Η απάντηση στο νέο θεατρικό παραμύθι του σπουδαίου παραμυθά, με κεντρικά πρόσωπα το παλιό και το νέο έτος
του Μάκη Προβατά
Ολοκαίνουργιο θεατρικό παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά. Ποιος θα μπορούσε να το αγνοήσει; «12 παρά 12»: ένα Μουσικό Ονειρόδραμα σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου. Κεντρικά πρόσωπα ο Παλιός και ο Νέος Χρόνος, με δύο απρόσμενες επιλογές, όπως αρμόζει σε έργο του Τριβιζά. Ο Γρήγορης Βαλτινός και ο Πάνος Μουζουράκης. Ποιος θα μπορούσε να μη στρέψει το βλέμμα και τα αφτιά του;
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης του έργου;
«Η παρατήρηση ότι έχουμε την τάση να προσωποποιούμε τον χρόνο. Από το Αnus Μirabilis του John Dryden για το έτος 1666, ως το Αnus Ηoribilis του Kofi Αnnan για τo 2004, κατηγοριοποιούμε τις χρονιές σε “θαυμαστές” που εκθειάζουμε και “καταστροφικές” που καταδικάζουμε. Πώς θα ένιωθε, αναρωτήθηκα, στο τέλος της θητείας του ένας χρόνος ο οποίος έχει αποτύχει και πρέπει να αποχωρήσει ντροπιασμένος, ενώ ο νέος ανυπομονεί να πάρει τις μοίρες του κόσμου στα χέρια του;».
Αυτός είναι ο λόγος που σε κάποιο σημείο ο παλιός χρόνος προσπαθεί να ανατρέψει την προαιώνια σειρά και να δολοφονήσει τον καινούργιο;
«Ναι. Αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία, ο παλιός κόσμος αποφασίζει να απαλλαγεί από τον νέο και να πάρει τη θέση του, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την κοσμική ισορροπία του σύμπαντος, προκαλώντας το απόλυτο χάος».
Παρακολουθώντας μερικές πρόβες της παράστασης, φαίνεται ότι σε μερικά σημεία της, τη χαρά, τη συγκίνηση, ακόμη και τη λύτρωση θα τη βρουν περισσότερο οι γονείς από τα παιδιά.
«Είναι ένα έργο διηλικιακό, ένα έργο για όλη την οικογένεια. Γράφω θέατρο για παιδιά σημαίνει γράφω θέατρο και για τους συνοδούς τους. Ενα χαρακτηριστικό του παιδικού θεάτρου είναι η ηλικιακή ανομοιογένεια του κοινού. Δεν είναι σπάνιο την ίδια παράσταση να παρακολουθούν ταυτόχρονα νήπια και έφηβοι, μαμάδες και μπαμπάδες, δάσκαλοι και δασκάλες, ακόμη γιαγιάδες και παππούδες. Αυτό αποτελεί μια ιδιαίτερη πρόκληση για τον συγγραφέα. Δομώ, λοιπόν, το έργο με τέτοιον τρόπο ώστε ο κάθε θεατής, ανάλογα με την ηλικία του, να μπορεί να το απολαμβάνει σε διαφορετικό επίπεδο. Αυτός ο τρόπος γραφής, εκτός των άλλων, εξασφαλίζει και τη μακροβιότητα του έργου, επειδή το παιδί μπορεί να το βλέπει και να το ξαναβλέπει καθώς μεγαλώνει, κατανοώντας και απολαμβάνοντας νέα στοιχεία κάθε φορά».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
Διαβάστε τη συνέχεια: