Έκλεισα την τηλεόραση. Ήθελα να παρακολουθήσω ολόκληρη τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή μεταξύ πολιτικών αρχηγών, αλλά ομολογώ πως η εικόνα των ηγετών της χώρας να αλληλοσπαράσσονται σε απευθείας σύνδεση, όταν η κατάσταση είναι τόσο οριακή, ήταν κάτι παραπάνω από θλιβερή.
Ο μεν πρωθυπουργός, στην προσπάθειά του να διαχειριστεί τα “δυσάρεστα” που πέρα από κάθε αμφιβολία θα περιέχει μια πιθανή συμφωνία με τους εταίρους, το έριξε πάλι στην “αντιπολίτευση”. Ζήτησε τη στήριξη των άλλων κομμάτων, αλλά δεν σταμάτησε στιγμή να τα σφυροκοπά! Χαρακτηριστική φράση: “θα στηρίξετε τη διαπραγματευτική τακτική για να μπει τέλος στη λιτότητα, ή θα φέρεστε ως φερέφωνα των ακραίων πολιτικών του μνημονίου;”. Θέλει πραγματικά τη συναίνεσή τους ή είναι όλο αυτό μια παράσταση πολιτικής σκοπιμότητας;
Η συναίνεση όμως δεν έμοιαζε να περισσεύει και στους άλλους, με τον Αντώνη Σαμαρά να περνά στην αντεπίθεση και να συνεχίζει στο μονότονο μοτίβο του “εγώ τα έλεγα / εγώ τα έκανα όλα καλά”. Μπορεί επί προηγούμενης κυβέρνησης τα πράγματα να μην είχαν φτάσει στην κρίσιμη σημερινή κατάσταση, αλλά σίγουρα δεν ήταν “όλα καλά”. Ο Αντώνης Σαμαράς οδήγησε μια μερίδα πολιτών στην απόγνωση, ενώ παράλληλα αποξένωσε τους ψηφοφόρους που θα τον στήριζαν αν είχε κάνει έστω και μια στοιχειώδη προσπάθεια να αλλάξει τη δομή της ελληνικής οικονομίας – οι περίφημες μεταρρυθμίσεις είτε άργησαν, είτε δεν έγιναν καθόλου. Είναι αστείο να ζητάει τώρα τα ρέστα, όταν έχει τόσο μεγάλο μερίδιο της ευθύνης.
Φυσικά, τα πράγματα για άλλη μια φορά δεν βοήθησε η Πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία συστηματικά μοιάζει να ξεχνά το θεσμικό χαρακτήρα του ρόλου της. Αυτή τη φορά αποφάσισε να δώσει το λόγο επί προσωπικού στον Γιώργο Κατρούγκαλο, μετά την αναφορά Σαμαρά για “λαμπρό αριστερό ήθος του κ. Κατρούγκαλου που ζητούσε 12% προμήθεια για τις προσλήψεις στο δημόσιο”. Αποτέλεσμα; Η ΝΔ αποχώρησε από τη Βουλή. Συνολική εικόνα (όσο άντεξα να παρακολουθήσω τουλάχιστον): τα παιδία παίζει… με την τύχη μας.