«Η αδυναμία αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους εταίρους μας και η μη επίτευξη συμφωνίας μαζί τους οδηγεί τη χώρα σε βέβαιη έξοδο από την ευρωζώνη. Χωρίς ένα νέο και αξιόπιστο πλαίσιο συμφωνίας, τις ουρές στις τράπεζες και στα βενζινάδικα θα ακολουθήσουν ουρές σε άδεια μαγαζιά, με τους εργαζομένους σε απόγνωση».
Αυτό μεταξύ άλλων αναφέρει ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο για τις οικονομικές εξελίξεις, προσθέτοντας ότι: «Πρέπει να επικρατήσει η υπευθυνότητα και να αποκατασταθεί η αξιοπιστία στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας. Καλώς ή κακώς, η εθνική αξιοπρέπεια δεν κερδίζεται στις διαπραγματεύσεις. Κερδίζεται στα εργοστάσια, στα χωράφια, στα γραφεία, στην παραγωγή και στην αποταμίευση. Η ομαλοποίηση των σχέσεων με τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη είναι μονόδρομος καθώς τυχόν πορεία σύγκρουσης οδηγεί τους Έλληνες στη φτώχεια, στο διχασμό και στη δυστυχία».
Ο ΣΕΒ εκτιμά ότι οι περιορισμοί στο τραπεζικό σύστημα και στις αναλήψεις αναμένεται να διατηρηθούν επί μακρόν, τουλάχιστον όσο διατηρείται η αβεβαιότητα.
Τονίζει ακόμη ότι: «Θεωρητικά η ΕΚΤ έχει την ευχέρεια να ζητήσει από τις ελληνικές τράπεζες την επιστροφή των χρημάτων του μηχανισμού έκτακτης χρηματοδότησης ELA και να προκαλέσει με αυτό τον τρόπο την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μέσω του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού (ΕΕΜ) κάνοντας χρήση της διαδικασίας bail-in, που μπορεί να οδηγήσει σε υποχρεωτική μετατροπή καταθέσεων σε κεφάλαια αφού εξαντληθούν όλες οι άλλες πηγές (μέτοχοι, ομολογιούχοι, ταμείο εγγύησης καταθέσεων κ.α). Κάτι τέτοιο δεν συνέβη άλλα τίποτα δεν αποκλείει ότι αυτό δεν θα συμβεί στο άμεσο μέλλον, εάν δεν υπάρξει μία νέα συμφωνία».
Τέλος, αναφερόμενος στο προηγούμενο της Αργεντινής ο ΣΕΒ αναφέρει: «Παρόλο που είναι μια μεγάλη χώρα με εξωστρεφή οικονομία καθώς και ότι έχει μεγάλο πλούτο σε πρώτες ύλες με υψηλή ζήτηση από χώρες όπως η Κίνα, απαιτήθηκε σχεδόν μια δεκαετία ώστε το πραγματικό κατά κεφαλή ΑΕΠ να ανακάμψει στα πρό της χρεοκοπίας επίπεδα. Η Αργεντινή είχε εισέλθει σε κρίση 3 χρόνια πριν τη χρεοκοπία, ενώ η Ελλάδα της οποίας τα εισοδήματα πλέον αποκλίνουν ραγδαία από τον μέσο όρο της Ευρώπης και συγκλίνουν στα χαμηλά αλλά ανερχόμενα κατά κεφαλή εισοδήματα χωρών όπως η Βουλγαρία και Ρουμανία διανύει ήδη πάνω από πέντε χρόνια κρίσης, η παρατεταμένη διάρκεια της οποίας έχει ήδη τραυματίσει σοβαρότατα τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό της χώρας».