Επιβαρυντικά στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας και της Ιρλανδίας λειτούργησαν τα κρατικά μέτρα στήριξης των τραπεζών της Ευρωζώνης μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση, σύμφωνα με μελέτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) που δημοσιεύεται στο μηνιαίο δελτίο της. Συγκεκριμένα το χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε κατά 22,2% του ΑΕΠ (του 2014) την περίοδο 2008 -2014 και της Ιρλανδίας κατά 22,6%, ενώ της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Λιθουανίας επιβαρύνθηκε με λιγότερο από 1% του ΑΕΠ.
Σύμφωνα με τη μελέτη, η βοήθεια στις τράπεζες επιβάρυνε το συνολικό δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης κατά 4,8% του ΑΕΠ, σχεδόν το ένα πέμπτο της συνολικής αύξησής του από το 65% στο 92% την παραπάνω περίοδο. Τα χρήματα που δόθηκαν στις τράπεζες αντιστοιχούν στο 8% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, και οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν ανακτήσει περίπου το 40% από αυτά (σ.σ. 3,2% του ΑΕΠ).
Η επίπτωση της στήριξης των τραπεζών στο δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν ιδιαίτερα ισχυρή στην Ιρλανδία, καθώς το ισοζύγιο του προϋπολογισμού της επιδεινώθηκε σωρευτικά κατά σχεδόν 25% του ΑΕΠ. Οι προϋπολογισμοί της Ελλάδας, της Κύπρου και της Σλοβενίας επηρεάσθηκαν επίσης πολύ από τα μέτρα στήριξης, με τη συνολική επίπτωση στο έλλειμμα να κυμαίνεται από 8% έως 13% του ΑΕΠ την περίοδο 2008-14. Η Ελλάδα είχε στο τέλος του 2014 το υψηλότερο ποσοστό εκκρεμών κρατικών εγγυήσεων στις τράπεζες – ανερχόταν στο 28,5% του ΑΕΠ έναντι 12,9% στην περίπτωση της Ιρλανδίας και 2,7% για το σύνολο της Ευρωζώνης.
Το ποσοστό 40% ανάκτησης της βοήθειας στις τράπεζες έως τώρα είναι χαμηλό με βάση διεθνείς συγκρίσεις. «Τα ποσοστά ανάκτησης έως σήμερα είναι ιδιαίτερα χαμηλά στην Ιρλανδία, την Κύπρο και την Πορτογαλία, ενώ είναι σχετικά υψηλά στην Ολλανδία», σημειώνει η ΕΚΤ στη μελέτη της και προσθέτει ότι «τα ποσοστά ανάκτησης βελτιώνονται, αλλά είναι ακόμη σχετικά χαμηλά με ιστορικά κριτήρια».
Στο μηνιαίο δελτίο της η ΕΚΤ σημειώνει ότι «Αν και οι κρατικές εγγυήσεις μειώνονται απότομα από το 2012, τα κράτη έχουν αυξήσει τις εγγυήσεις για την ασφάλιση των καταθέσεων και η κρατική στήριξη μπορεί να σημαίνει υψηλότερο δημοσιονομικό κόστος μακροπρόθεσμα, καθώς δημιουργεί δυσμενή κίνητρα για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα».