Όταν η Tahlia μετακόμισε από το Μπρίσμπεϊν στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, ήλπιζε να βρει το τέλειο σπίτι για να νοικιάσει.
Η ίδια και ο σύζυγός της δεν είχαν ξαναπάει στο Σίδνεϊ, οπότε δεν γνώριζε πόσο δύσκολο ήταν να βρεις ένα σπίτι για να νοικιάσεις.
Παρόλα αυτά, διάλεξαν ένα σπίτι που θεωρούσαν τέλειο, καθώς ήταν «πλήρως επιπλωμένο», κοντά στην πόλη και σε προσιτή τιμή.
Αλλά, σύμφωνα με την Tahlia, πήραν περισσότερα από όσα υπολόγιζαν όταν υπέγραψαν το συμβόλαιό τους.
«Νομίζαμε ότι κάναμε το σωστό, επειδή πήγαμε μέσω ενός νόμιμου, γνωστού μεσιτικού γραφείου», εξήγησε. «Και δεν θα το συνιστούσα ποτέ αυτό».
Όταν η Tahlia πήρε τα κλειδιά του σπιτιού, εξήγησε ότι αισθάνθηκε περίεργα.
Όταν έφτασαν, παρατήρησαν ότι η πόρτα της σήτας ήταν κλειδωμένη, αλλά η μπροστινή πόρτα ήταν ανοιχτή.
«Το σπίτι μύριζε σαν να είχε μόλις καθαριστεί, περίπου 10 λεπτά πριν», είπε για να συνεχίσει. «Ο ανεμιστήρας ήταν αναμμένος, τα φώτα ήταν αναμμένα και η πίσω πόρτα ήταν ξεκλείδωτη».
Βρήκε επίσης μπανάνες και κονσέρβες γύρω από την κουζίνα, ενώ μια γάτα προσπαθούσε απεγνωσμένα να μπει στο ακίνητο.
Εξήγησε ότι ο μεσίτης είχε κάνει έκθεση εισόδου το πρωί, οπότε η Tahlia ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
«Ζούσε κάποιος εδώ μέσα, πριν από μία ώρα;» ρώτησε τον μεσίτη.
Αγνοώντας τα σημάδια, η ίδια και ο σύζυγός της ζούσαν στο ακίνητο «για πολύ καιρό».
Τότε παρατήρησαν μια γυναίκα να κάθεται στην μπροστινή αυλή τους και έλεγχαν συχνά το γραμματοκιβώτιο και τους κάδους.
Η Tahlia εξήγησε ότι «γνώριζαν όλους τους ενοικιαστές» που ζούσαν στην περιοχή και αυτή η γυναίκα «δεν ήταν μία από αυτούς».
Τελικά, ο ιδιοκτήτης έμενε σε ένα φορτηγάκι έξω από τη μονάδα.
«Όταν φεύγαμε, χρησιμοποιούσε το μπάνιο μας, την κουζίνα και το πλυντήριο χωρίς να το ξέρουμε», αποκάλυψε η Tahlia. «Και το κτηματομεσιτικό γραφείο, με κάποιο τρόπο, επέτρεπε να το ξέρει ότι συμβαίνει αυτό». «Ερχόταν με τον σκύλο της και έψαχνε την αλληλογραφία μας και τους κάδους μας», είπε.