της Αγγελικής Σπανού
Κάθε νέα δημοσκόπηση που δημοσιοποιείται δείχνει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει μεγάλα περιθώρια αντοχής. Η κοινωνική πλειοψηφία θέλει την ησυχία της και αυτό μεταφράζεται σε λαϊκή εντολή για πολιτική σταθερότητα και κανονικότητα, όπως και αν κανείς την ορίσει.
Τα ατοπήματα της κυβέρνησης (πχ οι αθρόοι πελατειακοί διορισμοί σε επιτελικές θέσεις του κράτους) συγχωρούνται εύκολα, οι ανακολουθίες της (πχ η αλλαγή στάσης στο μακεδονικό) ούτε καν προκαλούν εντύπωση σαν να ήταν προεξοφλημένες, ενώ τα λάθη των υπουργών (από τα «αποβράσματα» του Καραμανλή μέχρι το ανακριβές βιογραφικό του Στεφανή) δεν αγγίζουν τον πρωθυπουργό.
Ολα δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία κουράστηκε πολύ με τα πέντε ταραγμένα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πολύ περισσότερο όταν είχαν προηγηθεί άλλα πέντε πέτρινα χρόνια στα μνημόνια. Η σωρευμένη συλλογική κόπωση της δεκαετίας φαίνεται πως είναι το μεγάλο πολιτικό πλεονέκτημα του Κ. Μητσοτάκη στον οποίο πολλοί -όχι μόνο δεξιοί και κεντροδεξιοί- έχουν επενδύσει τις ελπίδες τους για μετάβαση σε μια εποχή ευημερίας και ανάπτυξης.
Η επικοινωνιακή υπεροπλία της κυβέρνησης διευκολύνει τον πρωθυπουργό να σηκώνεται γρήγορα όταν σκοντάφτει. Η περίοδος μέλιτος με τα περισσότερα ΜΜΕ φαίνεται πως θα κρατήσει και έτσι η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει από τον έλεγχο της (υποτιθέμενης) «τέταρτης εξουσίας».
Υπερβάσεις
Σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον, η αξιωματική αντιπολίτευση ακόμη και αν έκανε τις ορθότερες δυνατές επιλογές δεν θα είχε σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας. Ο,τι καλό λέει δεν ακούγεται και ότι κακό κάνει υπερτονίζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να καταβάλλει τεράστια προσπάθεια και να υπερβεί τον εαυτό του για να επικοινωνήσει αποτελεσματικά με τμήματα της κοινωνίας με τα οποία έχουν διαρραγεί οι πολιτικοί και ψυχικοί δεσμοί του. Αντί γι αυτό αναλώνεται στην εσωστρέφεια και τη μιζέρια. Είπε τοξικό τον ΓΑΠ ο Σκουρλέτης ενώ η ΓΑΠική Βάρτζελη μπήκε στο Πολιτικό Συμβούλιο, κάτι συμβιβαστικό σχολίασε ο Ραγκούσης που πριν λίγα χρόνια έψεγε τον Τσίπρα, όπως τακτικά μας θυμίζει η ΝΔ.
Ο Αλέξης Τσίπρας, θεωρητικά, εργάζεται για το άνοιγμα του κόμματός του στη σοσιαλδημοκρατία. Στην πράξη πορεύεται με τον Κοτσακά και τον Τζουμάκα. Αν τον εμπιστευθεί και κανένας εκσυχρονιστής δεν θα πει όχι, αλλά πάντα στο πλαίσιο του «όλοι οι καλοί χωράνε» ή «μάζευε κι ας είν και ρώγες».
Και η πολιτική; Τα μεγάλα χάνονται μέσα στα μικρά. Αντί να φωνάξουν για την εξίσωση των πτυχίων ανεξέλεγκτων κολεγίων με τα πανεπιστήμια φωνάζουν για το άσυλο. Και αντί να αναδείξουν ζητήματα που έχουν να κάνουν με ιδιωτικά συμφέροντα στο χώρο της υγείας, παίρνουν στην πλάτη τους τους συνδικαλιστές του Μετρό.
Τα Χριστούγεννα αυτά είναι δύσκολα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Οχι γιατί δεν έχουν βρει τη λύση, αλλά γιατί δεν ξέρουν καν ποιο είναι το πρόβλημα.
πηγή: economico.gr