Ανακοίνωση για την σημερινή (23/03) συνάντηση του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με την Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ εξέδωσε το ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα αναφέρει:
«Ευχόμαστε καλή επιτυχία στον κ. Τσίπρα που συναντιέται σήμερα στο Βερολίνο με την κ. Μέρκελ, αν και η συνάντηση αυτή έρχεται μετά την αποκληθείσα «επταμερή» συνάντηση των Βρυξελλών και τα όσα αποτυπώθηκαν στο κοινό ανακοινωθέν των προέδρων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Eurogroup και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Είχε δημιουργηθεί βέβαια η εντύπωση ότι η πρωτοβουλία της συνάντησης στο Βερολίνο αναλήφθηκε από την κ. Μέρκελ, με τον κ. Τσίπρα να περιμένει άκαμπτος και να ζητά την «επταμερή» συνάντηση των Βρυξελλών για να προλάβει την διμερή συνάντηση του Βερολίνου.
Έπρεπε να έρθουν οι Financial Times να δημοσιεύσουν την από 15.3 επιστολή του κ. Τσίπρα στην κ. Μέρκελ για να καταλάβουμε ποιος και πώς ζήτησε ουσιαστικά την συνάντηση με την κ. Μέρκελ και την παρέμβασή της.
Έπρεπε να έρθει η δημοσίευση της επιστολής αυτής για να δούμε πώς διαπραγματεύεται δήθεν σκληρά ο κ. Τσίπρας. Παρακαλεί την Γερμανίδα Καγκελάριο να προσέξει να μη συμβεί «ατύχημα» και ταυτόχρονα αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο η Ελλάδα να αναγκαστεί να επιλέξει το πιστωτικό γεγονός, αν δεν μπορεί να καλύψει και εσωτερικές κοινωνικές ανάγκες και διεθνείς υποχρεώσεις. Λες και υπάρχει τέτοιο δίλημμα. Αν δεν καλύψεις και τα δυο, το επόμενο δεκαπενθήμερο δεν θα μπορείς να καλύψεις ούτε τις εσωτερικές κοινωνικές ανάγκες.
Τροφοδοτεί δηλαδή ο κ. Τσίπρας, με τον πιο ανεύθυνο και αφελή τρόπο, την κινδυνολογική συζήτηση περί χρεοκοπίας και Grexit προκαλώντας τους διεθνείς σπεκουλαδόρους να δράσουν πρωτίστως κατά της Ελλάδας, αλλά και κατά της ευρωζώνης. Ενώ θα έπρεπε να έχει πια καταλάβει ότι ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι το Grexit – που δεν θα γίνει – αλλά η υποβάθμιση και περιθωριοποίηση εντός ευρωζώνης που, δυστυχώς, γίνεται τώρα που μιλάμε.
Επικαλείται ο κ. Τσίπρας την ταμειακή αδυναμία και την έλλειψη ρευστότητας του ελληνικού δημοσίου και επιμένει να θεωρεί ότι η λύση πρέπει να δοθεί με χρηματοδότηση από την ΕΚΤ προς τις ελληνικές τράπεζες και από αυτές προς το δημόσιο μέσω περισσότερων εντόκων γραμματίων. Προτείνει δηλαδή την απορρόφηση της όποιας ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος από το κράτος, αδιαφορώντας για την ασφυξία της πραγματικής οικονομίας, για την αύξηση του δημοσίου χρέους που αυτό συνεπάγεται και για τη νέα αιμομικτική και επικίνδυνη σχέση κράτους – τραπεζών.
Ομολογεί ο κ. Τσίπρας, σε αυτόν με τον όποιον διαπραγματεύεται υποτίθεται σκληρά, ότι αυτό που πρωτίστως τον ενδιαφέρει είναι να πάει σε ένα νέο μνημόνιο, αρκεί αυτό να έχει διαφορετικό όνομα και να λέγεται «Σύμφωνο για την ανάκαμψη και ανάπτυξη της Ελλάδας».
Ομολογεί ο κ. Τσίπρας ότι το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι η ολοκλήρωση της «αναθεώρησης» (που μας έχει πει ότι δεν θέλει να λέγεται πέμπτη!) και ότι βεβαίως αυτή θα γίνει από την τρόικα που τώρα λέγεται Brussels Group και έχει γίνει «τετράδα» με τη συμμετοχή και του ESM!
Ζητάει ο κ. Τσίπρας, με αγωνία και επιμονή, τα δυο βασικά κεκτημένα της συμφωνίας του 2012 που κατάγγειλε και συκοφάντησε όσο κανείς άλλος: την εφαρμογή των δεσμεύσεων του Eurogroup για παραμετρικές αλλαγές στο χρέος που συνιστούν περαιτέρω «κούρεμα» σε όρους καθαρής παρούσας αξίας και την απόδοση στην Ελλάδα των κερδών των κεντρικών τραπεζών της ευρωζώνης από τα χαρτοφυλάκια ομολόγων του ελληνικού δημοσίου.
Αυτό όμως που δεν υπάρχει στην επιστολή είναι ένα σοβαρό σχέδιο εξόδου από το μνημόνιο και επανόδου στις αγορές και την ομαλότητα. Αυτό που δεν υπάρχει στην επιστολή, υπήρχε πριν τις εκλογές και δυστυχώς χαραμίστηκε για τις ανάγκες μιας μετεκλογικής δημαγωγίας που έφαγε ήδη δυο πολύτιμους μήνες και επιδείνωσε τη διαπραγματευτική θέση της χώρας.
Μπορεί σε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης αυτά που συμβαίνουν να φαίνονται δυναμικά και να βγάζουν νόημα. Δυστυχώς η αλήθεια είναι πικρή. Δεν γίνεται τίποτα παρά μόνο ανακύκλωση μιας επικίνδυνης διγλωσσίας. Ούτως ή άλλως η κυβέρνηση κινείται ερήμην των κομμάτων της αντιπολίτευσης και της Βουλής ως θεσμού.
Ας ελπίσουμε να υπάρξει ένα αίσιο για την χώρα τέλος σε όλη αυτή την επικοινωνιακή επιχείρηση εσωτερικής κατανάλωσης που πρέπει επιτέλους να μετατραπεί σε σοβαρή διεθνή διαπραγμάτευση με ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική. Τη μόνη που υπήρχε και υπάρχει πραγματικά».