Του Παντελή Καψή
Πριν από πολλά χρόνια είχα βρεθεί στο Λονδίνο, την εποχή που ο ΙΡΑ έβαζε βόμβες. Η πόλη ήταν αστυνομοκρατούμενη κι ακόμα και για να μπεις σε μια pub, υπήρχαν αστυνομικοί που σου έκαναν σωματική έρευνα. Είχα δοκιμάσει να μπω σε μια, μπροστά μου ένας πολύ καθώς πρέπει εξηντάρης Άγγλος με tweed σακάκι και γραβάτα, νόμιζες ότι είχε βγει από παλιά ταινία του BBC. Όταν του είπε ο αστυνομικός ότι πρέπει να τον ψάξει αρνήθηκε, χωρίς να κρύβει την οργή του, έκανε μεταβολή κι έφυγε. Προτίμησε να χαλάσει το βράδυ του παρά να υποβληθεί σε μια τέτοια ταπεινωτική διαδικασία.
Θυμήθηκα αυτή την σκηνή μόλις διάβασα για το άνοιγμα των λογαριασμών του Κώστα Σημίτη. Αναρωτήθηκα πώς θα αισθάνθηκε αυτός, αλλά και άλλοι που βρέθηκαν στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα ο Παναγιώτης Πικραμμένος. Δημόσιοι λειτουργοί που έχουν υπηρετήσει με αξιοπρέπεια και ήθος, να αντιμετωπίζονται ως ύποπτοι βαρύτατων εγκλημάτων, χωρίς κανένα στοιχείο, μόνο και μόνο, όπως είπε ο Παύλος Πολάκης, για να κερδίσουν τις εκλογές.
Για το ότι είναι μια κίνηση με πολιτικά κίνητρα, δεν υπάρχει μέσα μου η παραμικρή αμφιβολία. Πώς και γιατί ανακινείται μια υπόθεση 14 χρόνια μετά χωρίς την παραμικρή αφορμή; Άλλωστε, μέσα στον κυνισμό τους, είχαν προαναγγείλει ότι έρχονται διώξεις. Είχε προηγηθεί φυσικά η υπόθεση Novartis, με τις προκλητικές κυβερνητικές παρεμβάσεις, αλλά και οι καταγγελίες της κ. Ράϊκου για πιέσεις κυβερνητικών παραγόντων, να ασκήσει διώξεις «κι ας πάνε παρακάτω να απαλλαγούν». Θα έχουν αντίκρισμα όλα αυτά; Σε μια μερίδα των πολιτών σίγουρα. Είναι αυτοί που αντιμετώπιζαν τον Σημίτη και τη λογική του εκσυγχρονισμού σαν απειλή στον τρόπο ζωής τους. Αλλά και όσοι παρακολουθούν με χαιρεκακία την προσπάθεια διασυρμού όσων ξεχωρίζουν. Σε μια περίοδο κρίσης δεν θα πρέπει να υποτιμούμε τέτοιου είδους αντιδράσεις. Πολλοί διψάνε για «αίμα».