Οι φίλοι Αμερικανοί έστειλαν από τη Ουάσινγκτον, όπου βρέθηκε ο υπουργός Οικονομικών μας, ένα αρκετά συγκεκριμένο μήνυμα: να “δεσμευθεί πλήρως” η κυβέρνηση της Ελλάδας στις τεχνικές διαπραγματεύσεις, ώστε να οριστικοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται για την εκταμίευση περαιτέρω δόσεων.
Στο δικό μου μυαλό, η “νουθεσία” αυτή βοηθά γιατί μας προσγειώνει στην πραγματικότητα όσον αφορά την αμερικανική (αλλά και κάθε άλλης εθνικότητας και απόχρωσης) “χείρα βοηθείας” η οποία ακούμε πως μπορεί να αποτελέσει κλειδί στην συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση. Το μήνυμα μπορεί βέβαια να μεταφραστεί και αλλιώς: μόνο βασιζόμενοι στις δικές σας δυνάμεις, δείχνοντας προθυμία να κάνετε πράγματα που θα βελτιώσουν τη δυναμική της οικονομίας σας μπορείτε να ελπίζετε σε “ανάσες” από τη λιτότητα. Γιατί η μόνη πραγματική, μακροχρόνια ανάσα θα έρθει αν φέρουμε εις πέρας το πρόγραμμα, πάρουμε πάνω μας τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα αλλάξουν τη δομή της χώρας προς ένα πιο παραγωγικό οικονομικό μοντέλο, αντιμετωπίζοντας τις χρόνιες παθήσεις της Ελλάδας με πυγμή και αυτοπεποίθηση. Όσο εξαρτόμαστε από τα χρήματα άλλων, όσο προσπαθούμε να κάνουμε “όσο λιγότερα γίνεται”, και όσο οριζόντια, άδικα, “εύκολα” μέτρα και φαντασιώσεις απαρτίζουν το βασικό μενού των “μεταρρυθμίσεων” τις οποίες προτείνουμε, θα συνεχίζουμε στο ίδιο αποτυχημένο μοτίβο.
Φυσικά, το μήνυμα αυτό δεν μοιάζει να γίνεται αντιληπτό, αν κρίνει κανείς από δηλώσεις όπως αυτές του Πάνου Καμμένου, ο οποίος σε χθεσινή του συνέντευξη υποστήριξε πως αν οι δανειστές αρνηθούν την καταβολή των δόσεων, η κυβέρνηση θα συνάψει συμφωνίες “με όσους μπορεί”, φέρνοντας ως παραδείγματα τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και χώρες της Μέσης Ανατολής. Για τη Ρωσία συγκεκριμένα, εν όψει του επικείμενου ταξιδιού του Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα ακούγονται πολλά – ας κρατήσουμε όμως κατά νου την εξής αρχαία, σοφή διδαχή: “φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας”.