Αν κάποιος δεν ήταν συνηθισμένος στο ρυθμό με τον οποίο βομβαρδιζόμαστε από εξελίξεις στην Ελλάδα της κρίσης, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα κινδύνευε να τρελαθεί από τα καταιγιστικά και συχνά αντικρουόμενα νέα τα οποία μονοπωλούν, το καθένα για κάποιες ώρες, την επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες. Πρέπει όμως κάπως, μέσα από όλο αυτό το χάος, να βγάλουμε μια άκρη: είμαστε τελικά κοντά σε μια συμφωνία ή για άλλη μια φορά στο χείλος του γκρεμού; Κατά τη δική μας γνώμη, η σχιζοφρένεια την οποία παρακολουθούμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα δεν είναι παρά ένα είδος posturing από την πλευρά της κυβέρνησης και των βουλευτών που την απαρτίζουν. Αντιλαμβάνονται ότι ο χρόνος για μια συμφωνία είναι περιορισμένος, αντιλαμβάνονται ότι το leverage που έχουν είναι πιο μικρό από ποτέ, και αντιλαμβάνονται επίσης ότι ο ελληνικός λαός δεν θέλει ρήξη.
Οι αλλεπάλληλες δηλώσεις, οι διαδοχικές απορρίψεις των προτάσεων των δανειστών, οι εκκλήσεις του πρωθυπουργού για “ρεαλισμό” (!) από την πλευρά των εταίρων, αποτελούν μια έσχατη προσπάθεια να αποσπάσουμε δυο-τρία πράγματα παραπάνω στην ενδιάμεση συμφωνία που θα συναφθεί. Πρόκειται επίσης και για έναν αναγκαίο αντιπερισπασμό στο κοινό του εσωτερικού ώστε η προσπάθεια να φαντάζει ηρωική μέχρι το τέλος. Διαβάζοντας τον Mohamed A. El-Erian στο Bloomberg View (Subplots Cloud Greek Drama) βρίσκουμε μπόλικους λόγους ανησυχίας μέχρις ότου να κλείσει η αναγκαία αυτή συμφωνία. Το διακύβευμα όμως είναι τόσο μεγάλο, τόσο συγκεκριμένο, που αμφιβάλλουμε ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είναι διατεθειμένος να τα ρισκάρει όλα κρίνοντας ότι η καλύτερη εναλλακτική του είναι η ρήξη. Οπότε buckle up, θα πρέπει να περάσουμε λίγη ώρα ακόμα στο σπίτι του τρόμου, ώστε ζαλισμένοι από τις αλλεπάλληλες συγκινήσεις να προσγειωθούμε στη νέα πραγματικότητα έτοιμοι να την αποδεχθούμε.