Αν έχω καταλάβει σωστά, τις πολιτικές ευθύνες των εκλεγμένων αντιπροσώπων τις αποδίδουμε – ως πολίτες – στις εκλογές. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν τι εννοεί ο γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, όταν λέει ότι η σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς του μνημονίου, η οποία ανακοινώθηκε χθες, γίνεται “χωρίς καμία διάθεση ρεβανσισμού και ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής“. Αν πρόκειται για μια “Εξεταστική light” τι λόγο ύπαρξης έχει;
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους τι συνέβη και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, κάθε άλλο. Είναι σαφές ότι δεν συμφωνούμε όλοι για το τι έφταιξε – κάποιοι κατηγορούν το μνημόνιο, κάποιοι εκτιμούν πως σ’ αυτό οδηγηθήκαμε μέσα από πολιτικές ετών, τις οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, ο πρωθυπουργός μας ζητά να αγνοήσουμε στην περίφημη Εξεταστική.
Αυτό για μένα είναι και το πιο επικίνδυνο: παγιώνεται με τον τρόπο αυτό η αίσθηση ότι το πρόβλημα στη χώρα ήταν “τα μνημόνια” – πιο πριν δεν χρειάζεται να σκάψουμε, δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε. Γιατί τώρα; Προφανώς για να δώσει στο φιλοθεάμον κοινό κάτι που θα τραβήξει την προσοχή από την συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση: λίγος μαγικός καπνός μήπως ο κόσμος δεν καταλάβει πως ο ΣΥΡΙΖΑ άλλα υποσχέθηκε και άλλα θα αναγκαστεί (μάλλον) να κάνει. Το αστείο της υπόθεσης; Ούτε ένα εικοσιτετράωρο πριν τους στείλει στην Εξεταστική, ο πρωθυπουργός ζητούσε από Σαμαρά-Βενιζέλο να τον στηρίξουν.