Λίγη φλόγα, πολλή στάχτη

Από τις εκδόσεις “Άγρα” κυκλοφορεί το η συλλογή διηγημάτων “Λίγη φλόγα, πολλή στάχτη” του Γιάννη Ατζακά.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

AΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΠΑ ΩΡΑ ΑΜΙΛΗΤΟΙ τον Νικήτα Μπελή να μιλά για την προδομένη αγάπη του, ο γέρο-Τρύφωνας είπε μόνο Λίγη φλόγα, πολλή στάχτη, παλικάρι μου. Ήξερε ο ξεκληρισμένος ξωμερίτης, που κακοί καιροί τον ξόριασαν στη Μονή της Μεγίστης Λαύρας, πως όλα τα ξύλα δεν βγάζουν την ίδια φλόγα ούτε κι αφή­νουν πίσω τους την ίδια στάχτη.

Στην ομότιτλη συλλογή των οκτώ διηγημάτων, οι ήρωες γνω­ρίζουν στην αρχή λίγη αναγνώριση, μια πρόσκαιρη ανάδειξη,μιαν ελάχιστη, όσο το φως μιας αστραπής, έκλαμψη ευτυχίας· κι ύστερα, άλλοι από τις τροπές της Ιστορίας, άλλοι από τις μετεμφυλιακές διώξεις και τα κολαστήρια της χούντας, κάποιοι από ανεκπλήρωτους και προδομένους έρωτες, μερικοί από κακοτυχία, αρρώστιες και θάνατο, όλοι τους κατακρημνίζονται,καταβυθίζον­ται στο σκοτάδι. Ένας αλαφροΐσκιωτος μόνο, ο Πετρής Χαρκόβας, αφήνει τη στάχτη πίσω του και αξιώνεται τη θέρμη μιας αδύ­ναμης αλλά άσβεστης φλόγας – αυτόν όμως, από παιδί ακόμη, τον είχαν αγγίξει οι νεράιδες των νερών.

Στις οκτώ αυτές ιστορίες μια μακριά «κόκκινη κλωστή» κόβε­ται και δένεται ξανά: βγαίνει από τις τέφρες της Μεγάλης Κατα­στροφής, περνά από τον Μεσοπόλεμο, χάνεται στις σκοτεινές δια­δρομές του Εμφυλίου και της Δικτατορίας και φτάνει ως την ύστερη Μεταπολίτευση, όταν οι πρώτοι τριγμοί της επερχόμενης κατάρρευσης είχαν αρχίσει κιόλας να ακούγονται – από όσους, βέβαια, είχαν αυτιά για να τους ακούσουν.