Η κινηματογραφική εβδομάδα ξεκινά δυνατά με εννέα ολοκαίνουριες ταινίες αλλά και παράλληλες προβολές από τις Νύχτες Πρεμιέρας.
Του Αντουάν Φουκουά. Με τους Ντένζελ Ουάσινγκτον, Κρις Πρατ, Ιθαν Χοκ, Πίτερ Σάρσγκαρντ.
Γουέστερν, 2016, ΗΠΑ, 132’.
Το ριμέικ του δημοφιλούς γουέστερν είναι ένα ασταμάτητο fun πιστολίδι, με ένα τσούρμο όμορφους άντρες που παραμένουν όμορφοι παρά τη σκόνη, τον ιδρώτα, τις ουλές και την ταλαιπωρία, λένε cool ατάκες, πολεμάνε το κακό (καπιταλιστικό) σύστημα, βοηθάνε ανυπεράσπιστες κοπέλες και τους συγχωριανούς τους και προλαβαίνουν να χωρέσουν και ένα-δυο αντιρατσιστικά μηνυματάκια. Γι’ αυτό που είναι, υπέροχο.
Του Πατρίσιο Γκουσμάν.
Ντοκιμαντέρ, 2010, Χιλή, 90’.
Από τα πραγματικά αριστουργήματα του σινεμά, το ντοκιμαντέρ του Πατρίσιο Γκουσμάν ταξιδεύει, με βάση την έρημο Ατακάμα της Χιλής, στον ουρανό και τ’ άστρα, και από κει στο χώμα και τη σκόνη για να αναζητήσει ίχνη της χιλιανής Ιστορίας και της ανθρώπινης ύπαρξης. Τόσο απλή και τόσο τεράστια ταινία ταυτόχρονα, σε συναίσθημα, ευγένεια, βάθος και εκτέλεση. Κυκλοφορεί για πρώτη φορά στις ελληνικές αίθουσες (εκτός φεστιβάλ δηλαδή), μην τη χάσετε.
Του Τράβις Νάιτ. Με τις φωνές των Κωσταντή Μαυρία,
Αννα Κουτσαφτίκη.
Κινούμενα σχέδια, 2016, ΗΠΑ, 101’.
Των Τζεφ και Μάικλ Ζίμπαλιστ. Με τους Κέβιν ντε Πάουλα, Ροντρίγκο Σαντόρο.
Βιογραφική, ΗΠΑ, 2016, 107’.
Η ιστορία του Πελέ από τα μικράτα του μέχρι τον τελικό του Μουντιάλ του 1958 στη Σουηδία, με τον ίδιο τον Πελέ στην παραγωγή και σε ένα cameo. Σαν όνειρο κυλάει η ταινία, χωρίς καμία ιδιαίτερη κινηματογραφική αξία, αλλά με συναισθηματικό φορτίο, ιδίως για τους Βραζιλιάνους.
Της Λόρι Αντερσον.
Ντοκιμαντέρ, 2015, Γαλλία/ΗΠΑ, 75’.
Ο γλυκός και ρομποτικός ταυτόχρονα ήχος της φωνής της Λόρι Αντερσον καθοδηγεί την αφήγηση του προσωπικού, πειραματικού ντοκιμαντέρ της, το οποίο με έναυσμα τη σχέση με τον σκύλο της παραθέτει σκέψεις και συναισθήματά της για την 11η Σεπτεμβρίου, τον θάνατο και την αγάπη. ΟΚ, μπορεί οι φιλοσοφικές αναφορές της να είναι ψιλοβασικές, αλλά έχουν τέτοια γλύκα και αμεσότητα οι ιστορίες της που θα μπορούσα να τις ακούω όλη μέρα.
Του Τοντ Φίλιπς. Με τους Μάιλς Τέλερ, Τζόνα Χιλ.
Κωμωδία, 2016, ΗΠΑ, 114’.
Είναι τόσο αδιανόητη η ιστορία των δυο νεαρών Αμερικανών που πουλάνε όπλα στην αμερικανική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Ιράκ που σε απορροφά επαρκώς, μαζί με την εξυπνακίστικη ως συνήθως, αλλά στρωτή σκηνοθεσία του Τοντ Φίλιπς («Hangover») και τις σωστές ερμηνείες των Τέλερ και Χιλ.
Της Μαρί-Καστίγ Μενσιόν-Σαάρ. Με τους Αριάν Ασκαρίντ, Aχμέντ Ντραμέ.
Δραματική, 2014, Γαλλία, 105’.
Μια δασκάλα αναζωογονεί το ενδιαφέρον των «χαμένων περιπτώσεων» που είναι οι μαθητές της, όταν τους αναθέτει ένα πρότζεκτ για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον η κατάσταση στο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα της Γαλλίας, όμως αυτή αναφέρεται επιδερμικά δυστυχώς, με τις διαφορετικές κοινότητες και τις θρησκευτικές-πολιτισμικές συγκρούσεις παρά η χιλιοειπωμένη (αλλού πολύ καλύτερα) Ιστορία, η οποία γίνεται διπλά διδακτική εδώ αφού λαμβάνει χώρα σε… σχολείο. Επίσης, πάααλι το «Claire de lune» του Ντεμπισί;
Του Ανταμ Γουίνγκαρντ. Με τους Τζέιμς Αλεν ΜακΚιουν, Κάλι Χερνάντεζ.
Τρόμου, 2016, ΗΠΑ, 89’.
Σίκουελ για το πρωτοποριακό τότε «Blair Witch», όπου ο αδερφός της Χέδερ πηγαίνει στο δάσος της Μπλερ Γουίτς για να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για την εξαφάνισή της.