"Το βιβλίο Νο 512": Η σπουδαιότητα που κρύβουν οι μνήμες και η απλότητα

Από τις εκδόσεις “Γαβριηλίδη” κυκλοφορεί το μυθιστόρημα της Κλεοπάτρας Δίγκα “Το βιβλίο Νο 512”.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή ενός ζευγαριού. Οικογένεια προσφύγων αστών, εκείνου, που έφυγαν από τη Σμύρνη με την καταστροφή, πέρασαν στη Λέσβο και κατόπιν στην Αθήνα. Το σύντομο διάστημα πριν από την καταστροφή, η Λέσχη των Κυνηγών στο Κε, οι συνήθειες το σπίτι τους, ο τρόπος ζωής τους στη Σμύρνη. Η εμπορική και οικογενειακή τους ζωή στους τρεις αυτούς τόπους. Από την Αθήνα εκείνη, από αστική οικογένεια επίσης, μεγαλωμένη στο κέντρο της πόλης, στο Κολωνάκι, παιδί χωρισμένων γονιών. Η ζωή του ζευγαριού, στην Αθήνα πριν από τον πόλεμο, στην κατοχή, στην δεκαετία του ’50, τα παιδιά τους . Το βιβλίο τούς ακολουθεί ώς τον θάνατό τους από γεράματα.
Τίποτα σπουδαίο, τίποτα συνταρακτικό, απλές κοινές ζωές καθημερινών ανθρώπων που μέσα απ’ αυτές περνά, μαλακά στο φόντο, η Ιστορία του περασμένου αιώνα της Ελλάδας, που ακούγεται πιο αληθινή μέσα απ’ τις ζωές των ανθρώπων, χωρίς προσωπικές απόψεις και συμπεράσματα.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Εκείνη η νεαρή σκιά που τριγύριζε στους καλογυαλισμένους διαδρόμους με τις παντόφλες, τη φανέλα και το παντελόνι της πιτζάμας, με ξεραμένα υπολείμματα τροφής στην άκρη του στόματος, όταν μ’ έβλεπε τότε που ερχόμουν να σε επισκεφτώ, σήκωνε τα δυο δάχτυλα στο πρόσωπό του και μου έκανε πάντα το σήμα της νίκης. Μήνες γινόταν αυτό. Δεν καταλάβαινα, δεν μίλαγε το καημένο κι όλο μου γελούσε. Το μάζευαν οι νοσοκόμες, να πάει στο δωμάτιό του.
Τι νίκη; Πού έβλεπε νίκη; Ο χώρος της κατά κράτος ήττας του ανθρώπου ήταν εκεί. Εκεί πια όλα έχουν τελειώσει και δεν υπάρχει επιστροφή. Εκεί το νοσοκομείο πια δεν χρειάζεται. Σ’ αυτό ήμαστε πριν, όταν ακόμα υπήρχε κάποια ελπίδα.
Ρώτησα μια αδελφή:
«Γιατί μου κάνει το σήμα της νίκης;»
«Τσιγάρο σας ζητάει», μου είπε.
Από τότε, κάθε φορά, έπαιρνε το τσιγαράκι του.