Με μια φωτογραφία κι ένα μήνυμα συμπαράστασης η Μαρία Μπεκατώρου μοιράζεται τα συναισθήματα της για τις φονικές πυρκαγιές στην ανατολική Αττική μέσω instagram.
Η παρουσιάστρια στο προσωπικό της blog maria’s diary έγραψε: «Από τη στιγμή της απίστευτης αυτής καταστροφής σκέφτομαι να γράψω… Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να περιγράψω τον πόνο της ψυχής μου…Όχι, ότι έχει μεγάλη σημασία, αλλά νομίζω ότι τέτοιο πόνο, συνειδητό, σπάνια στο παρελθόν έχω ξαναζήσει… Όπως κι εσείς, είμαι σίγουρη.
Τι φρίκη Θεέ μου, τι απελπισία, μαύρο παντού! Όλο σκέφτομαι και βάζω στο μυαλό μου εικόνες φανταστικές για το πως μπορεί να ήταν εκείνα τα λεπτά, γιατί για λεπτά μιλάμε. Δεν θέλει και πολύ, έτσι δεν λέμε πάντα; Ε, να ορίστε ήθελε ελάχιστα. Ήθελε ελάχιστα για να ξεκληριστούν ολόκληρες οικογένειες, για να χωριστούν τα παιδιά, από τις μάνες, για να καεί κόσμος ζωντανός πιασμένος χέρι -χέρι.
Με πονάει που έβλεπαν τον θάνατο να έρχεται, που πολλοί προσπάθησαν, έτρεξαν, μάτωσαν τα πόδια τους, γιατί η θερμοκρασία τους έκαιγε τα παπούτσια. Με πονάει που άλλοι ήταν ηλικιωμένοι, ανήμποροι και έκατσαν εκεί και περίμεναν να πεθάνουν.
Σκέφτομαι εκείνη τη μάνα που τα είχε όλα, είχε τα αγγελούδια της, τον άντρα της και τώρα δεν έχει τίποτα. Άραγε αντέχεται τόσος πόνος; Σκέφτομαι εκείνη τη γυναίκα που έκατσε δίπλα στον κατάκοιτο άντρα της γιατί δεν ήθελε να τον αφήσει και δεν έτρεξε να σωθεί και “έφυγαν μαζί” . Και εκείνους, που κολύμπησαν τόσες ώρες και πάλεψαν και τελικά δεν τα κατάφεραν.
Ένας κύριος, πήρε την ογδόντα πεντάχρονη μανούλα του και κολυμπούσαν τέσσερις ώρες. Τα δίδυμα κοριτσάκια που αγνοούνται; Οι συγγενείς που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τους δικούς τους ανθρώπους; Πόνος, θλίψη, απελπισία.
Τώρα θα βρούμε ποιος φταίει; Κάποιος, κάποιοι φταίνε, πάντα “κατόπιν εορτής” . Όλοι έχουν κάτι να πουν. Ας μην πουν τώρα τίποτα! Ρωτάνε όλους αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους αν έχουν διάθεση να τους ακούσουν; Ε λοιπόν, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ! Ούτε διάθεση, ούτε δύναμη!
Οι φλόγες κατέστρεψαν τα πάντα και τους ανθρώπους και τα σπίτια και τη ζωή τους… Και τώρα τι; Μπορεί κάποιος να τους απαλύνει τον πόνο; Να φέρει πίσω την αγάπη, την ευτυχία, τα χαμόγελα; Ουτοπία η αισιοδοξία… Γιατί όσο κι αν από τη φύση σου βρίσκεις πάντα μια χαραμάδα φως, το φως χάθηκε μαζί με τόσες ψυχές που έσβησαν ουρλιάζοντας… Αγκαλιασμένοι, φοβισμένοι, απελπισμένοι. Θεέ μου τι φρίκη! Τι δυστυχία!
Έχω τόσα πολλά μέσα στη ψυχή μου που θέλω να πω, μα δεν μπορώ τούτη την ώρα… Κουράγιο; Και αυτό με ερωτηματικό.
Η ανάρτησή της: