Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.
Η Ελλάδα είναι ακόμα σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, με συγκεκριμένες δεσμεύσεις, το οποίο αυτή τη στιγμή αποτελεί το life-support της οικονομίας μας. Οι αγορές παραμένουν κλειστές – δεν μπορούσαμε να αντλήσουμε χρηματοδότηση από αυτές τον Οκτώβριο, όπως φάνηκε από την αντίδραση τους στην τότε εξαγγελία Σαμαρά για έξοδο από το μνημόνιο χωρίς δίχτυ ασφαλείας, και σίγουρα δεν μπορούμε να χρηματοδοτηθούμε από αυτές τώρα. Έχουμε όμως χρηματοδοτικές ανάγκες, ένα ολοένα αυξανόμενο δημοσιονομικό κενό (αυτό που παρέδωσε η κυβέρνηση Σαμαρά συν το έξτρα κενό που δημιουργείται από τις διάφορες εξαγγελίες των νέων υπουργών) και κάπως πρέπει αυτό να καλυφθεί.
Ήδη, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έχει δηλώσει πως δεν θα λάβουμε τη δόση 7,1 δισ. ευρώ που εκκρεμούσε από την ημιτελή τελευταία αξιολόγηση – λογικό, αφού αρνούμαστε να κάνουμε αυτά που μας ζητούν για να κλείσει. Πώς ελπίζει λοιπόν η νέα κυβέρνηση να καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες που υπάρχουν μέχρι να “κλείσει” η συμφωνία για το χρέος και το νέο πρόγραμμα; Φαίνεται πως έχει στο νου της δυο-τρεις πιθανές πηγές: (α) να μας δώσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα 1,9 δισ. ευρώ που μας “χρωστά” από τα κέρδη που έχει γράψει από τα ελληνικά ομόλογα, (β) να εκδώσει εκτάκτως έντοκα γραμμάτια, (γ) να ρολάρουν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης…
Έλα όμως που όλες αυτές οι “λύσεις” εξαρτώνται από το okay της ΕΚΤ, η οποία παρέχει ήδη σημαντική ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες μέσω του ELA, κάτι που μας έχει προειδοποιήσει πως θα κοπεί αν βρεθούμε εκτός προγράμματος; Αντιλαμβάνεστε πως είμαστε σε δεινή διαπραγματευτική θέση, όταν για να αντέξουμε μέχρι να ολοκληρωθεί η περίφημη διαπραγμάτευση, εξαρτόμαστε τόσο άρρηκτα από τη χρηματοδότηση των δανειστών μας.
Τι πετυχαίνει λοιπόν η κυβέρνηση συνεχίζοντας να τους κοντράρει; Η ΕΚΤ έχει πάντα την επιλογή να μας “κόψει τα λεφτά” – για να το πω χονδροειδώς – αν δείξουμε πως αρνούμαστε να συνεννοηθούμε. Θα είναι όμως θλιβερό – και ενδεικτικό της αδιανόητης τσαπατσουλιάς του “προγράμματος της Θεσσαλονίκης”, αν χρειαστεί να φτάσουμε σε κάτι τέτοιο για να καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ ποια είναι τελικά η πραγματικότητα την οποία καλείται να διαχειριστεί. Αν όμως καταλήξουμε εκεί, θα είναι η κυβέρνηση Τσίπρα το πρώτο θύμα της ζημιάς η οποία θα έχει επέλθει. Ελπίζω οι διαδοχικές επαφές με Ευρωπαίους αξιωματούχους, που ξεκινούν με την έλευση του Martin Schulz σήμερα, να λειτουργήσουν ως προειδοποιητικό καμπανάκι.