Υπάρχουν τώρα δύο προτάσεις στο τραπέζι, οι οποίες πρέπει να απορριφθούν μια και έξω, γράφει ο Β. Μινχάου, αρθρογράφος στην εφημερίδα Financial Times.
Οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες έχουν χαθεί στις τεχνικές λεπτομέρειες στις διαπραγματεύσεις και είναι ανίκανοι να δουν τη μεγάλη εικόνα, ενώ μερικοί από τους πιστωτές ενδιαφέρονται μόνο για τη διατήρηση της παράστασης αρνούμενοι να αναγνωρίσουν επισήμως ότι τα δάνεια τους προς την Ελλάδα δε θα αποπληρωθούν ποτέ.
Ο αρθρογράφος παρατηρεί ότι ο κύριος στόχος του Αλέξη Τσίπρα είναι να παραμείνει στην εξουσία, άρα μια συμφωνία τύπου «παράταση και προσποίηση» μπορεί να του ταιριάζει.
Η ελληνική πρόταση είναι ανέντιμη, ενώ η πρόταση των πιστωτών απαιτεί ένα επίπεδο λιτότητας που είναι αδύνατο. Αυτό που κατά τον αρθρογράφο κάνει την ελληνική πρόταση ανέντιμη είναι ότι οι αριθμοί δε βγαίνουν.
Η καλύτερη διαπραγματευτική τακτική του κ. Τσίπρα θα ήταν να απορρίψει την προσφορά των πιστωτών και να επανέλθει με ένα έξυπνο σχέδιο, το οποίο θα περιλαμβάνει περισσότερες μεταρρυθμίσεις πέρα από τις διάσημα «κόκκινες γραμμές» του.
Ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα που θα δεσμεύει την Ελλάδα μόνο για έναν ισοσκελισμένο πρωτογενή προϋπολογισμό το τρέχον έτος και ελαφρά πλεονάσματα στο μέλλον συνδεδεμένα με τις οικονομικές επιδόσεις μπορεί να μη γίνει αποδεκτό από τους πιστωτές, αλλά ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να διεκδικήσει το ηθικό έδαφος από υψηλότερη θέση.
Η χειρότερη δυνατή έκβαση της τρέχουσας πρότασης θα ήταν άλλος ένας τύπος συμφωνίας «παράταση και προσποίηση» αφήνοντας την Ελλάδα χωρίς διόρθωση με προβλήματα ρευστότητας και σε μόνιμη ύφεση.
Μια τέτοια κακή συμφωνία θα μπορούσε να είναι μια διάλυση του κοινωνικού ιστού και της δημοκρατίας, ενώ αυξάνει επίσης την πιθανότητα μιας ενδεχόμενης εξόδου από την Ευρωζώνη, κάτι που δεν είναι μια καλή επιλογή.
Στο άρθρο αναφέρεται ότι από την ελληνική οπτική γωνία δεν είναι και η χειρότερη από όλες τις επιλογές. Πλησιάζουμε τη στιγμή του Μάκβεθ στο ελληνικό δράμα: «Εάν είναι να τελειώσει κάτι, όταν τελειώσει, τότε ας τελειώσει γρήγορα».