«Η εκτίμησή μου είναι ότι, η χώρα, παρά τα λεγόμενα από τις Κασσάνδρες, γυρίζει σελίδα οριστικά προς το καλύτερο», τόνισε ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Eurobank μιλώντας σε εκδήλωση με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου «A Financial Crisis Manual: Reflections and the Road Ahead» που επιμελήθηκαν οι κκ. Δ. Θωμάκος, Π. Μονοκρούσος και Κ. Νικολόπουλος.
Ο Νίκος Καραμούζης τόνισε ότι είτε με αριστερή, είτε με δεξιά κυβέρνηση μόνο οι επενδύσεις αποτελούν τη βάση για τη χρηματοδότηση της οικονομίας. Δεν υπάρχει εναλλακτικός τρόπος.
Σχολιάζοντας τα σημερινά δεδομένα στάθηκε στο ότι:
1. Οι διαφορές με την Ευρωπαϊκή Ένωση γεφυρώνονται σε πνεύμα συνεννόησης,
2. Οι πρόδρομοι οικονομικοί δείκτες βελτιώνονται,
3. Η επενδυτική εικόνα της χώρας αναβαθμίζεται σταδιακά διεθνώς, όπως επιβεβαιώνει και η προσέλευση περίπου €4,5 δισεκ. ιδιωτικών κεφαλαίων στο πλαίσιο των πρόσφατων τραπεζικών ανακεφαλαιοποιήσεων,
4. και καθώς το οικονομικό και επενδυτικό κλίμα καλυτερεύει, υπό ορισμένες ρεαλιστικές και επιτεύξιμες προϋποθέσεις, η χώρα μπορεί να επιστρέψει στην οικονομική ανάπτυξη και την ομαλότητα κυρίως από το δεύτερο εξάμηνο του 2016».
Ο ίδιος προειδοποίησε ότι «η κρίση στην Ευρωζώνη δεν είναι συγκυριακή, αλλά έχει βαθύτερα αίτια, που συνδέονται με ατέλειες στη δομή, τους θεσμούς και τη λειτουργία της Ευρωζώνης».
«Αν δεν υπάρξουν πρωτοβουλίες σύντομα, φοβάμαι ότι μπορεί να αμφισβητηθεί σε βάθος χρόνου και η μεσοπρόθεσμη βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, και η αποκατάσταση της μακροχρόνιας ευστάθειας του συστήματος», τόνισε καθώς η την Ευρώπη χαρακτηρίζει η επενδυτική κόπωση, η πληθυσμιακή γήρανση, η αναπτυξιακή στασιμότητα, οι περιφερειακές ανισορροπίες, οι αποσχιστικές τάσεις, και η επικράτηση εθνικιστικών και πιο ακραίων πολιτικών προτιμήσεων.
«Επικρατούν σήμερα ανησυχητικές τάσεις λιγότερης και όχι περισσότερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και σε πολλά σημεία του τόμου οι συγγραφείς καταθέτουν ενδιαφέρουσες προτάσεις προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που πρέπει να συζητηθούν (π.χ. η λειτουργία της ΕΚΤ ως lender of last resort)».
Η ελληνική κρίση
Σύμφωνα με τον Νίκο Καραμούζη από το 1999 μέχρι το 2009, αντί να αξιοποιήσουμε τους χρηματοοικονομικούς πόρους που πλουσιοπάροχα και με χαμηλό κόστος προσέφεραν οι διεθνείς αγορές και τα Ευρωπαϊκά ταμεία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, η Ελλάδα τροφοδότησε ανεξέλεγκτα τη συνολική εγχώρια ζήτηση, κυρίως των μη εμπορεύσιμων αγαθών.
«Για παράδειγμα, η ιδιωτική κατανάλωση αυξανόταν κατά 6% ετησίως σε πραγματικούς όρους, ενώ η τραπεζική πιστωτική επέκταση αυξανόταν κατά 18% ετησίως. Την ίδια περίοδο, οι Ελληνικές τράπεζες και το δημόσιο δανείστηκαν διεθνώς πολύ φθηνά πάνω από € 60 δισεκ. και € 200 δισεκ., αντίστοιχα».
