Νέα συνέχεια στην “βεντέτα” που φαίνεται πως έχει ανοίξει ανάμεσα στον Αναπληρωτή Υπουργό Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Γιάννη Πανούση και την Πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου δίνει ο Αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, σε άρθρο του στην εφημερίδα Καθημερινή, όπου μεταξύ άλλων γράφει ότι «η “αρρωστημένη” συμπεριφορά ορισμένων πολιτικών μπορεί να προσβάλει την υγεία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Προσοχή και σ’ αυτές τις κόκκινες γραμμές».
Ο κ. Πανούσης κάνει λόγο για «επαναφορά της κοινωνικής, κοινοβουλευτικής και πολιτικής ζωής στο πλαίσιο του ορθολογισμού, του διαλόγου, της νηφαλιότητας, της σύνεσης και της σύνθεσης» και προσθέτει ότι «η συνωμοσία ότι όλοι είναι “εναντίον της Αριστεράς” δείχνει αδυναμία, αμηχανία και εν τέλει “ναρκισσιστική φοβία” διαχείρισης της πραγματικότητας».
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Αναπληρωτή Υπουργού Προστασίας του Πολίτη στην “Καθημερινή”:
Πολιτικά θυρανοίξια
Χρειάζεται μια ρήξη. Όχι όμως με το μέλλον αλλά με το παρελθόν. Είμαστε μπροστά στο ιστορικό σταυροδρόμι της εθνικής ανασύνταξης. Το αδιέξοδο είναι πίσω μας. Το ίδιο και η βύθιση στην τραγικότητα του μηδενισμού, της συνολικής αποτυχίας και της αβοηθησίας. Το πολιτικό, το οικονομικό, το κοινωνικό, το αξιακό πρέπει να συνοδοιπορούν σ’ αυτή την πορεία εξόδου απο την παρακμή. Αυτή είναι η διδαχή της Αριστεράς που θέλει να σηκώσει όρθια όλη την κοινωνία και όχι απλώς να δικαιώσει την αντιπολιτευτική γραμμή.
Ας επιλέξουμε ως χώρα το μοντέλο ανάπτυξης τους συμμάχους και τις αναγκαίες κινήσεις και ας πάψουμε να μηρυκάζουμε τα περί θηλιάς, “μοιραίας” λύσης κλπ. Δεν μπορώ να πω οτι κινούμαστε στα άκρα. Είναι πάντως βέβαιο ότι δεν ζούμε “στην άκρη της Ευρώπης”. Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να είμαστε συνεχώς και στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, όχι όμως λόγω γκλαμουροαριστερού life style, αλλά λόγω στρατηγικής θέσης και σταθερής εθνικής στρατηγικής μέσα στο περίπλοκο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι (όπως παλιά) “ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα αλλά το “ποιος θέλει να μην κυβερνιέται αυτό το κράτος με δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη;”. Αυτό το ερώτημα δεν συνδέεται μόνο με τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης. Έχει ευρύτερο εσωτερικό βάθος. Αυτρό δεν σημαίνει ότι χρειαζόμαστε “νέους εχθρούς”. Ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό συμβόλαιο που θα υπογράψουν και θα τιμήσουν όλοι, πολιτικοί και πολίτες, είναι σήμερα αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε. Ένα συμβόλαιο τιμής, αλήθειας και συνεπούς “γραμμής”.
Από το “ιστορικό κεκτημένο” περάσαμε στο “ηθικό πλεονέκτημα” αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε τα (εμφανή) σημάδια της πολιτικής παρακμής της Μεταπολίτευσης που καλείται να διαχειριστεί η Αριστερά χωρίς να είναι συνυπεύθυνη για τα όσα έγιναν. Εδώ δεν πρόκειται για έντιμους (με τους έξω) ή για ιστορικούς συμβιβασμούς (με τους μέσα) αλλά για την επαναφορά της κοινωνικής, κοινοβουλευτικής και πολιτικής ζωής στο πλαίσιο του ορθολογισμού, του διαλόγου, της νηφαλιότητας, της σύνεσης και της σύνθεσης.
Ξεμείναμε από μύθους και θαύματα. Χρειαζόμαστε αλήθειες και σχέδιο. Το περιούσιον και το εξαιρετικόν (ή και εξαιρέσιμον) δεν μας κάνουν καλό. Προτιμότερη η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, δηλαδή σ’ εμάς τους ίδιους (και όχι στον υπερβατικό εαυτό μας). Δεν είμαστε ούτε θύματα της σύγχρονης ιστορίας ούτε οι βασικοί συντελεστές της πορείας της. Το αν είμαστε “αναλώσιμοι” ή “βιώσιμοι” εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς.
Η κυβέρνηση οφείλει να δείξει τον δρόμο της ηγεμόνευσης όχι μόνο με αυτοαναφορές στην Αριστερά, αλλά και με εμπέδωση ενός νέου συστήματος διακυβέρνησης της χώρας που θα βασίζεται σε κοινές αξίες, οι οποίες κινητοποιούν όλες τις κοινωνικές δυνάμεις (ακόμα και – ιδίως – τους “εν δυνάμει” αντιπάλους της). Η ενηλικίωση της κυβερνώσας Αριστεράς θα επιτεχυθεί μέσα από το άνοιγμα στους εμπνευσμένους συγγραφείς του μέλλοντος και όχι μέσω της εσωστρέφειας των “μεταφραστών” του παρελθόντος. Η συνωμοσιολογία ότι όλοι είναι “εναντίον της Αριστεράς” δείχνει αδυναμία αμηχανία και εν τέλει “ναρκισσιστική φοβία” διαχείρισης της πραγματικότητας.
Ήρθε η ώρα για το άλμα πάνω από τη φθορά. Για το άλμα πάνω από την αυταρέσκεια και την αυτάρκεια. Για το άλμα εις ύψος και όχι εις μήκος. Για το άλμα στο καινό που ζητάει όλη η Ελλάδα και όχι στο κενό, κίνδυνο που δεν βλέπουν μόνον οι εθελοτυφλούντες.
ΥΓ1: Άλλο να προστατεύουμε τις διακηρύξεις μας κι άλλο να κρυβόμαστε πίσω από αυτές.
ΥΓ2: Η χώρα έχει ανάγκη από “σταθερές” (θεσμούς, κανόνες, παραδόσεις) και όχι από ανομικές ασάφειες
ΥΓΕ3: Η “αρρωστημένη” συμπεριφορά ορισμένων πολιτικών μπορεί να προσβάλει την υγεία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Προσοχή και σ’ αυτές τις κόκκινες γραμμές.