Ο Λάρι Έλιοτ ο οικονομικός συντάκτης του Guardian διάλεξε έναν ευρηματικό τρόπο ώστε να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και να παρουσιάσει τον ρόλο που παίζει ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ αλλά και ο νέος Πρόεδρος τον ΗΠΑ Τραμπ στις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης.
Έμπνευση του αποτέλεσε το θεατρικό έργο «Κεκλεισμένων των Θυρών» (Huis Clos) του Ζαν Πολ Σαρτρ.
Στο έργο αυτό υπάρχουν τρεις καταραμένες ψυχές που συζητούν σε ένα δωμάτιο για την αιωνιότητα. «Για την Ελλάδα υπάρχουν ο Τσίπρας, ο Σόιμπλε και η Λαγκάρντ. Και τώρα υπάρχει ένα τέταρτο πρόσωπο: Στη σκηνή μπαίνει ο Ντόναλντ Τραμπ» σημειώνει.
Στο άρθρο του ο Ελίοτ αναφέρεται σε όλα. Στους ρόλους των τεσσάρων πρωταγωνιστών, το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί στη διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση λόγω της διαφωνίας τους για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων , στα αιτήματα του ΔΝΤ για περικοπές σε αφορολόγητο και συντάξεις καθώς επίσης και στην διστακτικότητα της Ευρώπης να προχωρήσει σε μεγαλύτερη ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.
Ο πρώτος από τους βασικούς ρόλους, σύμφωνα με τον αρθρογράφο του Guardian ανήκει στον Τσίπρα. «Εκλέχθηκε πριν από δύο χρόνια αλλά έκτοτε παρουσιάζει μια ταχύτατη πτώση. Υποχώρησε το καλοκαίρι του 2015 στην πίεση των Ευρωπαίων και ενώ είχε εκλεγεί με ένα πρόγραμμα κατά της λιτότητας τελικά συμφώνησε σε ακόμα πιο δρακόντιους όρους από αυτούς στους οποίους είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Για πολλούς πλέον ο Τσίπρας δεν είναι ένα είδωλο αλλά απλά άλλο ένα κουστούμι» γράφει ο Έλιοτ.
Την Ευρώπη εκπροσωπεί ο Σόιμπλε, ο οποίος, όπως επισημαίνεται αντιμετωπίζει πολιτική πίεση καθώς η γερμανική κοινή γνώμη πιστεύει ότι έχει ήδη δοθεί αρκετή βοήθεια στην Ελλάδα «μια χώρα που δεν κάνει αρκετά για να βοηθήσει τον εαυτό της».
Ο τρίτος ρόλος ανήκει στην Κριστίν Λαγκάρντ που αντιμετωπίζει το πρόβλημα των κανόνων του ΔΝΤ που δεν του επιτρέπουν να βάλει χρήματα αν το χρέος δεν είναι βιώσιμο και «υπάρχουν αναφορές από την Ουάσινγκτον ότι το ΔΝΤ εκτιμά πως το ελληνικό χρέος θα φτάσει το 275% του ΑΕΠ μέχρι το 2060 και θα ενταχθεί έτσι στην κατηγορία του «μη βιώσιμου».
Η τελευταία πράξη του έργου, κατά τον Έλιοτ, θα παιχθεί στην Ουάσινγκτον με δύο παράγοντες να περιπλέκουν τα πράγματα. Από την μια ο χρόνος που τελειώνει καθώς τον Μάρτιο ξεκινά ο εκλογικός κύκλος στην Ευρώπη με τις πρώτες κάλπες να στήνονται στην Ολλανδία και από την άλλη ο τέταρτος χαρακτήρας του δράματος που ακούει στο όνομα Ντόναλντ Τραμπ. Ως βασικότερος μέτοχος του ΔΝΤ μπορεί να κινήσει τα ηνία να ασκήσει βέτο σε όποια συμφωνία δεν εγκρίνει.
Σε αυτό το σημείο ο συντάκτης του Guardian υπενθυμίζει ότι ο Τραμπ έχει εκφράσει όχι τόσο θετικές απόψεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση επικαλούμενος τις κατηγορίες του συμβούλου του Πίτερ Ναβάρο κατά της Γερμανίας ότι χρησιμοποιεί το «ισχυρά υποτιμημένο» ευρώ για να έχει η ίδια πλεόνασμα.
«Οι Ευρωπαίοι έχουν πει ότι θα ήθελαν το ελληνικό ζήτημα να λυθεί μέχρι το Eurogroup της 20 Φεβρουαρίου. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί αν ο Τσίπρα αποφασίσει ότι η μοναδική εναλλακτική που έχει είναι η προσφυγή στις κάλπες με διακύβευμα “ποιος κυβερνά την Ελλάδα”, εκλογές που σίγουρα θα χάσει. Η κατάσταση θα μπορούσε να λυθεί αν η Γερμανία αποφασίσει να στηρίξει το αίτημα του ΔΝΤ για γενναιότερη ελάφρυνση χρέους ή αν το Βερολίνο υποκύψει στις πιέσεις του Τραμπ και αυξήσει τις εγχώριες δαπάνες. Αλλά τα συστατικά για να φτάσει η κρίση αυτή μέχρι το καλοκαίρι υπάρχουν. Τότε η Ελλάδα θα στερέψει από χρήματα και δεν θα μπορεί να πληρώσει τους πιστωτές της. Αν δεν υπάρξει μια γρήγορη λύση, τα επιτόκια των ομολόγων θα αυξηθούν και η συζήτηση για το Grexit θα επανέλθει. Το Huis Clos μεταφράζεται Χωρίς Έξοδο. Για την Ελλάδα, αν η ζωή γίνει ακόμα πιο αφόρητη, υπάρχει μια έξοδος» καταλήγει στο άρθρο του ο Έλιοτ.