Όπως είπε «το θεσμικό ευρωπαϊκό έλλειμμα στη διαχείριση κρίσεων και η σχετική έλλειψη εμπειρίας της Ευρωζώνης καθώς και η απουσία Ελληνικού Εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, οδήγησαν σε ένα πρόγραμμα που, κατά τη γνώμη μου, βασίστηκε σε λανθασμένο μείγμα και δοσολογία πολιτικής, με υποτιμημένες τις επιπτώσεις του στην οικονομία και την κοινωνία, όπως πιστοποιεί και η μελέτη του τόμου αναφορικά με τους πολλαπλασιαστές, χωρίς να υποτιμάται η αρνητική επίπτωση των καθυστερήσεων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στην υλοποίηση των συμφωνηθέντων».
Σύμφωνα με τον ίδιο το οικονομικό κόστος θα είχε αμβλυνθεί αν βάσει ολοκληρωμένου Εθνικού σχεδίου:
* η αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή συνδύαζε την εξυγίανση με την ανάπτυξη μέσω ιδιωτικών και δημοσίων επενδύσεων.
* η νομισματική πολιτική ήταν λιγότερο περιοριστική επί της ουσίας (υψηλά επιτόκια, στενότητα ρευστότητας) και τα θέματα της φερεγγυότητας του τραπεζικού τομέα είχαν επιλυθεί έγκαιρα, αντισταθμίζοντας τις επιπτώσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής και της μείωσης των μισθών,
* η δημοσιονομική προσαρμογή στηρίζονταν κυρίως, όχι στους φόρους αλλά στη μείωση του κράτους και των δαπανών, στις εμπροσθοβαρείς μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις ουσίας, σε συναινετικό πολιτικό πλαίσιο, και σε μια πιο ριζοσπαστική, προσυμφωνημένη και σε στάδια ρύθμιση του Δημοσίου χρέους,
* δεν είχαμε υπονομεύσει την αξιοπιστία μας με τις πράξεις μας, ολιγωρώντας στην υλοποίηση των συμφωνηθέντων και είχαμε προχωρήσει αποφασιστικά στο να ξεριζώσουμε το πελατειακό κράτος, το λαϊκισμό, την αναξιοκρατία και τον κρατισμό, ώστε να βελτιώσουμε τις προσδοκίες και την εμπιστοσύνη των αγορών και της κοινωνίας (μείωση του Grexit risk),
* οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και το ΔΝΤ έδειχναν μεγαλύτερη κατανόηση και λιγότερη αδιαλλαξία για την έγκαιρη αλλαγή του αναποτελεσματικού μείγματος πολιτικής.
Κυρίως όμως, παρά τις μεγάλες θυσίες, δεν κατορθώσαμε να διαμορφώσουμε ένα modus operandi, ένα διαρκές κλίμα εμπιστοσύνης με τις αγορές, τους εταίρους και την Ελληνική κοινωνία».
Μονόδρομος
«Ο δρόμος για τη χώρα σήμερα είναι ουσιαστικά μονόδρομος και η κυβέρνηση εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που αν υλοποιηθεί με συνέπεια και συνδυαστεί με αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, θα μας επιστρέψει σταδιακά στην ομαλότητα και την προοπτική», τόνισε ο πρόεδρος της Eurobank. Η χώρα οφείλει να επιστρέψει σύντομα σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης για να απαντήσει πειστικά στις μεγάλες προκλήσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, την ανεργία, το υψηλό δημόσιο χρέος, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, το συρρικνούμενο εισόδημα και τις συντάξεις».
Όπως είπε «είναι χωρίς μέλλον, αναπτυξιακές επιλογές, χωρίς κοινωνική συνοχή, που ενισχύουν την ευμάρεια και τα προνόμια των λίγων, επιρρίπτουν το κόστος στους αδύναμους, χωρίς να προσφέρουν δουλειές, ευκαιρίες, προοπτική, κοινωνική προστασία στους πολλούς. Το μέρισμα της Εθνικής αναπτυξιακής επιτυχίας και των μεταρρυθμίσεων πρέπει να αφορά τελικά το σύνολο των πολιτών. Αυτό είναι ένα σημαντικό πολιτικό ζητούμενο».
Πηγή: euro2day