Η Τυνησία ήταν η χώρα της βόρειας Αφρικής από όπου ξεκίνησαν τα γεγονότα της καλούμενης «Αραβικής Άνοιξης» τον Δεκέμβριο του 2010. Για πολύ καιρό μάλιστα, αντιμετωπιζόταν και ως η μοναδική χώρα στην οποία το επαναστατικό πείραμα της «Αραβικής Άνοιξης» επέτυχε. O ισόβιος πρόεδρος Ζιν ελ Αμπιντίν Μπεν Αλι ανετράπη από την εξουσία το 2011, με την Τυνησία να μπαίνει σε τροχιά εκδημοκρατισμού.
Ωστόσο πλέον, ακριβώς 12 χρόνια έπειτα από την ανατροπή του Μπεν Αλι, η Τυνησία βρίσκεται να διανύει μια νέα περίοδο πολιτικής κρίσης.
Στο δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών που πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Κυριακή συμμετείχε μόλις το 11,3% των εκλογέων. Στον – ανεπιτυχή – πρώτο γύρο, που είχε πραγματοποιηθεί τον περασμένο Δεκέμβριο, είχε συμμετάσχει μόλις το 11,22% των ψηφοφόρων.
Αυτή η απάθεια ερμηνεύεται ως ενδεικτική δύο στοιχείων: της απόρριψης των κινήσεων του προέδρου της χώρας Καΐς Σαγιέντ (ο οποίος, αρχής γενομένης από το 2021, επιχείρησε ένα «προεδρικό πραξικόπημα» στο πλαίσιο του οποίου επιδιώκει να συγκεντρώσει περισσότερες εκτελεστικές εξουσίες) και της αυξανόμενης ανησυχίας για τις οικονομικοκοινωνικές συνθήκες στη χώρα (που βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ για ένα δάνειο ύψους σχεδόν 2 δισ. δολ.) και για το κόστος ζωής που ανεβαίνει.
«Εκτός από την αναστολή λειτουργίας και, στη συνέχεια, τη διάλυση του κοινοβουλίου και την αποπομπή της τότε κυβέρνησης, ο Σαγιέντ διέλυσε το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο, επέβαλε νόμους με προεδρικά διατάγματα και ενέκρινε νέο Σύνταγμα μέσω δημοψηφίσματος το περασμένο καλοκαίρι που διεύρυνε κατά πολύ τις προεδρικές εξουσίες…
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν ήδη καλέσει τον πρόεδρο να παραιτηθεί λόγω της χαμηλής εκλογικής συμμετοχής. Θεωρούν αυτές τις εκλογές ως ακόμη ένα ακόμη βήμα στο πλαίσιο του πραξικοπήματος που ξεκίνησε το 2021…», γράφει η Alessandra Bajec στον ιστοχώρο Al-Monitor.