Ένα από τα παράδοξα στις «ημέρες κορωνοιού» είναι η παρακάτω αντίφαση:
Από τη μια, στο επίκεντρο της μάχης κατά της πανδημίας βρίσκονται εργαζόμενοι. Οι εργαζόμενοι στους κλάδους υγείας που είναι στην πρώτη γραμμή, οι εργαζόμενοι που διατηρούν σε λειτουργία τις βασικές εφοδιαστικές αλυσίδες. Αυτοί που συντηρούν τις υποδομές. Αυτό δείχνει τη σημασία και την προσφορά των ανθρώπων της εργασίας που συχνά την υποτιμούμε όταν εκθειάζουμε την «επιχειρηματικότητα» ή την ατομική επενδυτική ευστροφία.
Από την άλλη, τα πρώτα θύματα της κρίσης είναι πάλι οι εργαζόμενοι, ξεκινώντας από τους κλάδους που σήμερα αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Ήδη πλήθος ανθρώπων βλέπουν τις εργασίες τους να διακυβεύονται εάν δεν υπάρξουν παρεμβάσεις. Φαινόμενα, που βλέπουμε και στην Ελλάδα, όπως απολύσεις, ή υποχρεωτικές άδειες, ενίοτε και άνευ αποδοχών, αρχίζουν να επεκτείνονται.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας παγκόσμιος φόβος για κύματα απολύσεων, όχι μόνο εξαιτίας των άμεσων επιπτώσεων της νέας πανδημίας σε συγκεκριμένους κλάδους, αλλά και εξαιτίας της ύφεσης που αναμένεται να υπάρξει στην παγκόσμια οικονομία.
Κοινό επίσης παγκοσμίως και το πρόβλημα εάν όσοι πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται, για να μην καταρρεύσουν οι κοινωνίες, θα έχουν και τα ανάλογα μέτρα προστασίας και προφύλαξης. Στην Ιταλία είχαμε ήδη τις πρώτες απεργίες σε επιχειρήσεις που συνεχίζουν να εργάζονται με τους εργαζομένους να απαιτούν μέτρα προστασίας. Σκεφτείτε ότι την ώρα που εφαρμόζουμε τις αποστάσεις ασφαλείας στα σούπερ μάρκετ, μεγάλο μέρος των προϊόντων που χρησιμοποιούμε παράγεται σε συνθήκες που εκθέτουν σε κίνδυνο τους εργαζομένους εκεί. Το ίδιο ισχύει ακόμη και για τα call centers που γίνονται ολοένα κι πιο απαραίτητα σε διάφορες συναλλαγές μας.
Επιπλέον, τώρα διαπιστώνεται ότι ακόμη και στην μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, τις ΗΠΑ, το στοιχειώδες δικαίωμα της άδειας ασθενείας μετ’ αποδοχών δεν είναι κατοχυρωμένο για πολύ μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού. Αυτό εξηγεί και τον φόβο ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα προσπαθούν να εργαστούν ακόμη και εάν νιώθουν άρρωστοι, από φόβο μη χάσουν το μεροκάματο, με όλες τις συνέπειες που αυτό μπορεί να έχει και για τους ίδιους και για τη διασπορά του ιού.
΄