Και ο πιο σταθερός ηγέτης, που πλημμυρίζει από αυτοπεποίθηση και σιγουριά, φλερτάρει με τις κάλπες όταν βλέπει ότι ο αντίπαλος τρώει τη σκόνη του, εκείνος προηγείται με 20 μονάδες και έχει προσωπική αποδοχή στην κοινωνία πάνω από 80%. Οσο και αν το διαψεύδει, δημοσίως και κατ’ ιδίαν, το έχει στην άκρη του μυαλού του. Είναι σαν ανομολόγητος πόθος που του βασανίζει το μυαλό. Και σε αυτό το δίλημμα ο Μητσοτάκης είναι μόνος με τον εαυτό του. Δεν μπορεί να το μοιραστεί, γιατί και οι πιο έμπιστοι άνθρωποί του θα ζυμωθούν με τους δικούς τους φίλους και πάει λέγοντας. Το τελευταίο που θα ήθελε να δει τώρα είναι ρεπορτάζ με διαρροές του τύπου ο πρωθυπουργός αμφιταλαντεύεται για πρόωρες εκλογές. Η κοινωνία αυτή τη στιγμή τον θέλει όρθιο, να κρατάει το τιμόνι ο ίδιος και να γνωρίζει με ακρίβεια σε ποιο λιμάνι κατευθύνεται.
Είναι, όμως, γλυκός ο πειρασμός αυτής της μοναδικής υπεροχής. Ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου ένα χρόνο μετά τις εκλογές του 1981, που ήταν όλα πράσινα (δήμοι, κοινότητες σωματεία), δεν έζησε αυτόν τον μύθο της απόλυτης αυτοδυναμίας. Η πιο κοντινή σύγκριση είναι με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1974. Ηταν το πρόσωπο που αποκατέστησε τη Δημοκρατία και είχε αντίπαλο μια αδύναμη Ενωση Κέντρου, που τη λεηλατούσε μέρα τη μέρα το ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχουν αρκετοί στην Ν.Δ. οι οποίοι θέλουν εκλογές. Αλλοι κινούνται με το συναίσθημα που λέει πάμε να τελειώνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, που μας ταπείνωσαν σχεδόν 5,5 χρόνια. Μια δεύτερη -που στην ουσία θα είναι τρίτη- συντριβή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα οδηγήσει σε ανακατατάξεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς, οι οποίες θα κρατήσουν χρόνια. Μπορεί να εμφανιστούν νέα κόμματα ή νέα πρόσωπα στους υπάρχοντες πολιτικούς φορείς που θα διεκδικήσουν ηγετικούς ρόλους. Ο Αλέξης Τσίπρας θα αμφισβητηθεί σοβαρά. Ακόμη και αν μείνει στην καρέκλα του, θα είναι πλήρως αποδυναμωμένος. Θα ασχολείται μόνο με τα εσωτερικά του, άρα δεν θα είναι ικανός να ασκήσει αντιπολίτευση.
Υπάρχουν και στελέχη της Ν.Δ. που προσεγγίζουν τις κάλπες με ψυχρή λογική. Αυτοί βλέπουν ξακάθαρα τα μαύρα σύννεφα που πυκνώνουν. Ξέρουν καλά ότι από τον Οκτώβριο η χώρα θα μπαίνει και πάλι στο «σπιράλ του διαβόλου», όπως αποκαλούσαν οι γιάπηδες την κρίση το 2010. Οι συνέπειες του κορωνοϊού θα είναι τεράστιες: φτώχεια, ανεργία και κατάρρευση μετέωρων και υπερδανεισμένων επιχειρήσεων. Εάν, μάλιστα, μέχρι τότε δεν έχει βρεθεί φάρμακο ίασης από τον θανατηφόρο ιό, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να επαναλάβει τα μέτρα κοινωνικού αποκλεισμού. Αυτό θα ήταν η απόλυτη καταστροφή. Οχι «μαξιλάρια» δεν θα μείνουν στην οικονομία, αλλά ακόμη και τα μνημόνια που ζήσαμε θα φαντάζουν ευλογία προκειμένου να δανειστούμε ξανά και ξανά.
Με εκλογές τον Σεπτέμβριο η Ν.Δ. κερδίζει θριαμβευτικά, «καίει» την απλή αναλογική και εξασφαλίζει μια άνετη τετραετία για να βγάλει τη χώρα από την νέα βαθιά κρίση.
Όλα αυτά τα επιχειρήματα είναι πολύ λογικά. Δεν τα αγνοεί το επιτελείο κανενός ηγέτη με ευκολία. Αντίθετα, τα επεξεργάζονται, μελετώντας τα θετικά και τα αρνητικά μιας αιφνιδιαστικής προκήρυξης εκλογών.
Προσωπική εκτίμηση: Πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός θα προσπεράσει τον πειρασμό – όχι εύκολα, όχι χωρίς προσωπικά και πολιτικά διλήμματα. Δεν θα κάνει, όμως, στο τέλος εκλογές, παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επαναφέρει το θέμα κάθε τρεις και λίγο για να διασκεδάσει τους φόβους του, ενώ πολιτικά στελέχη από δεξιά και αριστερά θα λένε ότι οι εκλογές είναι λύτρωση, αφού άλλαξαν οι πολιτικές προτεραιότητες και απαιτείται νέα εντολή.
Και κάνω αυτή την πρόβλεψη παρακολουθώντας πώς οικοδομεί, μέρα τη μέρα, την πολιτική του σταδιοδρομία ο Κυριάκος Μητσοτάκης από όταν ανέλαβε την ηγεσία της Ν.Δ., κόντρα -τότε- στις προβλέψεις.
Δεν είναι η συνέχεια κανενός από τους πρωθυπουργούς που ξέραμε – ούτε στα θετικά ούτε στα αρνητικά. Παίρνει στοιχεία από όλους τους ηγέτες της Μεταπολίτευσης για να οικοδομήσει μια περσόνα σύγχρονου Ευρωπαίου πολιτικού. Δεν τον ενδιαφέρει να καταγραφεί ως ένας αρχηγός της Ν.Δ. που κέρδισε τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και δεν είναι προτεραιότητά του το κόμμα. Κάνει διαρκή ανοίγματα στην κοινωνία και τον νοιάζει να διατηρήσει δίπλα του το λεγόμενο μεταρρυθμιστικό Κέντρο. Αυτό είναι ένα δυναμικό κοινό, ψηφίζει ορθολογικά, αλλά μετακινείται με ευκολία. Αυτοί οι άνθρωποι, που οι περισσότεροι προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού της περιόδου του Λεωνίδα Κύρκου, διαμόρφωσαν το εκλογικό αποτέλεσμα και είναι οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της κυβέρνησης.
Αυτοί δεν ενδιαφέρονται για τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ από γινάτι. Θέλουν αξιόπιστο πρωθυπουργό που θα εξαντλήσει την τετραετία χωρίς παλαιοκομματικά κόλπα και αιφνιδιασμούς. Με αυτούς συνομιλεί πολιτικά ο Μητσοτάκης, αυτές είναι και οι κοινωνικές τους αναφορές. Με μια μάτια στο επιτελείο του το καταλαβαίνεις. Αυτούς δεν θα τους απογοητεύσει, για να μείνει στην πορεία μετά με το σκληρό κομματικό του πυρήνα, που θέλει τη συντριβή του Τσίπρα και ανέφελη διακυβέρνηση, με αλλά τέσσερα καθαρά χρόνια στην εξουσία.