της Αγγελικής Σπανού
«Νομίζω ότι όταν μιλάμε για ανισότητα μεταξύ φύλων ή για ρατσισμό, για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, για τα δικαιώματα των ιθαγενών, για τα δικαιώματα των ζώων, αναφερόμαστε πάντα στην καταπολέμηση της αδικίας – μιλάμε για την καταπολέμηση της πεποίθησης ότι ένα έθνος, μια φυλή, ένα φύλο ή ένα είδος που έχει το δικαίωμα να κυριαρχεί, να ελέγχει και να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται ένα άλλο χωρίς να τιμωρείται». Η ομιλία του Χοακίν Φίνιξ, μετά την απονομή του όσκαρ Α΄ Αντρικού ρόλου για την ταινία “Joker”, ήταν συγκλονιστική. Δεν ευχαρίστησε τη μαμά του, δεν αναφέρθηκε στους συντελεστές της ταινίας, δεν είπε τίποτα από τα αναμενόμενα σε μια τέτοια τελετή.
Μίλησε πολιτικά, φιλοσοφικά και πήγε στην καρδιά των σύγχρονων προβλημάτων του πλανήτη αναφερόμενος στην “εγωκεντρική θέαση του κόσμου- την πεποίθηση ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος”.
Ετσι, έδειξε ότι μια βαθιά αιτία της καθηλωτικής ερμηνείας του στο “Joker” ήταν ότι το εννοούσε, ότι μπορούσε να ταυτιστεί μέσα από μια βαθιά διεργασία ενσυναίσθησης με έναν loser που πάσχει από ψυχική διαταραχή και υποφέρει από ταπεινώσεις και όλα τα δεινά της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους μαζί με την περιθωριοποίησή του.
Ο Χοακίν Φίνιξ έκανε και αυτοκριτικές αναφορές παραδεχόμενος τον εγωκεντρισμό του και ευγνωμονώντας για τις δεύτερες ευκαιρίες που είχε στη ζωή.
Το αναπάντεχο tweet του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου που συνέδεσε την ομιλία του Χοακίν Φίνιξ με το λόγο της χριστιανοσύνης ήταν μια φωτεινή ένδειξη για την άλλη Αμερική που αντέχει και ακτινοβολεί στους σκοτεινούς καιρούς του Τραμπισμού.
Δεν είπε κάτι βαθυστόχαστο, κάτι δυσνόητο ή κάτι αλλόκοτο. Είπε κάτι απόλυτα απλό μέσα στην αλήθεια του και σπαρακτικό μέσα στην ακρίβειά του. Επειδή είναι αυτός που είναι και επειδή βρισκόταν εκεί που βρέθηκε, το μήνυμά του υπερέβη τις προθέσεις του, ακόμη και την αντικειμενική δυναμική του.
Συμβαίνουν πράγματα στην Αμερική, στην μητρόπολη του καπιταλισμού.
Τα “Παράσιτα” που σάρωσαν τα όσκαρ είναι επίσης ένα σκληρό σχόλιο για τις ανισότητες, την κοινωνική αδικία και τον αβυσσαλέο, ακήρυκτο πόλεμο των πάνω με τους κάτω. Στο Χόλυγουντ καταλαβαίνουν πια ότι λίγες σταγόνες λείπουν για να ξεχειλίσει το ποτήρι της απόγνωσης των πολλών που θα μουσκέψει και τα ακριβά ρούχα των λίγων.