Στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ θα συμμετάσχουν τελικά τέσσερις υποψήφιοι, αλφαβητικά: ο Άδωνις Γεωργιάδης (τελευταία στιγμή), ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Απόστολος Τζιτζικώστας. Σήμερα θα αναφερθώ σε αυτόν που θεωρείται φαβορί και ο οποίος όπως διαβάζουμε στο σχετικό ρεπορτάζ του Βήματος “έχει μαζί του όλες τις βασικές οικογένειες της Δεξιάς, βαρόνους, τζάκια, πολλούς βουλευτές και κομματικά στελέχη με μακρά διαδρομή στη ΝΔ αλλά και τις ‘πολιτικές ευλογίες’ του κ. Καραμανλή”.
Ο λόγος για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, βασικό επιχείρημα για την επικράτηση του οποίου θεωρείται το γεγονός ότι “εγγυάται την ενότητα της παράταξης”, όπως διαμηνύουν οι υποστηρικτές του. Μπορεί το επιχείρημα αυτό να έχει βάση και η εκλογή του κυρίου Μεϊμαράκη να είναι αυτή που κατά πάσα πιθανότητα το ζητούμενο όμως είναι ποιος θα καταφέρει να αντιπαραθέσει ένα νέο πολιτικό αφήγημα απέναντι σε αυτό του βασικού πολιτικού αντιπάλου της ΝΔ, και όχι το ποιος θα διατηρήσει ανέπαφο ένα συρρικνωμένο κόμμα ως παρακαταθήκη για ένα αβέβαιο μέλλον.
Την προηγούμενη εβδομάδα διάβαζα ότι το στρατόπεδο του κυρίου Μεϊμαράκη προέκρινε ταχείες διαδικασίες όσον αφορά την εκλογή του νέου προέδρου, με το σκεπτικό ότι “όταν σε πέντε ημέρες γίνεται δημοψήφισμα και σε είκοσι ημέρες εθνικές εκλογές, εμείς γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε εσωκομματικές εκλογές μέσα σε 10-15 ημέρες;” Μα, είναι άραγε αυτά τα δύο παραδείγματα προς μίμηση, όσον αφορά τη δυνατότητα που έδωσαν για διάλογο, για αντιπαράθεση επιχειρημάτων, για τη σύγκριση των επιλογών;
Θα ήθελα ως πολίτης μιας χώρας στην οποία η Νέα Δημοκρατία έχει διαδραματίσει ιστορικό ρόλο (ανεξαρτήτως θετικού ή αρνητικού προσήμου) και καλείται να αναλάβει το ρόλο του βασικού αντίβαρου στη σημερινή κυβέρνηση, να παρακολουθήσω στην εσωκομματική προεκλογική περίοδο μια αληθινή αντιπαράθεση επιχειρημάτων και πολιτικών προσεγγίσεων σε ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων που θα απαντούν όχι μόνο στις προκλήσεις της σημερινής πραγματικότητας της Ελλάδας της κρίσης και της παρακμής, αλλά θα θέτουν τις βάσεις για τη διαφορετική και εξωστρεφή Ελλάδα του μέλλοντος.
Για να γίνει αυτή η αντιπαράθεση σε βάθος χρειάζεται χρόνος και όχι βιασύνη, ενώ το επιχείρημα “θα κρατήσει την παράταξη ενωμένη”, από τη δική μου τουλάχιστον σκοπιά, είναι ένα επιχείρημα εσωστρεφές και λίγο πειστικό.