Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος έχει τελειώσει. Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αποχωρούν από τη Γαλλία. Πρoτού το τάγμα τεθωρακισμένων του στρατηγού Λεκλέρκ κάνει πανηγυρική είσοδο στο Παρίσι, τον Αύγουστο του 1944, σημαίνοντας το τέλος της γερμανικής κατοχής, ένα τζιπ ανεβαίνει τη λεωφόρο Ντε Λα Γκραντ Αρμέ και σταθμεύει στην πλατεία Βαντόμ, στην είσοδο του πολυτελούς ξενοδοχείου Ritz.
Στα μπροστινά καθίσματα βρίσκεται ο Έρνεστ Χέμινγκγουεϊ, πολεμικός ανταποκριτής τότε, με ένα όπλο κρεμασμένο στον ώμο του και ένα τσούρμο στρατιώτες μαζί του. Τους οδηγεί στο εσωτερικό του ξενοδοχείου, κηρύσσει την απελευθέρωσή του, καταλαμβάνει το μπαρ και παραγγέλνει σαμπάνια για όλους. Όταν λίγο αργότερα ο Ρόμπερτ Κάπα, ο φημισμένος πολεμικός φωτορεπόρτερ του συρράξεων του πρώτου μισού του 20ού αιώνα έφτασε στο ξενοδοχείο, νομίζοντας ότι ήταν ο πρώτος που πατούσε το πόδι του εκεί μετά την αποχώρηση των Γερμανών, βρήκε τον Χέμινγκγουεϊ να τον περιμένει. Δικαίως, λοιπόν, το «Little Bar» του ξενοδοχείου μετονομάστηκε σε «Hemingway Bar» προς τιμήν του αμερικανού νομπελίστα συγγραφέα – και τακτικού πελάτη.
Το θρυλικό παρισινό ξενοδοχείο του 1898 έκλεισε στις 31 Ιουλίου 2012 και θα παραμείνει κλειστό μέχρι το 2015 για ολική ανακαίνιση. Μια περίοδος στην ιστορία του φτάνει στο τέλος της και μια νέα, άγνωστη ακόμη, θα ανατείλει. Με αυτή την αφορμή, ο A. E. Χότσνερ, συνεργάτης και βιογράφος του Χέμινγκγουεϊ, αφηγείται στο περιοδικό «Vanity Fair» που κυκλοφορεί ορισμένες συγκλονιστικές στιγμές από την ιστορία του μυθικού καταλύματος, που απαθανατίστηκε σε μυθιστορήματα, αποτέλεσε σκηνικό ταινιών και φιλοξένησε τις πιο λαμπερές προσωπικότητες του 20ού αιώνα: βασιλείς και ηγέτες κρατών, καλλιτέχνες και σταρ του κινηματογράφου, συγγραφείς, εκκεντρικούς κληρονόμους, βιομηχανικούς κολοσσούς, πανίσχυρους επιχειρηματίες, μέλη της υψηλής κοινωνίας της Ευρώπης.
Για πολλούς, στις δεκαετίες του ’20 και του ’30 το Ritz ήταν το σπίτι τους: Για την Κοκό Σανέλ, τον Κόουλ Πόρτερ, τον Φράνσις Σκοτ και τη Ζέλντα Φιτζέραλντ. Εκεί βρίσκουμε τονΣόμερσετ Μομ, αφότου έγραψε το «Ανθρώπινη δουλεία». Εκεί και τον Γκράχαμ Γκριν, που λάτρευε τα ντράι μαρτίνι. Εκεί ήταν το άντρο της αμερικανικής «χαμένης γενιάς», εκεί ο Χέμινγκγουεϊ και ο Φιτζέραλντ άφησαν εποχή με τα μεθύσια και τις κατακτήσεις τους. Στο μπαρ του Ritz λένε ότι o Σκοτ Φιτζέραλντ έφαγε μια ορχιδέα πέταλο πέταλο, κατακτώντας έτσι μια εκθαμβωτική νεαρά και αφήνοντας παρακαταθήκη στους αρσενικούς θαμώνες του ξενοδοχείου το «κόλπο με την ορχιδέα».
Διαβάστε τη συνέχεια στο: