Την πρώτη φορά που κάποιος σε κοροϊδεύει απροκάλυπτα μπροστά στα μάτια σου, δικαιολογείσαι. Δεν ήξερες, βλέπεις. Από τη δεύτερη όμως κιόλας φορά το πράγμα αλλάζει. Είσαι πια υποψιασμένος και οι υποσχέσεις του ηχούν λίγο πιο κούφιες. Κι όμως, λες, πάμε. Πείθεις τον εαυτό σου πως μάλλον κάτι θα ξέρει. Την ξαναπατάς. Την τρίτη φορά (αν όχι την εκατοστή, στην περίπτωση της χώρας μας), συμβαίνει κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον. Δεν τρέφεις πια την παραμικρή αυταπάτη, είσαι πια σίγουρος, 100%, πως σε κοροϊδεύουν.
Είσαι όμως πιο έξυπνος από αυτούς, λες, κι αρχίζεις το προεκλογικό “strategizing”, το οποίο μπορεί να πάρει μια σειρά από μορφές. Όπως, αυτός λέει αυτά και θα κάνει τα ακριβώς ανάποδα, άρα μπορώ με σιγουριά να τον ψηφίσω για τα εντελώς ανάποδα, τα οποία εκτιμώ πως τελικά θα κάνει. Ή, αν αυτός ξέρει ότι θα τον ψηφίσω για τα ανάποδα, μήπως τελικά εννοεί αυτά που λέει; Ή, αυτός δεν λέει τίποτα, θα τον ψηφίσω! Ή, δεν ψηφίζω κανέναν για να στείλω σε όλους ένα μήνυμα πως δεν μπορώ πια την κοροϊδία. Ή (ακόμα χειρότερα), στρέφομαι στα άκρα γιατί ούτως ή άλλως κανείς δεν εννοεί λέξη από αυτά που λέει.
Είναι η έλλειψη αξιοπιστίας αυτή που έχει οδηγήσει στη (δικαιολογημένη, ως επί το πλείστον) καχυποψία και απαξία που χαρακτηρίζει αυτές τις εκλογές. Κάποια μέρα πρέπει να μάθουμε πως όλο το “strategizing” του κόσμου δεν θα αλλάξει τη μοίρα της χώρας μας. Αν δεν βρούμε έναν δημιουργικό τρόπο να τιμωρήσουμε αμείλικτα την αναξιοπιστία, το είπα-ξείπα, την κοροϊδία, δεν θα βγούμε ποτέ από τον φαύλο κύκλο του παραλογισμού τον οποίο βιώνουμε.