Από τις εκδόσεις “Αλεξανδρεια” κυκλοφορεί το βιβλίο “Γελαστικό λεξικό” του Νίκου Δ.Πλατή.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
βιβλίο λίαν ευρούφηκτον, πρόχειρο σε όλους
(αστειόφιλους, αστειόφοβους, αστείους και λοιπούς τύπους του άστεως).
Εκατοντάδες λήμματα, περί τις 600 σπάνιες φωτογραφίες,
χιλιάδες χρόνια (ειπωμένης κι ανείπωτης) γελαστικής ιστορίας
ειδήσεις, οι (Εν Γέν.). Κατ’ ευφημισμόν η προπαγάνδα, η συστηματική δηλαδή προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου (τηλεθεατών και άλλων) με πληροφορίες, απόψεις και ιδέες που ελάχιστη σχέση έχουν με την αλήθεια (και καμία με τα πραγματικά τους συμφέροντα). Οι εκφωνητές των ειδήσεων έχουν (το ίδιο, όπως και οι ζητιάνοι) μια «ειδική φωνή» όταν τις παρουσιάζουν (τρομώδης, αγωνιώδης, πομπώδης, αρκούντως γλοιώδης και στο βάθος απειλητική). Θα μου πείτε που ακριβώς βρίσκεται το αστείο που να δικαιολογεί την παρουσία αυτού του λήμματος στο συγκεκριμένο λεξικό. Θα σας απαντήσω ευθύς αμέσως. Το αστείο βρίσκεται όταν οι εκφωνητές των ειδήσεων προπονούνται, δοκιμάζουν διάφορες φωνές και κάνουν τις γαργάρες τους…
Έλληνας (Πινακ.). Το προφανές. Εννοείται πως ξεχωρίζει όπως η μύγα μέσα στο γάλα, από τους αλλοεθνείς του: «Τα χαρτιά σου!» «Έλληνας είμαι!» «Πες σπανακοτυρόπιτα…» «Τεροπίτα με κορτάρι!»
πυγολαμπίδα, η (Ζωολ.). Οι λαϊκοί άνθρωποι τη λένε κωλοφωτιά. Πρόκειται για ένα… αυτόφωτο έντομο. Πρωταγωνίστρια στο παρακάτω… ακαριαίο ανεκδοτάκι: Και ρωτάει η πυγολαμπίδα τον Θεό: «Το φως που να το βάλω;»
ρολόι σχολείου (Λαογρ.). Το μηχανικό ρολόι που μετρούσε το σχολικό χρόνο. Ένα σε κάθε τάξη. Όταν χτυπούσε για διάλειμμα και (κυρίως) για σχόλασμα γέμιζε ο τόπος από χαρούμενες φωνές και γέλια παιδικά, λες και ήταν γιορτή κανονική…
Υπάρχει τύχη… (Παροιμ.). Οι δύο πρώτες λέξεις μιας σοφής, κινέζικης, παροιμιώδους κουβέντας. Η ρήση πλήρης: Υπάρχει τύχη, όμως πάει και χτυπά τη γελαστή πόρτα. Τσιεν τιν ον κινεζιστί. 有一個機會，但去啪的一聲笑了。”
Ο Νίκος Πκατής έχει γράψει μεταξύ άλλων τα: Μπαχαρικό Λεξικό (Κέδρος), Index Maladiotus, Το βρωμολεξικό (Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων), Γατικό Λεξικό (Κέδρος) κ.α.