Λίγες μόνο ώρες μετά την τριμερή διάσκεψη του Καΐρου μεταξύ Ελλάδας- Κύπρου- Αιγύπτου, και η Τουρκία κλιμακώνει τις απειλές της.
Σε μια πρώτη αντίδραση, η Τουρκία ζήτησε από την Κύπρο να αναστείλει όλες τις έρευνες για τον εντοπισμό και την εξόρυξη υδρογονανθράκων, με αντάλλαγμα την απόσυρση του Barbaros από την Κυπριακή Α.Ο.Ζ.
Αργότερα ο αρχηγός του τουρκικού Ναυτικού επιτελείου ναύαρχος Μπουλέντ Μποστάνογλου, δήλωσε ότι το γραφείο του Πρωθυπουργού παρέδωσε στο Γενικό Επιτελείο τους κανόνες εμπλοκής, το οποίο με τη σειρά του τους παρέδωσε στο πολεμικό ναυτικό. Για να καταλήξει λέγοντας πως αν χρειαστεί θα λειτουργήσουμε με βάσει αυτούς τούς κανόνες.
Και οι δύο αυτές κινήσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πάγια τακτική των εκβιασμών και των απειλών που εξαπολύει η Τουρκία, κάθε φορά που θίγονται τα συμφέροντα της στην περιοχή.
Αυτή τη φορά επιχειρεί να θέσει ένα νέο δίλημμα προς τη Λευκωσία: είτε αρχίζει η συζήτηση για τη συνδιαχείριση του φυσικού πλούτου, είτε τερματίζονται οι έρευνες στην Κυπριακή Α.Ο.Ζ.
Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές μια τέτοια πρόταση που στοχεύει να θέσει υπό ομηρία το φυσικό αέριο της Μεσογείου, απορρίπτεται από τη Λευκωσία.
Οι Τουρκικές εξάρσεις είναι δηλωτικές της δύσκολης θέσεις στην οποία έχει περιέλθει η γείτονα χώρα, μετά την επιτυχή έκβαση της τριμερούς συνόδου του Καΐρου, που κατέληξε με την υπογραφή κοινής διακήρυξης, στην οποία γίνεται λόγος για επιτάχυνση των διαπραγματεύσεων οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών, όπου αυτή δεν έχει γίνει ακόμα, με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας.
Οι διπλωματικές κινήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου για την επίτευξη ευρύτερων συνεργασιών στην περιοχή της Νότιας Μεσογείου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, καθώς δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την υλοποίηση ενός φιλόδοξου σχεδίου, εξόρυξης και μεταφοράς υδρογονανθράκων μέσω Ισραήλ- Κύπρου και Ελλάδας με προορισμό την Ευρώπη. Η υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου θα αποφέρει σημαντικά οικονομικά οφέλη για τις εμπλεκόμενες χώρες, ενώ ταυτόχρονα θα συμβάλει στην ενεργειακή αυτάρκεια της Ευρώπης περιορίζοντας την εξάρτηση της από τους ρωσικούς και Αραβομουσουλμανικούς υδρογονάνθρακες.
Η Τουρκία όπως είναι φυσικό αντιδρά σε μια τέτοια προοπτική καθώς υποβαθμίζεται η σπουδαιότητα των αγωγών μεταφοράς ενέργειας που διέρχονται από το έδαφος της με αποτέλεσμα να χάνει οικονομικά και πολιτικά ερείσματα.