Μεγάλη είναι η συζήτηση που έχει ανοίξει σε νομικούς κύκλους μετά τη διπλή παρέμβαση του Αρείου Πάγου σχετικά με την υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας με πρωταγωνιστή τον γνωστό δικηγόρο Απόστολο Λύτρα και την απόφαση του δικαστηρίου για τη μη προφυλάκισή του.
Μιλώντας στο MEGA και αναφερόμενος στη δικαστική εξουσία και το κατά πόσο αυτή είναι ανεξέλεγκτη, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Γιώργος Φλωρίδης, υπογραμμίζει: «Οι εξουσίες είναι ανεξάρτητες, δεν είναι ανεξέλεγκτες. Δεν υπάρχει ανεξέλεγκτη εξουσία στην Ελλάδα. Η αίσθηση που επικρατεί σε κάποιους ότι η οποιαδήποτε εξουσία μπορεί να μην ελέγχεται από πουθενά, είναι μια λάθος αίσθηση. Το Σύνταγμά μας και η νομοθεσία ορίζει πώς ελέγχεται η κάθε εξουσία. Δεν υπάρχει λειτουργία ή δικαστής που δεν μπορεί να ελεγχθεί. Το ότι ελέγχεται δε σημαίνει ότι καταλήγει σε μια πειθαρχική τιμωρία, αλλά δεν μπορεί να μην ελέγχεται. Τι θα πει δεν ελέγχεται;».
«Εγώ χαίρομαι για τα γρήγορα αντανακλαστικά της ηγεσίας του Αρείου Πάγου στην υπόθεση αυτήν. Ήρθε στη συνέχεια η χθεσινή παρέμβαση, κατά τον κώδικα ποινικής δικονομίας, της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, η οποία λέει ότι εδώ, επειδή υπάρχει κίνδυνος για το θύμα, πρέπει να επισπεύσετε τη διαδικασία προκειμένου η υπόθεση να κλείσει γρήγορα, όσον αφορά την ανάκριση, και να οδηγηθεί στη δίκη, αν πρέπει να οδηγηθεί. ‘Φωνάζουν’ όλα αυτά, με τον τρόπο τους, ότι είναι κάτι το οποίο οφείλει να ελεγχθεί. Ακούω ότι η δικαιοδοτική κρίση των δικαστών δεν ελέγχεται ως πειθαρχικό παράπτωμα. Μα τι λες; Δηλαδή αν έχεις έναν δικαστή και βγάζει παλαβές αποφάσεις, δεν ελέγχεται αυτός; Πώς απομακρύνονται οι δικαστές για ανεπάρκεια;», συμπληρώνει.
«Μεγάλη τομή»
Σχετικά με τις αλλαγές στον ποινικό κώδικα και τις προβλέψεις για την ενδοοικογενειακή βία, σημειώνει:
«Όταν πέρυσι το καλοκαίρι ετοιμάζαμε αυτό το πλέγμα των διατάξεων και των παρεμβάσεων στο ποινικό σύστημα, μας απασχολούσε πάρα πολύ, και αυτή ήταν συζήτηση με τον πρωθυπουργό, ότι πρέπει να πάμε σε μία μετατόπιση της στάσης της Πολιτείας στα θέματα του ποινικού δικαίου. Αρκετές δεκαετίες το βλέμμα ήταν στραμμένο πώς στα πλαίσια του κράτους δικαίου θα προστατευτούν τα δικαιώματα των εγκληματούντων και δεν υπήρχε καμία ματιά στα δικαιώματα των θυμάτων και την ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να προστατεύει. Αυτή ήταν η μεγάλη τομή η οποία αποφασίστηκε. Το αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης ήταν να ψηφίσει η Βουλή τις νέες διατάξεις του ποινικού κώδικα στις οποίες περιλαμβάνονταν διατάξεις για την ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου για την ενδοοικογενειακή βία».
«Έπρεπε να βρούμε τρόπους να σπάσει αυτό το πέπλο σιωπής, δηλαδή να προστατεύουν τα θύματα με τέτοιον τρόπο ώστε να μιλήσουν. Επίσης, όλοι αυτοί οι επιστήμονες που από τη φύση της δουλειάς τους έρχονται αντιμέτωποι με τέτοια περιστατικά, να μπορούν να καταγγείλουν τα περιστατικά ανεξάρτητα από τον φόβο του θύματος. Έπρεπε να δημιουργήσουμε έναν κλοιό ασφαλείας έτσι ώστε ο γιατρός πχ. που καταγγέλλει το περιστατικό που έχει μπροστά του, ανεξάρτητα από τη θέληση του θύματος, να μπορεί να το κάνει χωρίς να κινδυνεύει από ποινική και πειθαρχική δίωξη, από αστική αποζημίωση. Να είναι προστατευμένος απολύτως. Η αποστολή της Πολιτείας είναι να δημιουργήσει ένα πλέγμα διατάξεων τέτοιων που να σπάσει καταρχάς ο φόβος και να υπάρξει προστασία. Η φροντίδα είναι να ενισχύουμε διαρκώς αυτό το θεσμικό πλαίσιο έτσι ώστε να έχουμε μια πιο προσδιορισμένη δικαστική διαδικασία», υπογραμμίζει.
«Το ποινικό σύστημα δεν είναι να σε πάει στη φυλακή υποχρεωτικά. Είναι να σου δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι αν κάνεις κάτι, ο κίνδυνος να πας φυλακή είναι μεγάλος. Όχι όπως μέχρι τώρα που ό,τι και να έκανες παρέμεινες ατιμώρητος», καταλήγει.