“Όσο φόβο και απέχθεια να μας προκαλεί η άσκηση αυθαίρετης βίας, η απάντηση στον θυμό αυτών των ανθρώπων και στις βίαιες εκδηλώσεις τους, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ούτε η άτακτη υποχώρηση ούτε η βίαιη καταστολή.” Είναι θετικό το ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης, λίγη ώρα μετά τον απαράδεκτο προπηλακισμό του και της γυναίκας του από αντιεξουσιαστές σε εστιατόριο των Εξαρχείων, φαίνεται να προκρίνει -όπως καταλαβαίνω από τη δήλωσή του για το περιστατικό- τον διάλογο ως τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης της βίας αυτού του είδους. Είναι μια ένδειξη ήθους και αξιών που αν μη τι άλλο τον τιμούν.
Δεν πρόκειται όμως για τον πρώτο προπηλακισμό πολιτικού τα τελευταία χρόνια, οπότε αναρωτιέται κανείς: πόσο αποτρεπτικά λειτουργούν τελικά οι λεκτικές καταδίκες, οι νουθεσίες και η συζήτηση; Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει τόσο πολύ τα όρια μέσα στα οποία θα όφειλε να κυλά η πολιτική ζωή σε μια δημοκρατική κοινωνία. Πρέπει κάθε πολίτης μιας ευνομούμενης χώρας να ξέρει πως όταν καταφεύγει στη βία για να εκφράσει τις απόψεις του διαπράττει αδίκημα, και όποιος διαπράττει αδίκημα σε μία συντεταγμένη κοινωνία υπόκειται στις κυρώσεις που προβλέπει ο νόμος που παραβίασε. Όταν όμως ένας πολίτης αισθάνεται ότι δικαιούται να προπηλακίζει, πολύ φοβάμαι πως η συζήτηση και η πειθώ δεν αρκούν.