Ο Έκτορας Μποτρίνι και τώρα περισσότερο με το Hell’s Kitchen, είναι ένα από τα πρόσωπα της τηλεόρασης που απασχολούν τα Μέσα.
Ο ίδιος μίλησε στην espresso για την ζωή του και αποκαλύπτει πράγματα που το κοινό μπορεί να μην γνωρίζει.
Από πού είναι η καταγωγή σας;
Από την Κέρκυρα. Ο πατέρας μου, όμως, είναι από την Ιταλία. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν τέλεια, μέσα σε μια κουζίνα. Ο πατέρας μου, ο Ετρούσκο, η γιαγιά μου και η προγιαγιά μου ήταν τρεις γενιές σεφ-ιδιοκτητών. Εγώ δεν είμαι μάγειρας που περιμένω να με πληρώσει κάθε μήνα ο επιχειρηματίας και αν δεν πάει καλά το εστιατόριο να πάω στο άλλο. Εγώ είμαι ο σεφ-ιδιοκτήτης και πρέπει στο τέλος του μήνα όλοι να είναι πληρωμένοι και το ρεστοράν να κυλάει άψογα. Αυτή είναι η διαφορά. Δεν είμαι μισθοφόρος μάγειρας.
Ο πατέρας σας τι συμβουλή σάς έδωσε σχετικά με τη μαγειρική;
Ο πατέρας μου δεν ήθελε καν να ασχοληθώ με τη μαγειρική. Έκανα σπουδές πάνω στον τουρισμό, έμαθα πέντε γλώσσες και ήθελε να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Είμαι και μοναχοπαίδι. Όταν έμαθε ότι θα γίνω μάγειρας κόντεψε να πάθει συγκοπή. Αφού του είπα ότι «εγώ θα γίνω επαγγελματίας μάγειρας θες δεν θες», εκείνος με έβαλε λάντζα στο μαγαζί μας και ξεκίνησε και την κριτική. Όταν όλοι οι άλλοι γιορτάζουν Χριστούγεννα και Πάσχα, ο σεφ δουλεύει. Με λίγα λόγια, παντρεύεται την κουζίνα! Δεν έχει προσωπική ζωή.
Από ποια κουζίνα επηρεαστήκατε περισσότερο;
Θυμάμαι τα μεγάλα τραπέζια που κάναμε στην Τοσκάνη με τη γιαγιά μου. Ηταν μια ιεροτελεστία! Ολη η οικογένεια μαζευόταν κάθε Κυριακή γύρω από ένα τραπέζι, στη μία το μεσημέρι! Αλλά και στο σπίτι μας, στην Κέρκυρα, η μητέρα μου έκανε για τον πατέρα μου άλλο φαγητό το μεσημέρι και άλλο το βράδυ, για να τον ευχαριστήσει, και ας ήξερε ότι μπορεί να φάει στο εστιατόριο. Και ο πατέρας μου, λίγο προτού πεθάνει στην Κέρκυρα, με όσες δυνάμεις είχε, έφτιαχνε τα δικά του αλλαντικά στο κελάρι. Εχω επηρεαστεί πολύ από την ιταλική κουζίνα, λοιπόν, λόγω καταγωγής, αλλά και από τη γαλλική, που έχει πολύ δυνατή τεχνική και έχει γερές βάσεις. Τη γιαπωνέζικη κουζίνα, ας πούμε, δεν την ξέρω και γι’ αυτό δεν τη μαγειρεύω.
Τι σημαίνει για ένα εστιατόριο να έχει αστέρι Μισελέν;
Από παιδί ήθελα να είχα ένα αστέρι Μισελέν και όχι μια Πόρσε. Με ενδιέφερε να έχω μια κουζίνα σαν χειρουργείο! Πεντακάθαρη. Και το κατάφερα. Το αστέρι είναι η επιβράβευση. Πολλοί θέλουν, λίγοι μπορούν.
Σας έχει βγει η φήμη του σκληρού κριτή…
Ενας ποδοσφαιριστής παίζει μπάλα στη μέση του δρόμου κάθε μέρα; Οχι. Οταν παίζω στον δρόμο θα κάνω και την πλάκα μου. Οταν θα μπω στο γήπεδο θα είμαι επαγγελματίας. Δεν έχει αστεία. Στην κουζίνα… διαολίζομαι! Μου γυρίζει το μάτι ανάποδα, γιατί έχω μεγαλώσει στην κουζίνα και ξέρω τι σημαίνει ο άλλος να είναι βρόμικος και τσαπατσούλης. Νεύρα είναι αυτά.
Πολλές φορές δε όταν βλέπω τρελά πράγματα βάζω τα γέλια για να μη φρικάρω. Επιστρατεύω το χιούμορ. Στην κουζίνα θέλω έναν καλό μάγειρα που θα μου βγάλει γρήγορα ένα καλό φαΐ. Το καλό παιδί, αλλά μη σβέλτο, θα το κάνω παρέα εκτός κουζίνας.
Το «ΜasterChef» στο Star το έχετε δει;
Μου αρέσει αυτό που βλέπω φέτος. Ο κόσμος αγαπά το φαγητό και κάτι έχουν να πάρουν από τις εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση. Και εγώ τις βλέπω. Αλλωστε, στο σπίτι μου μαγειρεύω μόνος. Καλύτερα μόνος παρά… κακοσυνοδευόμενος! Στη μαγειρική, εννοώ. Ωστόσο, την οικογένεια την αγαπώ, καθώς και τα παιδιά. Δεν έχω αποκτήσει, όμως.
Ποιοι έχουν περάσει από το εστιατόριό σας;
Θυμάμαι τον Αμπράμοβιτς, τον Ανιέλι, τον πρίγκιπα του Κατάρ να θέλουν να παραγγείλουν όλο το μαγαζί μου. Τους άρεσαν οι συνταγές. Αλλά αυτός που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ηταν η πρώτη χρονιά που είχε ανοίξει το μαγαζί. Το έγραψαν όλες οι εφημερίδες. Ηξερε από φαγητό, είχε προσωπικότητα και αγαπούσε την Ελλάδα.
Οταν πηγαίνετε να φάτε σε εστιατόρια σας φοβούνται;
Δεν ξέρω! Πάντως εγώ τρώω πολύ καλά.