Με νέα απάντηση επανέρχεται ο γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ Ιάσονας Σχινάς- Παπαδόπουλος, σε μία προσπάθεια να αποκρούσει το κύμα αρνητικών σχολίων που προκάλεσε η προηγούμενη απάντησή του προς την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», σχετικά με τους διορισμούς συγγενών και μίας φίλης του σε υπουργικά γραφεία και το Μαξίμου.
Στη νέα του απάντηση που δημοσιεύεται στην Αυγή επικαλείται πολιτικά επιχειρήματα και όχι τους αγώνες των προγόνων του που προκάλεσαν κατακραυγή. Όπως υποστηρίζει, οι μετακλητοί υπάλληλοι αποτελούν τοποθετήσεις με ημερομηνία λήξεως, αφού πρόκειται για θέσεις ορισμένου χρόνου και επιλέγονται κατά κανόνα με πολιτικά κριτήρια, αν δηλαδή πιστεύουν στο πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης κι εφόσον χαίρουν της εμπιστοσύνης του υπουργού από τον οποίο προσλαμβάνονται.
«Αλλά να είμαστε καθαροί χωρίς μισόλογα, οι ίδιοι που μέσα στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού επιτάσσουν την αποπολιτικοποίηση του κράτους αξιώνουν τώρα και την αποκομματικοποίηση της ίδιας της κυβέρνησης αναζητώντας νέους Παπαδήμους που θα διατηρήσουν την πρότερη κατάσταση» αναφέρει στο νεώτερο κείμενό του, για να προσθέσει: «Ως εκ τούτου για το μόνο λόγο που οφείλω να απολογηθώ, είναι που δεν πρόλαβα να ανοίξω εγώ, να ανοίξουμε εμείς αυτή τη κουβέντα για το τι σημαίνει κράτος, τι πολιτική και τη συνέπεια».
«Στον κιτρινισμό και στην σπέκουλα ο ρόλος της Αριστεράς και της νεολαίας είναι να σηκώνει τείχη» καταλήγει ο ράπερ μουσικός και γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ.
«Κατάλαβες ρουφιάνε»; Οι διορισμοί και η αρχική αντίδραση του
Τους διορισμούς της μητέρας και του αδερφού και της φίλης του νέου γραμματέα Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ τους έφερε στη δημοσιότητα η εφημερίδα Πρώτο Θέμα. Συγκεκριμένα, ο αδερφός του Ορέστης διορίστηκε στο Γραφείο του Πρωθυπουργού, η μητέρα του Ξανθή Παπαδοπούλου στο γραφείο του υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξάνθου, μία 25χρονη στενή του φίλη, μέλος επίσης της Νεολαίας, στο πολιτικό γραφείο του αναπληρωτή Υγείας Παύλου Πολάκη, ενώ ο πατέρας του Στάθης Σχινάς εργάζεται στο κομματικό ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ, «Στο Κόκκινο».
Αμεσως μετά τη δημοσίευση της σχετικής είδησης από το «Πρώτο Θέμα», ο κ. Σχινάς-Παπαδόπουλος απάντησε με ένα κείμενο που έφερε τον τίτλο: «Τους ρουφιάνους δεν τους φοβηθήκαμε ποτέ. Κατάλαβες Πρώτο Φλέμα»;
«Ποτέ δεν ζητήσαμε, ποτέ δεν περιμέναμε ανταμοιβή, το κόμμα μας ζήτησε να βάλουμε πλάτη και βάλαμε, γιατί αυτό είναι το σωστό, γιατί πάντα στην Αριστερά χρωστάμε και δεν μας χρωστάει» σημείωνε στο πρώτο κείμενο-απάντηση ο Ιάσονας Σχινάς Παπαδόπουλος.
Η κατακραυγή ωστόσο που προκάλεσε το γεγονός ότι ο γραμματέας του της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ επικαλείτο τους πολιτικούς αγώνες της οικογένειάς του για την Αριστερά και τη Δημοκρατία, προκειμένου να δικαιολογήσει τους διορισμούς των συγγενών του, προκάλεσε προβληματισμό στο κυβερνών κόμμα τον οδήγησε τον ίδιο στη δημοσίευση νέου κειμένου.
Αναλυτικά το νεώτερο κείμενό του Ιάσονα Σχινά-Παπαδόπουλου που αναρτήθηκε στην Αυγή:
«Το κυριακάτικο πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος, που με αφορμή την οικογένεια μου επιχειρεί να χτυπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να δημιουργήσει την αίσθηση στη κοινή γνώμη πως εν τέλει είμαστε όλοι “το ίδιο” με υποχρεώνει να τοποθετηθώ για ένα ζήτημα κατ αρχήν πολιτικό το οποίο επιχειρείται να εμφανιστεί προσωπικό. Οφείλουμε λοιπόν να επαναφέρουμε τον ορθό λόγο απέναντι στο λαϊκισμό, την σπέκουλα και την διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
»Η υπόθεση της διαχείρισης-μετασχηματισμού του κράτους, είναι μια κουβέντα που – λόγω της μεταπολιτευτικής εμπειρίας και του πελατειακού κράτους που δόμησαν τα κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού- αποτελεί ταμπού για τη κοινωνία. Σε αυτήν και μόνο, όπως και στους νέους που στήριξαν τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ είμαι υποχρεωμένος να δώσω μια απάντηση και αυτό θα κάνω.
»Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν μερικά πράγματα. Οι μόνοι διορισμοί που ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κάνει στο δημόσιο στον ένα χρόνο διακυβέρνησης του είναι οι απολυμένοι της κυβέρνησης Σαμαρά και αυτό μετά από αγώνες του λαού και σκληρή διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Από εκεί και πέρα, σε ό,τι αφορά τη συγκρότηση του αμιγώς κυβερνητικού μηχανισμού, οφείλω να είμαι ξεκάθαρος. Θεωρώ προφανή και απολύτως θεμιτή την τοποθέτηση σε αυτόν, ανθρώπων που πιστεύουν στο πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, το έχουν επεξεργαστεί, παλεύουν για αυτό και έχουν τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να το φέρουν εις πέρας. Τα ΦΕΚ τοποθέτησης προσώπων λοιπόν που οι δημοσιογράφοι της διαπλοκής έφεραν στο προσκήνιο και μέσα σε αυτά συμπεριλαμβάνονται ονόματα μελών της οικογενείας μου δεν είναι τίποτα περισσότερο από τοποθετήσεις ορισμένου χρόνου και έχουν ημερομηνία λήξης την εκάστοτε εκλογική διαδικασία γιατί πολύ απλά πρόκειται για πολιτικές-μετακλητές θέσεις (οι οποίες έχουν μειωθεί κατά 25% από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ) και όχι για μόνιμους διορισμούς σε κάποια υπηρεσία ή οργανισμό. Κανένας διορισμός λοιπόν, κανένα ρουσφέτι. Είναι σαφές πως τον στενό κυβερνητικό σχεδιασμό καλούνται να υλοποιήσουν και να στηρίξουν άνθρωποι που χαίρουν της πολιτικής και προσωπικής εμπιστοσύνης του εκάστοτε υπουργού και του πρωθυπουργού. Εκτός εάν όσοι σήμερα καταγγέλλουν έχουν την απαίτηση να παραμείνουν οι δικοί τους ΕΚΛΕΚΤΟΙ στα κυβερνητικά επιτελεία την στιγμή που βάζουν τρικλοποδιές σε κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης.
»Αλλά να είμαστε καθαροί χωρίς μισόλογα, οι ίδιοι που μέσα στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού επιτάσσουν την αποπολιτικοποίηση του κράτους αξιώνουν τώρα και την αποκομματικοποίηση της ίδιας της κυβέρνησης αναζητώντας νέους Παπαδήμους που θα διατηρήσουν την πρότερη κατάσταση.
»Ως εκ τούτου για το μόνο λόγο που οφείλω να απολογηθώ, είναι που δεν πρόλαβα να ανοίξω εγώ, να ανοίξουμε εμείς αυτή τη κουβέντα για το τι σημαίνει κράτος, τι πολιτική και τη συνέπεια.
»Στον κιτρινισμό και στην σπέκουλα ο ρόλος της Αριστεράς και της νεολαίας είναι να σηκώνει τείχη»…
Η πρώτη ανακοίνωση που προκάλεσε σχόλια*
«Όταν ήμουν μικρός τα χρόνια της ευημερίας στην Ελλάδα θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε για την αριστερά, για το κίνημα, για τις ρίζες μας και πως δεν πρέπει να ξεχνάμε από που προερχόμαστε. Τότε ήμουν 10 χρονών και ακούγαμε το άξιον εστί και μου έλεγαν ιστορίες.Για την γιαγιά μου, την περήφανη επονήτισσα, βασανισμένη από τους χίτες στο χωριό της, που φθάνει σήμερα τα 90 και με καλημερίζει κάθε πρωί. Για τον προπάππο μου, που είχα την τύχη να τον γνωρίσω, δικαστή του ΕΑΜ και για τον παππού μου, αντάρτη στον Δημοκρατικό Στρατό που γλύτωσε την εκτέλεση στο τσακ αφού τον συλλάβανε τις μέρες της ήττας. Και μετά ώντας παππάς στην Αμαλιάδα οι φασίστες του λέγαν πως θα τον ξυρίσουν γιατί ήταν τραγόπαππας-κομμουνιστής και έπρεπε να φύγει να πάει αλλού, και δώστους δυσμενείς μεταθὲσεις από τους ιεροκήρυκες της αγάπης. Και θυμάμαι την μάνα μου να μου λέει πως της μάθαινε αντάρτικα στα κρυφά όταν ήταν ακόμη μωρό κι αυτός φορούσε ράσα και πως οι ανταρτες όταν χώρευαν στα βουνά γινότανε σεισμός.
»Για τον δολοφονημένο θείο του πατέρα μου από φασίστες κάπου στα βουνά της ηλείας, το μάθαμε προφατα σε ένα βιβλίο και δεν ήξεραν καν που θάφτηκε και εαν θάφτηκε και το χειρότερο εαν έπρεπε να το πούμε στο αδερφό του. Για τον θείο-παππού Θοδωρή και τα μακρονήσια, την εξορία, τις κλειστές πόρτες μετά για δουλειά, γιατί αν ήσουν αριστερός σε κυνηγούσαν χωρίς αύριο και δεν είχες δικαίωμα να ταίσεις τα παιδά σου.
»Για τις εκδρομές της ΕΔΑ μου μίλαγε ο πατέρας μου όταν ήταν αυτός μικρό παιδάκι, για το αντρίωμα του στο Πολυτεχνείο, στην ΟΜΛΕ, στη δικτατορία, για την δράση του στο δυναμικό φοιτητικό κίνημα, για την ΕΦΕΕ, για τον 815, τον Κουμή και την Καννελοπούλου, για την ΠΠΣΠ, για το ΚΚΕ-ΜΛ, για το χημείο, για τα όνειρα της τότε εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς… Εκεί γνώρισε και τον άνθρωπο της ζωής του, την Μητέρα μου που τον αντέχει κοντά 40 χρόνια…
»Πάντα θυμάμαι πως και οι φίλοι των γονιών μου κάπου εκεί γύρναγαν στους αγώνες, στους δρόμους, άλλοι στην ΚΝΕ, άλλοι στον Ρήγα και άλλοι έξω από την βουλή και κάπου γύρναγε και η απογοήτευση, η ήττα, η ανασφάλεια. Γιατί κάποιοι πήγαν σπίτια τους, άλλοι όχι και το πράγμα προχωράει. Και δούλεψαν και έφτιαξαν οικογένεια και ποτέ δεν ζήτησαν λεφτά ούτε από τους ΠΑΣΟΚΟΥΣ ούτε από τους δεξιούς. Γιατί είναι αυτοδημιούργητοι και δεν χρωστάνε σε κανέναν και γι αυτό είμαι περήφανος…
»Και κάπου το 2006, 18 χρονών εγώ τότε, πρίν μία δεκαετία, ο αδερφός μου, φοιτητής της ΑΣΟΕΕ μου λέει για το Δίκτυο, το άρθρο 16, τον αγώνα που έπρεπε να δώσουμε, και δίπλα μας στο δρόμο και τοτε και η μάνα μου και ο πατέρας μου (παρόλο που μια ζωή χοντρός είχε αρχίσει να κουράζεται στο περπάτημα και δεν άντεχε πολλά, πολλά).
