Σήμερα κυκλοφορεί στις αίθουσες η «Ανίερη συμμαχία» του Σκοτ Κούπερ, με τον Τζόνι Ντεπ να υποδύεται τον διαβόητο γκάνγκστερ της Βοστώνης Τζέιμς Ουάιτι Μπάλγκερ. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας με πολύ κόσμο να κάνει λόγο για επιστροφή του Ντεπ. Εμείς πάντως διαφωνούμε .
Το φιλμ προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας , χωρίς να δικαιώσει ούτε στο ελάχιστο το όποιο hype είχε χτίσει. Και εκτός του ότι πρόκειται για ένα εντελώς άνευρο και επίπεδο αποτέλεσμα, ο Ντεπ είναι άσχημα μακιγιαρισμένος με σε συνδυασμό με τους γαλάζιους φακούς επαφής μοιάζει να υποδύεται άλλη μια καρικατούρα του.
Με αφορμή λοιπόν αυτή την ταινία, ας ρίξουμε μια ματιά στους χειρότερους ρόλους του Ντεπ την τελευταία δεκαετία , όταν και η επιτυχία των πρώτων «Πειρατών της Καραϊβικής» τον στιγμάτισε σε σημείο να μην αποβάλλει ποτέ τη μανιέρα του Τζακ Σπάροου.
«Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας» (2005)
Δεν είναι ακριβώς κακή ταινία, αλλά απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί καλή. Στο οπτικό κομμάτι κερδίζει τις εντυπώσεις και αναδεικνύει τις αρετές του Τιμ Μπάρτον, όσον αφορά πάντως το περιεχόμενο, είναι αρκετά παιδικό με έναν πολύ cheesy τρόπο που δεν απευθύνεται εξίσου σε όλη την οικογένεια και σε σημεία νιώθεις ότι προσβάλλει τη νοημοσύνη σου. Ίσως απλά φταίει ότι η ταινία γέρασε άσχημα τα δέκα αυτά χρόνια από την κυκλοφορία της. Όσον αφορά τον Ντεπ, η τυποποίηση που ακολουθεί στο ρόλο του Γούιλι Γουόνκα έχει τη βάση της σε ερμηνείες του από το παρελθόν και δείχνει το «πλαστικό» μέλλον που θα ακολουθήσει.
«Οι πειρατές της Καραϊβικής: Το σεντούκι του νεκρού» , «Στο τέλος του κόσμου» και «Σε άγνωστα νερά» (2006, 2007, 2011)
Οι πρώτοι «Πειρατές της Καραϊβικής» ήταν μια εξαιρετική περιπέτεια για την εποχή της που βλέπεται ευχάριστα μέχρι και σήμερα και ο Ντεπ πετυχαίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του που άξιζε μέχρι να βραβευτεί μέχρι και με Όσκαρ. Ωραία ως εδώ. Τα σίκουελ ήταν καλοδεχούμενα, κάθε συνέχεια ήταν όμως και χειρότερη με τον Ντεπ να επαναλαμβάνεται σε εκνευριστικό βαθμό. Για την ακρίβεια θαρρείς πως παράτησε την ηθοποιία για να κερδίζει χρήματα υποδυόμενος μόνο τον ίδιο ρόλο και κάνοντας τα ίδια πράγματα. Το 2017 ο Τζακ Σπάροου επιστρέφει για άλλη μια ακόμη περιπέτεια, οπότε η πολυσυζητημένη επιστροφή του Ντεπ μπορεί να περιμένει λίγο ακόμη.
«Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» (2010)
Η πιο εμπορική ταινία του Τιμ Μπάρτον είναι και μια από τις πιο αδύναμες και αμήχανες στιγμές του, αφού οποιεσδήποτε καλές προθέσεις χάνονται στο αχανές 3D και κατέστη πλέον σαφές ότι τα γνωστά μοτίβα του σκηνοθέτη έχασαν την φρεσκάδα τους. Ο Ντεπ βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες στιγμές της καριέρας του ως Τρελοκαπελάς, μένοντας φυλακισμένος σε μια σειρά από γκριμάτσες που έχει εξαντλήσει ο ίδιος εδώ και καιρό. Βέβαια το χρήμα έρρευσε, οπότε τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία.
«The Tourist» (2010)
Μέσα σε όλα αυτά, ο Ντεπ θυμόταν πού και πού ότι υπάρχουν και κανονικοί ρόλοι που μπορεί να υποδυθεί χωρίς να φορέσει τόνους make up. Μια τέτοια περίπτωση ήταν το αξιοπρεπές «Δημόσιος κίνδυνος» του Μάικλ Μαν και στην ίδια κατηγορία ανήκει και το «The Tourist». Και έχουμε να κάνουμε με μια ταινία τόσο κακή που σε κάνει να νοσταλγείς τις χειρότερες καρικατούρες της καριέρας του Ντεπ. Η χημεία του με την Αντζελίνα Τζολί είναι καταστροφική και έχουμε ξεχάσει ήδη την ύπαρξη αυτής της ταινίας. Ευτυχώς.
