Το σεξ είναι καλό. Το σεξ είναι υγιές. Το σεξ είναι βασικό μέρος του κοινωνικού μας ιστού. Κι εσύ – συγκεκριμένα – θα έπρεπε μάλλον να κάνεις περισσότερο.
Οι Αμερικανοί, εν μέσω μιας επιδημίας μοναξιάς, δεν κάνουν αρκετό σεξ. Σε όλες σχεδόν τις δημογραφικές ομάδες, οι Αμερικανοί ενήλικες, ηλικιωμένοι και νέοι, ανύπαντροι και δεσμευμένοι, πλούσιοι και φτωχοί, κάνουν λιγότερο σεξ παρά ποτέ, τις τελευταίες τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, γράφει στους New York Times η Magdalene J. Taylor, μια συγγραφέας που ασχολείται με ζητήματα σεξουαλικότητας και πολιτισμού.
Το σεξ δεν είναι η μοναδική μορφή ολοκληρωμένης ανθρώπινης αλληλεπίδρασης και σίγουρα δεν αποτελεί πανάκεια για όλες τις μορφές της μοναξιάς. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να θεωρείται κρίσιμο μέρος της κοινωνικής μας ευεξίας και όχι μια παρασπονδία ή μια δευτερεύουσα ιδέα. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η αύξηση της μοναξιάς συμβαδίζει στενά με τη μείωση του σεξ. Περισσότεροι από το ένα τέταρτο των Αμερικανών δεν είχαν κάνει σεξ ούτε μία φορά τον τελευταίο χρόνο, την τελευταία φορά που ρωτήθηκε από τη Γενική Κοινωνική Έρευνα, το 2021. Ήταν το υψηλότερο επίπεδο έλλειψης σεξ στην ιστορία της έρευνας.
Το ποσοστό αυτό περιλαμβάνει σχεδόν το 30% των ανδρών κάτω των 30 ετών, ποσοστό που έχει τριπλασιαστεί από το 2008. Στη δεκαετία του 1990, περίπου οι μισοί Αμερικανοί έκαναν σεξ τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα – το ποσοστό αυτό είναι τώρα κάτω από το 40%. Για πολλούς που κάνουν σεξ, η συχνότητα έχει μειωθεί κατακόρυφα. Και δεν είναι μόνο το σεξ: Η συμβίωση και η συγκατοίκηση έχουν επίσης μειωθεί. Λιγότερος χρόνος που αφιερώνεται με φίλους και εραστές – αυτά δεν είναι ξεχωριστά ζητήματα αλλά συμπτώματα της ίδιας πολιτισμικής κακοδαιμονίας, μιας απομόνωσης που κατεδαφίζει την κοινωνική ζωή, την ερωτική ζωή και την ευτυχία των Αμερικανών.
O covid και η μοναξιά
Ο Covid-19 έχει συμβάλει στην έξαρση της μοναξιάς και στη μείωση του σεξ, αλλά μόνο μερικώς ευθύνεται. Μεταξύ 2014 και 2019, η μείωση του χρόνου που περνούν οι άνθρωποι με φίλους ήταν υψηλότερη από ό,τι ήταν κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, πολλοί Αμερικανοί περνούσαν όλο και περισσότερο χρόνο μόνοι τους, χωρίς φίλους ή ερωτικούς συντρόφους. Οι νεότεροι Αμερικανοί είναι, ως γνωστόν, λιγότερο πιθανό να κάνουν σεξ από τις γενιές των γονιών τους – και όταν κάνουν σεξ, το κάνουν με λιγότερους συντρόφους.
Κάποιοι πιστεύουν ότι η επιδίωξη του σεξ είναι εντελώς μάταιη. Με τη σειρά τους, έχουν αρχίσει να εκλαμβάνουν το να βγαίνουν έξω, να περνούν χρόνο με φίλους και να γνωρίζουν νέους ανθρώπους επίσης ως μάταιο. Αυτή η σκέψη γίνεται κυκλική – σύντομα, όχι μόνο φοβούνται ότι δεν θα καταφέρουν να βρουν σεξουαλικό σύντροφο, αλλά αρχίζουν να φοβούνται ακόμη και τις πλατωνικές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Το σεξ είναι μόνο μια συνιστώσα της συνολικής απομόνωσής τους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι αυτή πάνω στην οποία στηρίζεται το συνολικό πρόβλημα.
Η ασεξουαλικότητα και η επιδημία της μοναξιάς
Οι γυναίκες και οι άνδρες όχι μόνο βαδίζουν μαζί προς την ασεξουαλικότητα, αλλά βρίσκονται επίσης στον ίδιο δρόμο προς τη μοναξιά. Οι νεαρές γυναίκες ήταν πιο πιθανό από τους άνδρες να αναφέρουν ότι έχασαν την επαφή με τους φίλους τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, και μια βρετανική μελέτη διαπίστωσε ότι οι γυναίκες ήταν πιο πιθανό από τους άνδρες να αναφέρουν ότι αισθάνονται μοναξιά «συχνά» ή «πάντα». Η αναφορά συχνά επικεντρώνεται στην έλλειψη σεξ των νέων ανδρών – και στην ιδεολογία των incels – αλλά η μείωση του σεξ και η αύξηση της μοναξιάς και της κοινωνικής απομόνωσης δεν είναι ανδρικά προβλήματα. Στην Αμερική του 21ου αιώνα, η μοναξιά είναι ουσιαστικά πανταχού παρούσα, και ο κλισέ φόβος του γυμνασιόπαιδου ότι «όλοι οι άλλοι κάνουν σεξ» δεν ήταν ποτέ λιγότερο αληθινός.
Δεν υπάρχει μία λύση. Η επιδημία της μοναξιάς έχει προκληθεί από μυριάδες παράγοντες που έχουν επιδεινωθεί επί δεκαετίες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας ένοχος- ο πόλεμος φθοράς του 20ου αιώνα κατά των περιπατητικών κοινοτήτων είναι ένας άλλος. Αλλά καθώς η μοναξιά έχει επιταχυνθεί, έχει γίνει αυτοτροφοδοτούμενη: Η σημερινή μας κοινωνική μοναξιά – και η σεξουαλική έλλειψη – είναι αποτέλεσμα κοινωνικών και πολιτισμικών αλλαγών, ενώ η συνέχισή της διαιωνίζει αυτές τις αλλαγές περαιτέρω.
Η επιδημία της μοναξιάς μπορεί να είναι ένα κοινωνικό ζήτημα, αλλά μπορεί να επιλυθεί, τουλάχιστον εν μέρει, στο επίπεδο των ατομικών υπνοδωματίων. Όσοι από εμάς είμαστε σε θέση να κάνουμε περισσότερο σεξ, οφείλουμε να το κάνουμε. Εδώ είναι η σπάνια ευκαιρία να κάνεις κάτι για τη βελτίωση του κόσμου γύρω σου που δεν περιλαμβάνει τίποτα περισσότερο από το να αφεθείς σε μια από τις πιο βασικές απολαύσεις της ανθρωπότητας.
Κάθε άνθρωπος, λοιπόν, πρέπει να κάνει σεξ – όσο περισσότερο μπορεί, όσο πιο ευχάριστα μπορεί, όσο πιο συχνά μπορεί.