»Μετά στην Νεολαία ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, στον ΔΕΚΕΜΒΡΗ, στις πλατείες και δώσ του δακρυγόνο και ξύλο και η μάνα μου να τρέχει στα κρατητήρια να βγάζει κόσμο, και ο αδερφός μου δίπλα πάντα εκεί να με ζυμώνει να μου αγοράζει βιβλία για τον ΜΑΡΞ και να μου εξηγεί το κεφάλαιο και τεχνικά ώντας εκτός από αριστερός και τεχνοκράτης και πάντα τον ζήλευα γι αυτό…Γιατί ποτέ δεν έμενε στη θεωρία. Δεν θα ξεχάσω όταν έμεινε για 2 μήνες στο κρεβάτι επειδή αρρώστηκε από την κούραση επειδή κάθε μέρα ήταν στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ…
»Και ο καιρός έτρεχε και έμαθα για το Φορουμ το 05, για την νέα αριστερά της νίκης, για το οτί εμείς πρέπει να δικαιώσουμε τα όνειρα και τους πόθους των ηττημένων, όχι μόνο αυτών από τους οποίους εγώ προέρχομαι αλλά για όλους όσους δίνανε την ζωή τους με αυταπάρνηση και με θυσία μία ζωή χωρίς να λογαριάζουν τίποτα.
»Και έτσι περνάνε 10 χρόνια συναρπαστικά στα οποία δώσαμε το είναι μας, τη ζωή μας ολόκληρη, χωρίς να λογαριάζουμε λεφτά, εργατοώρες, την υγεία μας, χωρίς ποτέ να περιμέναμε πως το 12 θα έτριζε συθέμελα ο τόπος και μετά τον Γενάρη, μετά τον Ιούλη. Και μετά για εμάς η πρώτη ήττα και κουβέντα με τους συτρόφους, κουβέντα στην ΟΒΑ του σπιτιού μου και μαθαίνουμε και σήμερα να είμαστε εδώ στα δύσκολα, βάζοντας το κεφάλι μας σε έναν βαθύ κουβά με σκατά, δεν ζητάμε τίποτα απο κανέναν, δεν θα ζητήσουμε ποτέ…Ο καθένας με την δική του πορεία, με την δική του ιστορία με δικούς τους αγώνες, χωρίς φιλοδοξιες να γίνουμε κάποιοι. Πάντα για τό κόμμα, μόνο για το κόμμα, για κανέναν ρουφιάνο, για κανένα αφεντικό και σε αυτούς δεν θα απολογηθώ ούτε εγώ ούτε η οικογένεια μου. Γιατί ο καθένας έχει επιλέξει να βάλει πλατη για να μην χάσουμε συλλογικά, βάζει πλάτη για να αλλάξει αυτή η βρωμιά που υπάρχει γύρω μας και μας πνίγει. Και η μάνα μου 30 χρόνια μαχόμενη δικηγόρος δεν περίμενε τον ΣΥΡΙΖΑ για να ζήσει, γιατί ο πατέρας μου τόσα χρόνια δουλειά, δουλειά, δουλειά από τα 16 στην οικοδομή κόλλαγε ένσημα, μετά πούλαγε βιβλία για να ζήσει και μετά στα λεξικά, στην Καθημερινή, στο flash και θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο αλλά αυτό δεν έχει νόημα… Ποτέ όμως κρατικοδίαιτοι…
»Κι ο αδερφός μου 10 χρόνια κοντά εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα και τώρα εκεί που πρέπει να βοηθήσει κι αυτός βοηθάει… Ποτέ δεν ζητήσαμε, ποτέ δεν περιμέναμε ανταμοιβή, το κόμμα μας ζήτησε να βάλουμε πλάτη και βάλαμε, γιατί αυτό είναι το σωστό, γιατί πάντα στην αριστερά χρωστάμε και δεν μας χρωστάει…Και δεν θα απολογηθώ σε κανέναν ούτε για τις ριζες μου, ούτε για την οικογένεια μου, γιατί αυτή είναι η ιστορία μου, γραμμένη σε λιγες γραμμές, γιατί αυτή δεν είναι μόνο η δικιά μου ιστορία, γιατι δεν είδαμε φως και μπήκαμε, γιατί υπάρχουν πολλοί σαν εμάς, πάρα πολλοί με τις δικές τους ιστορίες, τις δικές τους κοινές ιστορίες… Έχω γνωρίσει πολλούς και πολλές συντρόφους και συντρόφισσες με ιστορίες πολύ πιο βαριές από την δικιά μου… Και είμαι περήφανος και νιώθω ευγνωμοσύνη για κάθε σύντροφο και συντρόφισσα που στέκομαι στο πλάι του και αγωνίζομαι μαζί του απέναντι σε κάθε λογής πρώτο Φλέμα. Μπροστά στη ρουφιανιά και τον κιτρινισμό στέκομαι περήφανος και τους γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια, »Κατάλαβες ρουφιάνε»;
Πηγή: in.gr