«Μεθυσμένο ημερολόγιο» (2011)
Δεν ξέρουμε αν ο Ντεπ βαρέθηκε να είναι ηθοποιός ή ξέχασε το πώς είναι μετά από τόσους ρόλους σε ταινίες του Τιμ Μπάρτον, αλλά το «Μεθυσμένο ημερολόγιο» είναι μια ταινία που βλέποντάς τη βαριέσαι περισσότερο και από τον ίδιο τον Ντεπ. Τρία και κάτι χρόνια μετά το μόνο που θυμόμαστε είναι η σχέση του Ντεπ με την Άμπερ Χερντ που προέκυψε στα γυρίσματα.
«Dark Shadows» (2012)
Αν έπρεπε να επιλέξουμε τη χειρότερη συνεργασία του Τιμ Μπάρτον με τον Τζόνι Ντεπ, τότε αυτή είναι το «Dark Shadows». Δεν είναι καν ότι έχουμε να κάνουμε με μια τόσο κακή ταινία που μπορεί να «κανιβαλιστεί» όπως η «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Πρόκειται για ένα αφόρητα μέτριο και βαρετό φιλμ που δεν απευθύνεται ούτε σε παιδιά αλλά ούτε σε ενήλικες και που ούτε η Έυα Γκριν δεν μπορεί να σώσει το ναυάγιο. Αυτό ήταν και το οριστικό τέλος της παροδικής μόδας με τα βαμπίρ που ξεκίνησε στα τέλη της περασμένης δεκαετίας.
«Ο μοναχικός καβαλάρης» (2013)
Αν κάναμε μια λίστα με τις χειρότερες ταινίες της δεκαετίας μέχρι στιγμής, «Ο μοναχικός καβαλάρης» σίγουρα θα κατάφερνε να μπει σε περίοπτη θέση στη δεκάδα. Το φιλμ του Γκορ Βερμπίνσκι δεν έχει καμία πρωτοτυπία και συνδυάζει δέκα διαφορετικά πράγματα χωρίς να αποκτά ποτέ κάποια ταυτότητα. Είναι μια εντελώς ξεπερασμένη περιπέτεια από κάθε άποψη και ο ρόλος του Ντεπ εκτός από μια αναχρονιστική προσπάθεια να δούμε τον Τζακ Σπάροου σε εκδοχή Ινδιάνου, είναι και προσβλητικός για τους ίδιους τους Ινδιάνους. Ποιος θα μας δώσει αυτές τις δυόμιση ώρες πίσω;
«Κυριαρχία» (2014)
Ο Γουόλι Πφίστερ είναι ο διευθυντής φωτογραφίας του Κρίστοφερ Νόλαν και η πρώτη του απόπειρα στη σκηνοθεσία στέφθηκε με παταγώδη αποτυχία για τον εξής απλό λόγο: πήρε όλο το «σοβαρό σκοτάδι» του Νόλαν και το έκανε ταινία, χωρίς να έχει κάποιο τρελό μπάτζετ και χωρίς να έχει κάποιο στιβαρό σενάριο. Κάπως έτσι η «Κυριαρχία» καταλήγει μια κουραστική άσκηση ύφους, με τον βαριεστημένο Ντεπ να μην υπάρχει ούτε σαν φυσική παρουσία. Η ατάκα «πρέπει να ρίξουμε το ίντερνετ» ακόμη μας στοιχειώνει.
«Ο κύριος Μόρντεκαϊ» (2015)
Πριν από κάμποσους μήνες υπήρχε η φήμη ότι ο Τζόνι Ντεπ θα είναι ο πρωταγωνιστής στο «Ξενοδοχείο Grand Budapest» του Γουές Άντερσον. Τελικά κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ και έτσι ο Ντεπ αποφάσισε να πρωταγωνιστήσει στην… παρωδία της ταινίας του Άντερσον. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε το ανεκδιήγητο «Ο κύριος Μόρντεκαϊ», με αστεία που κάνουν το χαμόγελό σου να παγώνει σαν να έχεις κάνει τρεις ενέσεις στον οδοντίατρο. Θέλει κάτι πολύ καλύτερο από την «Ανίερη συμμαχία» ο Ντεπ για να διορθώσει τέτοια κακώς κείμενα.
clickatlife.gr