Δεν είναι λίγοι οι αρθρογράφοι που σήμερα, μια μέρα μετά το “ξεκάθαρο” μήνυμα που έστειλε ο πρωθυπουργός στη Γερμανία από το βήμα της Βουλής όσον αφορά τις κατοχικές αποζημιώσεις τον παροτρύνουν να “φορτσάρει” και να μη διστάσει να προχωρήσει στη συγκρουσιακή αυτή τροχιά. Δεν ξέρω αρκετά για να εκφέρω άποψη σχετικά με τη νομική τεκμηρίωση των ελληνικών διεκδικήσεων, διαφωνώ όμως σίγουρα με το timing το οποίο επέλεξε η κυβέρνηση για να προβεί στην κίνηση αυτή.
Είναι ένα θέμα το οποίο θα μπορούσε – αν αυτό κρινόταν σκόπιμο – να προχωρήσει μια άλλη στιγμή. Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση αποφάσισε να το επαναφέρει στο προσκήνιο τώρα, με το χρόνο της παράτασης να μετράει αντίστροφα, και την Ελλάδα να στοχοποιείται καθημερινά για τις καθυστερήσεις της στη διαπραγμάτευση.
Πασχίζω λοιπόν να καταλάβω τι προσπαθεί να επιτύχει η κυβέρνηση με τον χειρισμό αυτό ετούτη τη χρονική στιγμή. Βλέπω μόνο δύο – το μαντέψατε, ανησυχητικά – ενδεχόμενα. Το ένα, να είναι τόσο βαθιά νυχτωμένοι όσον αφορά την άθλια κατάσταση των οικονομικών μας, τη διαπραγματευτική μας ισχύ και τις διαθέσεις των εταίρων μας, που να πιστεύουν πραγματικά πως σηκώνοντας με αυτόν τον τρόπο τους τόνους και θίγοντας εκ νέου και πιο έντονα από ποτέ το ευαίσθητο ζήτημα του Γερμανικού παρελθόντος, θα κερδίσουν έδαφος στις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις. Αρνούμαι να πιστέψω όμως πως έχοντας δει ιδίοις όμμασι τα πενιχρά αποτελέσματα που είχαν οι προηγούμενοι λεονταρισμοί τους, δεν καταλαβαίνουν πως το μόνο που επιτυγχάνουν με αυτόν τον τρόπο είναι να απομονώνουν και να παγιδεύουν την Ελλάδα ακόμη παραπάνω.
Αν λοιπόν θεωρήσουμε πως ξέρουν τι τους γίνεται, η μόνη άλλη εξήγηση που μπορώ να δώσω, είναι ότι θέλουν ένα ατύχημα, θέλουν να αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις, ότι η μόνη εναλλακτική που βλέπουν για τους ίδιους πολιτικά είναι – τελικά – η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Προτιμώ χίλιες φορές λοιπόν να τους θεωρήσω ανίδεους, παρά τόσο αδιανόητα ανεύθυνους.