑΪΜΠΟ ΙΙ
Ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο είχε την τύχη να ζήσει σε μια μορφωμένη οικογένεια, όπου συζητούσαν με πάθος για τη λογοτεχνία και για την πολιτική. Επίσης είχε την τύχη ν’ ανήκει στη γενιά του ’60. Οι σύντροφοί του στο κίνημα έπαιζαν το κεφάλι τους με μεγάλη χαρά. Όχι μόνο έβγαιναν στους δρόμους και έτρωγαν όλη τη μέρα τους κάνοντας συνδικαλιστική δουλειά σε κάποια σκοτεινή περιοχή της Πόλης του Μεξικού, όπως το Πουέντε δε Βίγας, αλλά ήταν επίσης καλλιεργημένα άτομα που διάβαζαν Μπρεχτ, λάτρευαν το θέατρο του Χούλιο Καστίγιο, έβλεπαν ιταλικό κινηματογράφο και αγαπούσαν τον Ποντεκόρβο και τον Τσάρλυ Πάρκερ. Άκουγαν τζαζ και ως καλοί εκλεκτικιστές περνούσαν από τον Χοσέ Αλφρέδο Χιμένες στον Βάγκνερ με ιδιαίτερο κέφι.
Ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II δίνει απάντηση σε πολλά ερωτήματα, έτσι όπως απαντούσε στους τριακόσιες χιλιάδες φοιτητές που ήρθαν στο Σόκαλο τη μέρα της Διαδήλωσης της Σιωπής το 1968, σ’ ένα αξιαγάπητο βιβλίο, με άριστη πληροφόρηση, επειδή ο Πάκο είναι τελικά ένας «μπριγαδίστας» πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, ένας μεγαλόψυχος και ελευθεριακός ανθρωπιστής.
ELENA PONIATOWSKA