Υπάρχει ένας αριθμός που μας ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια.
Έρχεται και παρέρχεται, ξεχνιέται και ξανακάνει την εμφάνισή του. Πρόκειται για τον μαγικό στόχο άντλησης 50 δισ. ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις, ο οποίος φιγουράρει εκ νέου στο τρίτο μνημόνιο και οφείλει επιτέλους να μας προβληματίσει. Η πρώτη φορά που εμφανίστηκε στην εγχώρια συζήτηση ήταν κατά το περίφημο Ζάππειο Ι του Αντώνη Σαμαρά: “Υπολογίζεται ότι ένα σύνολο 50 δισεκατομμυρίων μπορεί να βρεθεί τα επόμενα δύο χρόνια από εμπορική αξιοποίηση μικρού μέρους της ακίνητης περιουσίας και την τολμηρή προώθηση ενός ολοκληρωμένου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων”.
Το νούμερο αυτό θα αποτελούσε ένα από τα πιο σύντομα ανέκδοτα της μνημονιακής εποχής αν δεν είχε στη συνέχεια υιοθετηθεί από την ίδια την τρόικα ως ο στόχος αποκρατικοποιήσεων μέχρι το 2015(!), σε μια προσπάθεια να βγουν οι αριθμοί, όταν οι προβλέψεις που είχε κάνει το 2010 για την εξέλιξη των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας άρχισαν να πέφτουν πανηγυρικά έξω.
Για την ιστορία, το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που ξεκίνησε το 2011 είχε αποφέρει μόλις 3,1 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2014, ενώ για μια δίκαιη, διαφανή και συμφέρουσα αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας χρειάζονται χρονοβόρες διαδικασίες και η θεσμοθέτηση κανόνων, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται με τρόπο μη επιδεχόμενο οιαδήποτε αμφισβήτησης η διαφάνεια.
Οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν ως μοχλός ανάπτυξης, αλλά προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να γίνουν σωστά, να αποφέρουν το μέγιστο δυνατό αντίτιμο και να ενταχθούν σε ένα πρόγραμμα ρεαλιστικό, που θα συνδέει απτά αποτελέσματα με την εκταμίευση δόσεων, ένα πρόγραμμα που δεν θα είναι εκ των προτέρων καταδικασμένο να αποτύχει. Φοβάμαι ότι οι τσαπατσουλιές των προηγούμενων ετών συνεχίζονται και από την πλευρά της τρόικα και η λογική που επικρατεί παραμένει η εξής: ας παριστάνουμε ότι βρήκαμε λύση για τώρα -σπρώχνοντας τα προβλήματα κάτω απ’ το χαλί- και βλέπουμε.
Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά.