Μιλάω φυσικά για τη γειτονική μας Τουρκία, η οποία έκρινε πως ήταν η καταλληλότερη στιγμή να τεστάρει τα νερά στο Αιγαίο, εκδίδοντας ΝΟΤΑΜ με την οποία δεσμεύει από σήμερα μέχρι το τέλος του χρόνου, μια τεράστια έκταση, η οποία αρχίζει από τη Σκύρο και καταλήγει στη Λήμνο, ως πεδίο βολής. Απαντώντας στην κίνηση αυτή – η οποία “ανεβάζει” την Τουρκική επιθετικότητα σε νέα επίπεδα, πλήττοντας σημαντικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η ελληνική κυβέρνηση κατήγγειλε ήδη την Τουρκία στον ΟΗΕ, τον ICAO και το ΝΑΤΟ. Γιατί όμως προχώρησε η Τουρκία σε μια τέτοια, πρωτοφανούς προκλητικότητας, ενέργεια;
Οι πρόσφατες, δύσκολες διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους προφανώς δεν έχουν περάσει απαρατήρητες από τη γειτονική μας χώρα: η Ελλάδα είναι ιδιαίτερα αδύναμη αυτή την περίοδο, ενώ οι σχέσεις της με μια σειρά από χώρες στις οποίες παραδοσιακά θα μπορούσε να βασιστεί, είναι τουλάχιστον τεταμένες. Η πραγματικότητα αυτή μας καθιστά αντικειμενικά εύκολο στόχο ή αν μη τι άλλο ευκολότερο από ό,τι ήμασταν στο παρελθόν. Γιατί τώρα; Γιατί με έναν γύρο σκληρών κοινοβουλευτικών εκλογών στην Τουρκία να κοντοζυγώνει (έχουν προγραμματιστεί για τις 7 Ιουνίου του 2015), η Τουρκική κυβέρνηση έχει πολλά να κερδίσει και λίγα να χάσει πολιτικά από μια επίδειξη δύναμης εις βάρος της Ελλάδας. Tο ερώτημα είναι με πόση θέρμη θα πάρουν το μέρος μας οι παραδοσιακοί “φίλοι” μας.
Το ΝΑΤΟ έχει στο παρελθόν συστηματικά επιλέξει την τήρηση ίσων αποστάσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (είμαστε βλέπετε κι οι δύο μέλη της Συμμαχίας), ανεξάρτητα από το ποιος ήταν ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος. Όσον αφορά τώρα την Ευρώπη, πιστεύω πως η Τουρκία δοκιμάζει με τον τρόπο αυτό την ενδοευρωπαϊκή αλληλεγγύη, εκτιμώντας ότι έχει πληγεί σημαντικά, ειδικά στο επίπεδο της σχέσης μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι οι εμπορικές σχέσεις Τουρκίας-Γερμανίας είναι ιδιαίτερα στενές (η Γερμανία είναι ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας, με το διμερές εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών να αγγίζει τα 33,8 δισ. ευρώ το 2013, είναι ο μεγαλύτερος ξένος επενδυτής στην Τουρκία με επενδύσεις ύψους άνω των 12 δισ. δολαρίων από το 1980, ενώ οι Γερμανοί αποτελούν και τη μεγαλύτερη ομάδα επισκεπτών στην Τουρκία). Αν εξαιρέσει κανείς τα “μνημονιακά” δάνεια – τα οποία ούτως ή άλλως έχουμε ανά καιρούς απειλήσει ότι μπορεί και να μην αποπληρώσουμε – οι δικές μας οικονομικές σχέσεις με τη Γερμανία είναι ασφαλώς χαλαρότερες.
Κλείνοντας, να υπενθυμίσουμε δύο λεπτομέρειες που κάνουν την όλη κατάσταση λίγο πιο τρομακτική: στο μεν τιμόνι της εξωτερικής μας πολιτικής είναι ο Νίκος – λέγαμε και καμιά ανοησία όταν μας διέταζε το κόμμα – Κοτζιάς, στο δε τιμόνι των ένοπλων δυνάμεων της χώρας ο Πάνος – θα το κάνουμε Κούγκι – Καμμένος. Αν σας έλεγα ότι νιώθω απόλυτα ασφαλής με τον τρόπο με τον οποίο εικάζω πως θα χειριστούν την κατάσταση, θα ήταν μάλλον ψέμα.